Στο Ζαγόρι, το Μέτσοβο και τους άλλους ορεινούς προορισμούς των Ιωαννίνων συναντάς πολλούς περιπατητές, επισκέπτες που θέλουν να περπατήσουν στη φύση και να γνωρίσουν τα μνημεία και το τοπίο.

Προσέχω μία λεπτομέρεια: Πολλοί ξένοι επισκέπτες κυρίως, ηλικιωμένοι συνήθως χρησιμοποιούν μπαστούνια είτε ορειβατικά, είτε όχι, για να περπατάνε ακόμα και μέσα στο χωριό ή στον ίσιο δρόμο. Αυτό δείχνει ότι δεν τους σταματά τίποτα, ότι δεν θέλουν να έχουν κανένα εμπόδιο από μία αδυναμία κίνησης. Και είναι μία πολύ αισιόδοξη εικόνα.

Η Ήπειρος έχει καταφέρει να προσελκύει επισκέπτες που την επιλέγουν, που θέλουν να τη δουν από κοντά. Δεν πρόκειται για μάζες, ούτε ποτέ θα δούμε εικόνες μαζικού τουρισμού στο αεροδρόμιο. Βλέπουμε όμως τροχόσπιτα, βαν, αυτοκίνητα να φτάνουν και στα πιο απομακρυσμένα χωριά της Κόνιτσας ή των Τζουμέρκων, πέρα ακόμα και από τα ήδη γνωστά φυσικά τοπία ή μνημεία.

Ίσως βέβαια από την άποψη της αγοράς να μην μας φτάνει για την ανάπτυξη της οικονομίας που θέλουμε, αυτός ο επισκέπτης. Αλλά ποιος άραγε ορίζει το τι είναι αυτό που θα θέλαμε να γίνει; Ακριβώς αυτό είναι και το μήνυμα της παγκόσμιας ημέρας τουρισμού που γιορτάστηκε την Τρίτη. Να αναστοχαστούμε ξανά πάνω στον τουρισμό και να βάλουμε μπροστά τον άνθρωπο. Και είναι μία πρόκληση που οφείλεται προφανώς και στην εμπειρία της πανδημίας όταν άδειασαν οι δρόμοι, οι πόλεις, τα αεροδρόμια και τα τρένα.

Στην Ήπειρο πρέπει να σχεδιάσουμε την τουριστική μας ανάπτυξη πάνω στον ένα και μοναδικό επισκέπτη που θα μας επιλέξει για να νιώσει τον αέρα, να κοιμηθεί κάτω από τον ουρανό μας, να δει το τοπίο, να φάει κάτι που βγήκε από τον τόπο, να πάρει μαζί του μια ανάμνηση που να λέει παντού και για πάντα «Ήπειρος». Δεν είναι τόσο εύκολο και απλό όσο ακούγεται. Αλλά είναι και ο μόνος δρόμος για να ξεχωρίσουμε.