Μία από τις φράσεις που έχουμε ακούσει στον κινηματογράφο, που μας έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μας είναι του Θαν. Βέγγου στην ταινία του Παντ. Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά»…
Όταν ως πατέρας ενός αντάρτη που σκοτώθηκε από τα αδελφοκτόνα πυρά στον Εμφύλιο, πήγε στη σκηνή του διοικητή του αντίπαλου στρατοπέδου, ζητώντας να πάρει τη σορό του παιδιού του…
Και αφού εκείνος αρνούνταν πεισματικά, τον έπεισε τελικά λέγοντάς του, ότι δεν πρόκειται να φύγει αν δεν πάρει τη σορό του παιδιού του, για να το κηδέψει στο χωριό του…
«Να ’χω έναν τάφο να πηγαίνω…», του είπε. Μέσα σε αυτές τις έξι λεξούλες δεν περιγράφεται μόνο το δράμα του γονιού που έχασε το παιδί του στον Εμφύλιο…
Αλλά και η οικτρή πραγματικότητα και δυστυχία των γονιών που έχασαν τα παιδιά τους στο δυστύχημα στα Τέμπη, και που δε θα έχουν τη δυνατότητα ούτε να παραλάβουν τη σορό του παιδιού τους…
Ούτε τάφο για να πηγαίνουν να ανάβουν το καντήλι στη μνήμη των παιδιών τους, δε θα έχουν όλοι αυτοί οι χαροκαμένοι γονείς, αλλά και άλλοι που έχασαν αδέλφια, γονείς, φίλους και θα πάρουν στα χέρια τους μία… γενετική ανάλυση.
Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις σκυμμένα κεφάλια, σπάνια ακούς γέλια, ακόμη πιο σπάνια ακούς φωνές…
Θλίψη και πόνος… Γιατί όλοι αυτοί που χάθηκαν είναι οι δικοί μας άνθρωποι.
Που θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά μας, οι σύζυγοί μας, οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, οι φίλοι μας…
Αυτές τις ημέρες λοιπόν, έχουμε υποχρέωση να σεβαστούμε τη μνήμη τους και να πενθήσουμε ως λαός…
Αλλά, θα πρέπει γρήγορα να ξεκινήσουμε την επόμενη ημέρα, που πρέπει να μας βρει πιο έτοιμους και δυνατούς…
Και αποφασισμένους, να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να παίζει με τις ζωές μας…
Και στην πράξη αυτό, από σήμερα κιόλας σημαίνει, ότι θα πρέπει να γνωρίζουμε με ποιον τρόπο θα γίνονται τα δρομολόγια των τρένων…
Γιατί ούτε χθες, ούτε σήμερα, ούτε σε έξι μήνες είναι δυνατό να τοποθετηθούν τα πιο απλά συστήματα που θα αποτελέσουν τις δικλείδες ασφαλείας για τις μετακινήσεις με το σιδηρόδρομο…
Πως θα μπουν οι επιβάτες λοιπόν στα τρένα από σήμερα; Ποιος είναι αυτός που μπορεί να βεβαιώσει τον καθένα, ότι άλλαξαν τα πράγματα;
Και ότι είναι αδύνατο να ξανασυμβεί το ανθρώπινο λάθος; Και πόσος καιρός θα χρειαστεί μέχρι να είμαστε όλοι ήσυχοι, ότι αυτό πραγματικά μπορεί να γίνει;
Μία τελευταία επισήμανση, επειδή εξοργιστήκαμε με αυτά που μάθαμε χθες για το χρονικό διάστημα που θα απαιτηθεί για να λειτουργήσουν ξανά οι φωτεινοί σηματοδότες στο Κ. Νεοχωρόπουλο…
Αν – ο μη γένοιτο – συμβεί κάποιο δυστύχημα στο σημείο, την πλήρη και αποκλειστική ευθύνη θα έχει η Περιφέρεια Ηπείρου και ο εργολάβος με τον οποίο συνεργάζεται για τη συντήρηση των φωτεινών σηματοδοτών…
Τι σόι σηματοδότες έχουμε βάλει στην παράκαμψη, που δε βρίσκουμε ανταλλακτικό στην Ελλάδα και το παραγγέλνουμε από την Ιταλία; Και μάλιστα θα έρθει σε μία εβδομάδα; Κολυμπώντας έπρεπε να πάνε να το φέρουν, για να μην πούμε, ότι η Περιφέρεια όφειλε να διατηρεί στοκ από τέτοια ανταλλακτικά… Έλεος.
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
