Μικρή σημασία έχει η πολιτική ένταση στο δημοτικό συμβούλιο. Είδαμε και πάλι την Τετάρτη υψηλούς τόνους και αντιπαράθεση με οξείες εκφράσεις που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις κακές στιγμές της Βουλής. Που και στη Βουλή, μικρή σημασία έχουν τέτοιες καταστάσεις για το παραγόμενο τελικά έργο.
Υποτίθεται ότι αν ανεβάσεις τη φωνή και αυξήσεις τους χαρακτηρισμούς για τον αντίπαλο, κερδίζεις αφενός έναν πόντο στις εντυπώσεις και τη θεαματικότητα σε όσους παρακολουθούν και επιπλέον στέλνεις μηνύματα, αυξάνεις τις διαχωριστικές γραμμές και εντείνεις τη διαφοροποίηση. Αυτά όμως ίσχυαν ίσως έναν βαθμό στο παλιό πολιτικό σύστημα που και τότε κούραζαν τον κόσμο αλλά τέλος πάντως ανήκαν σε ένα σύμπαν πολιτευτών που μάζευαν ψήφους και μικρή συμβολή είχαν στη διαμόρφωση του προγράμματος του κόμματός τους, το οποίο και αποφάσιζε η ηγεσία στην Αθήνα.
Αλλά και οι περίφημοι χαρακτηρισμοί που ακούγονται ή γράφονται και σε ανακοινώσεις δεν είναι παρά η μεταφορά ενός προφορικού λόγου σε πιο επίσημο επίπεδο και απηχεί τα πάλαι ποτέ προσωπικά blog τα οποία υποτίθεται απηχούσαν την κοινωνία των πολιτών, αλλά πλέον έχουν παρακμάσει.
Απόδειξη είναι ότι τελικά οι αποφάσεις του δημοτικού συμβουλίου λαμβάνονται επί του συγκεκριμένου, και πολλές φορές προχωράνε με ευρείες πλειοψηφίες αφού πρόκειται για θεσμικά και τεχνικά ζητήματα. Όσον αφορά τα ζητήματα εκείνα που προφανώς θα υπάρχουν πολιτικές διαφορές και διαχωρισμοί, διατυπώνονται πάντα με πολιτικό τρόπο στο τέλος και μικρή σημασία έχουν οι εντάσεις και οι εκατέρωθεν χαρακτηρισμοί. Για όσους τουλάχιστον μπορούν να αρθρώσουν πολιτικό λόγο.
Θα μπορέσει το δημοτικό συμβούλιο να γίνει πεδίο πιο γόνιμων συζητήσεων; Μάλλον όχι για το επόμενο διάστημα. Οι παρατάξεις που θα θελήσουν διεκδικήσουν τη νίκη το 2023 θα προσπαθήσουν να φανούν όσο γίνεται διαφορετικές από τις άλλες, στην προσπάθειά τους να αυξήσουν την επιρροή τους. Οπότε θα δώσουν και μεγαλύτερη σημασία στην επικοινωνία. Αναμενόμενο, αλλά μάλλον αδιάφορο για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της πόλης.
Δεν αφήνουμε κανένα περιθώριο στο λάθος
Ζούμε σε εποχές κυνισμού κι αυτό είναι κάτι που το νιώθουμε όλοι μας. Αλλά δύσκολα μπορούμε να βρούμε έναν άλλο δρόμο, έναν δρόμο κατανόησης και ενσυναίσθησης, για να χρησιμοποιήσουμε σημερινή ορολογία. Κι άλλωστε δεν ξέρουμε και πώς να το κάνουμε.
Αυτό που παρατηρείς είναι αυτή η έλλειψη χώρου συγχώρεσης. Είμαστε όλοι μας άτεγκτοι, με το δάχτυλο της νουθεσίας σηκωμένο και πολύ κριτικοί, απόλυτοι για κάθε τι που νομίζουμε ότι παραβαίνει τους κανόνες. Και δεν το κάνουμε για τα μεγάλα εγκλήματα που στο κάτω κάτω αντιμετωπίζονται θεσμικά, αλλά για τα πολλά μικρά της καθημερινότητας. Εκεί που θα έπρεπε να αναγνωρίζουμε και στον απέναντι την ίδια σύγχυση που νιώθουμε κι εμείς, τις έγνοιες που γεμίζουν το κεφάλι μας, τα βάρη.
Το βλέπεις στην οδήγηση στο δρόμο που αντιμετωπίζουμε όλους τους άλλους οδηγούς σαν εχθρούς. Αλλά και στην πόλη με τα καθημερινά της προβλήματα, στις συναλλαγές μας. Αλλά και σε μικρές χειρονομίες, λόγια που ανταλλάσσουμε, συμπεριφορές. Για όλα γινόμαστε απόλυτοι και δεν αφήνουμε κανένα περιθώριο στο λάθος και την αστοχία, ακόμα κι αν ο άλλος είναι πρόθυμός να τα αναγνωρίσει. Δεν συγχωρούμε τίποτα και για κανέναν.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
