Ο χρόνος των εκλογών έχει μετατραπεί σε ένα καθημερινό πια παίγνιο της ειδησεογραφίας, σε βαθμό που πλέον χάνεται η έννοια της πρόβλεψης.

Από τον περασμένο Ιούλιο άρχισαν και γράφονται ή διαδίδονται προβλέψεις με συγκεκριμένες ημερομηνίες, οι οποίες καίγονται με την παρέλευση εβδομάδας για να αντικατασταθούν από άλλες. Και υπό αυτήν την έννοια δεν έχουν και νόημα πια οι υποθέσεις αφού δεν παράγουν κανένα πολιτικό νόημα. Εκλογές θα γίνουν το 2023. Είναι μία πραγματικότητα και πέραν τούτων ουδέν.

Το ότι υπάρχουν πια παραινέσεις στην κυβέρνηση να ορίσει τον χρόνο των εκλογών, δεν πηγάζει τόσο από την πολιτικολογία που κρύβεται από πίσω κι από σκοπιμότητες για το ποιο κόμμα θα μπορούσε να επωφεληθεί. Πηγάζει και από την ανησυχία που προκαλεί η συνεχής εκλογολογία. Γιατί κατά τα άλλα, από τη στιγμή που και η αντιπολίτευση ζήτησε εκλογές, σημαίνει ότι το αίτημα έχει μετατραπεί σε πολιτικό θέμα, οπότε κανείς δεν θα κατηγορήσει και την κυβέρνηση για ολιγωρία.

Αντίθετα, όσο είναι διατυπωμένη η δέσμευση για εξάντληση της τετραετίας, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη και ως δεδομένη. Αρκεί αυτό. Οι πρόωρες εκλογές δεν προανακοινώνονται.

Συμπερασματικά, δεν ήταν άσχημο ούτε αντιδεοντολογικό να ανακοινώσει η κυβέρνηση τον χρόνο των εκλογών μέσα στην επόμενη χρονιά, ακόμα κι αν δεν εξαντλείται για κάποιους μήνες η τετραετία. Θα ήταν μία προσφορά στην κανονικότητα και θα μείωνε την καχυποψία στο πολιτικό σκηνικό, η οποία επιπλέον είναι και αχρείαστη. Άλλωστε ήδη και η κοινή γνώμη έχει μπει στη διαδικασία αναστοχασμού της κυβερνητικής θητείας και δεν θα εκπλαγεί όποτε κι αν προκηρυχθούν οι εκλογές.

Τέλος, όλο αυτό το βάρος που δίνεται στην επικοινωνιακή πολιτική και τον τακτικισμό, μάλλον αρνητικά λειτουργεί παρά θετικά ως προς την επιρροή του εκλογικού σώματος. Οι αναποφάσιστοι δεν περιμένουν από τακτικές για να επηρεαστούν, αλλά από αληθινές πολιτικές και πραγματικές προτάσεις. Εκεί που πρέπει να ρίξουν δηλαδή βάρος και τα κόμματα.

Ανώριμοι, υπό κηδεμονία

Ακηδεμόνευτα, χωρίς πάτρωνες, με τους φίλους και τις φίλες μας, με τους συντρόφους μας, να περπατάμε ανάμεσα στο πλήθος και να είμαστε κομμάτι του, να νιώθουμε ένα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Κάθε μέρα ξυπνάμε με το άγχος στη γλώσσα μας, κάθε μέρα και μία τραγωδία, κάθε νύχτα και οι φόβοι μας.

Ανυποχώρητα, όσο μας παίρνει και όσο μπορούμε. Δεν γίνεται αλλιώς. Εμείς θα τον αλλάξουμε τον κόσμο, δεν περιμένουμε από κανέναν να μας σώσει.

Μόνο που μας φοβίζεις περισσότερο από όσο θα έπρεπε ο κόσμος και μας ακινητοποιεί αυτή η αίσθηση του αδύνατου. Και νομίζουμε ότι πρέπει κάπου να καλυφτούμε, ότι πρέπει να ανέβουμε σε αλλότριο άρμα για να κινηθούμε, ότι κάποιος πρέπει να μας βολέψει και να μας προστατεύσει.

Αλλά ο φόβος και η εξάρτηση κάνουν και κάτι χειρότερο. Δεν μας ακινητοποιούν απλώς, αλλά μας πάνε πίσω, στον κόσμο της ανωριμότητας και του ανολοκλήρωτου. Περνάνε έτσι τα χρόνια και μένουμε ατελείς και πρόχειροι να μας παίρνει ο αέρας και να μας κρατάει δέσμιους η λάσπη στο χώμα. Ας κινηθούμε…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr