Οι φοιτητές έθεσαν ένα κρίσιμο πρόβλημα για την καθημερινή τους ζωή, αυτό της ακρίβειας. Και το έκαναν με έναν ορθό θα τον λέγαμε τρόπο, απευθυνόμενοι στο δημοτικό συμβούλιο. Γιατί ο Δήμος είναι υπεύθυνος και αρμόδιος για την καθημερινή ζωή των κατοίκων της πόλης και ας μην έχει όλες τις αρμοδιότητες ή τους πόρους για ουσιαστικές παρεμβάσεις. Παρ’ όλα αυτά έχει κάποιες αρμοδιότητες και κάποιες δυνατότητες.

Γιατί πρέπει να ακούμε τους φοιτητές; Γιατί είναι νέοι και έχουν ανάγκη προστασίας. Γιατί επιπλέον έρχονται από μακριά και χρειάζεται να βλέπουν ότι η πόλη τους υποδέχεται με φροντίδα και τιμά τη συμβολή τους στην τοπική οικονομία, στα Γράμματα, στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή.

Όπως προφανώς κάθε κοινωνική ομάδα που έχει ανάγκη, πρέπει να υποστηρίζεται από τις τοπικές αρχές.

Και πλέον, πρέπει η στήριξη να έρχεται μέσα από νέες δομές και με νέους, πιο αποτελεσματικούς τρόπους. Κι αυτό σημαίνει ότι χρειαζόμαστε και νέα μορφή δήμων. Όχι απλώς υπηρεσίες που δέχονται αιτήματα, αλλά από οργανισμούς που παρεμβαίνουν πρώτοι στην πηγή των προβλημάτων. Κοινωνικές δομές που αφουγκράζονται τις ανάγκες και τα προβλήματα και σπεύδουν αυτές προς τον πολίτη. Μαθαίνουν πού ζουν όσοι έχουν ανάγκη, βρίσκουν εξατομικευμένες λύσεις, αναζητούν πόρους, αξιολογούν συνέχεια τις δράσεις τους.

Πολλοί λένε ότι δεν μπορούν να γίνουν αυτά κι ας περιοριστούμε στα γνωστά με τα επιδόματα, τις μειώσεις στους λογαριασμούς κλπ., Να γίνουν κι αυτά, αλλά κάποτε πρέπει να ανιχνεύσουμε μία νέα μορφή υπηρεσιών προς τον πολίτη και οι δήμοι πρέπει και μπορούν να αναζητήσουν τέτοιους δρόμους.

Γιορτή σημαίνει δέσιμο

Αν και το Πάσχα είναι κοντά πια, όπως συμβαίνει όλα αυτά τα τρία πια χρόνια της πανδημίας, το θεωρούμε κάτι μακρινό. Οι γιορτές είναι μακριά. Η πιο κοντινή είδηση είναι αν θα υπάρχουν προληπτικά μέτρα και απαγορεύσεις και τι θα γίνει με τις μάσκες. Που μάλλον αδιάφορα είναι όλα αυτά πια, γιατί αφενός έχουμε καταλάβει πώς να προστατευόμαστε και αφετέρου δεν πέφτουν τόσο τα κρούσματα ώστε να ελπίζουμε σε μεγάλες αλλαγές. Άλλωστε η γενική τάση είναι η «χαλάρωση» των μέτρων μήπως και πάρει πάνω της η αγορά και κατ΄ επέκταση η οικονομία.

Το κλίμα αυτό πάντως υπήρχε και στα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης όταν η κακή κατάσταση στην αγορά, η έλλειψη χρημάτων και η ανησυχία για το μέλλον υπονόμευε κάθε καλή διάθεση και αισιοδοξία. Διανύουμε και τώρα μία περίοδο γενικευμένης απαισιοδοξίας, χωρίς καλή ψυχολογία και έλλειψη πίστης σε καλύτερες μέρες. Κάτι προφανώς έχει να κάνει και με τις συνέπειες του πολέμου όπως τις βιώνουμε επίσης στην οικονομία.

Μόνη ελπίδα, η δύναμη που βρίσκουν οι άνθρωποι να μην τα παρατάνε., Κυρίως η δύναμη να βρίσκουν τους άλλους ανθρώπους. Γιατί γιορτή είναι η συνάντηση, ακόμα και νοερά με τον άλλο, να κλείνεις τα άλλα τα πεζά της καθημερινότητας και να ασχολείσαι με το κύριο, που είναι το δέσιμο με τον άνθρωπο. Για να δούμε…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr