Η βασική αποτυχία της δημοτικής αρχής, αυτής και αρκετών από όσες προηγήθηκαν δεν είναι ούτε αν έγιναν έργα, ούτε αν είναι δημοκρατική η συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο. Το βασικό πρόβλημα που έχει ο Δήμος Ιωαννιτών είναι ότι δεν μπορεί να πάει από το Α στο Β. Καλύτερα θα ήταν φυσικά να φτάσει ως το Ω, αλλά ας φτάσει ως το Β και βλέπουμε μετά για τα άλλα γράμματα προς τα κάτω.
Κι αυτό φαίνεται όταν πάει να υλοποιήσει πολιτικές που απαιτούν έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό και πρόγραμμα.
Μερικά απλά ερωτήματα ως παράδειγμα:
Ο Δήμος θέλει στο κέντρο της πόλης δημόσιους χώρους ή νέα κτίρια. Μπορεί και τα δύο προφανώς, αλλά συμπεριφέρεται σαν μην έχει σχέδιο, αλλά βλέποντας και κάνοντας.
Ο Δήμος θέλει να κινούνται αυτοκίνητα στο κέντρο, πόσα θα είναι αυτά και τι θα γίνει με τους πεζούς;
Ο Δήμος θέλει να προστατεύσει τη λίμνη ή να αξιοποιηθεί η παραλίμνια περιοχή και πώς;
Για μέρος αυτών των ενδεικτικών ερωτημάτων υπάρχουν μελέτες και μπορεί βέβαια και να βρεθούν και νέες. Οι επιστήμονες μπορούν να δώσουν και λύσεις και κατευθύνσεις. Το θέμα είναι να μπορεί ο Δήμος να υλοποιήσει τις πολιτικές του επιλογές σε βάθος 10 και 20 χρόνων. Και να έχει και την συναίνεση της πλειονότητας. Κι εκεί είναι πού δεν βλέπουμε αν γίνεται κάτι. Ενδεικτικό παράδειγμα, είναι και η ανακύκλωση και η διαχείριση των απορριμμάτων που τα συζητάμε ήδη 15 χρόνια. Πότε θα φτάσει η πόλη σε ανακύκλωση 60% και αξιοποίηση των απορριμμάτων στο 80% ας πούμε; Μοιάζει σαν να είναι εξωγήινο το ερώτημα.
Κι άλλο τόσο μακρινό, είναι το ερώτημα πότε θα αποκτήσει η πόλη νέα σχολικά κτίρια ώστε να έχει τάξεις των 15-20 μαθητών και νέο εξοπλισμό.
Ας μην προσθέσουμε όμως, άλλα ερωτήματα.
Προφανώς και δεν είναι όλα ευθύνη των Δήμων, αλλά και του κράτους. Όμως το θέμα μας είναι σε τι πολιτικές δεσμεύεται μία δημοτική αρχή και πώς αξιολογείται το έργο του Δήμου σε βάθος χρόνου. Γιατί κατά τα άλλα, ένα πιστοποιητικό θα το βγάλουμε, που τώρα πια βγαίνει και εξ αποστάσεως, Για άλλα πράγματα θέλουμε τους Δήμους.
Θέλουν πολλή δουλειά τα εναλλακτικά μοντέλα
Φέτος για πρώτη φορά ίσως μετά από χρόνια, τέθηκε και ένα βασικό ερώτημα για το τι τουρισμό θέλουμε. Θέλουμε τουρισμό που ισοπεδώνει το τοπίο και την αγορά μέσα σε τυποποιημένα μοντέλα κατανάλωσης, ή ένα άλλο εναλλακτικό μοντέλο που θα αναδεικνύει τις τοπικές ιδιαιτερότητες;
Ας μην βιαστούμε να εκφραστούμε και να επιλέξουμε το δεύτερο. Γιατί τότε θα πρέπει να απαντήσουμε και στο πού θα βρεθούν όλα αυτά τα εκατομμύρια τουρίστες και του χρόνου και πώς θα αντικατασταθούν και τα έσοδα που θα μειωθούν πιθανά. Όταν προαναγγέλλεις κάθε χρόνο «νέο ρεκόρ» τότε δύσκολα θα αποφύγεις και την ισοπέδωση. Γιατί νέα ρεκόρ σημαίνει ότι παίρνεις τουρίστες από άλλες περιοχές και το κάνεις πουλώντας ότι πουλάνε και οι άλλοι: Ηλιος και θάλασσα με ολίγο άρωμα από αρχαία, κι αν. Κι ας λέμε ότι δεν θέλουμε το παλιό μοντέλο του «ήλιος και θάλασσα» κι ότι ψαχνόμαστε για διαφορετικά πράγματα.
Γιατί το κρίσιμο είναι να δούμε συνολικά το αξιακό πρόταγμα της ανάπτυξης. Αν επιλέγουμε το πρότυπο της ευέλικτης εργασίας με πολλές ώρες δουλειά και χαμηλές αμοιβές για να διατηρείται χαμηλά το κόστος τότε μην περιμένουμε και ιδιαίτερη παραγωγικότητα. Κι αν πουλάμε σπα και πάρκινγκ και γήπεδα γκολφ σε κάθε ραχούλα ή ακρογιάλι, μη στενοχωρηθούμε αν βαρεθούν να έρθουν δεύτερη χρονιά οι τουρίστες.
Θέλουν πολλή δουλειά τα εναλλακτικά μοντέλα.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
