Για μία ακόμα φορά που η χώρα πλήττεται από μία μεγάλη καταστροφή, επιχειρείται μια διαχείριση της κρίσης μέσα από εξακτίνωση των ευθυνών.

Ακούμε για εμπρησμούς που δεν είναι πρώτη φορά φυσικά, ενώ παλιότερα είχαμε και τον «στρατηγό άνεμο». Ανάμεσα δε στην παραφιλολογία των άπειρων αναρτήσεων και των διάφορων εκφράσεων της κοινής γνώμης ακούγονται πολύ χειρότερα και συνομωσιολογικά.

Ακόμα κι έτσι να ήταν όμως, ακόμα και η χώρα μας δεχόταν όντως έναν «πόλεμο» με πρόκληση πυρκαγιών, το θέμα παραμένει ότι πρέπει να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις και να λειτουργεί και προληπτικά. Γιατί έχει γίνει και κάποιο είδος συνήθειας για τους εκάστοτε κρατούντες, αυτή η προσέγγιση των κρίσεων.

Τη μία φταίνε οι «κακοί ξένοι» που επιβουλεύονται την πατρίδα μας και φέρνουν μνημόνια, την άλλη φταίει η πανδημία, μετά η παγκόσμια κρίση στην ενέργεια και τις εφοδιαστικές αλυσίδες από τον πόλεμο στη Ρωσία. Κι από κοντά οι κάθε είδους κινδυνολογίες και θεωρίες συνομωσίας για τα «μυστικά κέντρα», τα διάφορα ρατσιστικά για αυτούς «που κυβερνάν τον κόσμο» κλπ.

Είναι σαν να αποχωρεί η κοινή λογική, αλλά και η ευθύνη κάθε φορά που ερχόμαστε μπροστά σε μία μείζονα κρίση και ένα κρίσιμο πρόβλημα. Με την εξουσία να προσπαθεί να αποσείσει από πάνω της τις ευθύνες και την κοινωνία να κρύβει το κεφάλι της στην άμμο περιμένοντας να περάσει κι αυτό.

Η ανάληψη της ευθύνης ιδιαίτερα της πολιτικής ευθύνης είναι ο μόνος δρόμος για να περάσουμε στη φάση που θα μαθαίνουμε από τα λάθη μας και θα προχωράμε στην ανασύνταξη. Αλλιώς θα είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε την επανάληψη των καταστροφών.

Συνάντηση πέρα από τη συγκυρία

Είναι λογικό, αυτό που μας απασχολεί να του δίνουμε και διαστάσεις. Ακόμα και πολιτικές. Κάποια στιγμή ερχόμαστε μπροστά στο πρόβλημα που μας αφορά προσωπικά και ζητάμε λύσεις. Είπαμε λογικό, αλλά θα πρέπει να βλέπουμε πιο συνολικά όσα μας συμβαίνουν. Αλλιώς γίνεται μόνο μία ατομική ή ατομικιστική έκφραση.

Οι νέοι γονείς για παράδειγμα ανακαλύπτουν ότι το καρότσι με το μωρό δεν μπορεί να περάσει σε όλα τα πεζοδρόμια. Και εξεγείρονται και καλούν την Τροχαία ή γράφουν επιστολές στον δήμαρχο. Και καλά κάνουν. Αλλά σταματούν να ασχολούνται μόλις μεγαλώσει το παιδί τους. Αλλά το πρόβλημα παραμένει όπως και ίσχυε και πριν από αυτούς. Και μάλλον δεν θα έχει λυθεί.

Και οι ηλικιωμένοι ανακαλύπτουν ότι δεν μπορούν να περπατήσουν σε όλη την πόλη γιατί συχνά η πόλη μοιάζει να έχει φτιαχτεί μόνο για γυμνασμένους και ικανούς να περνάνε εμπόδια.

Πώς θα μπορούσαν να συναντηθούν οι νέοι γονείς, οι μεγαλύτεροι γονείς που τρέχουν με τα παιδιά κάθε απόγευμα με το αυτοκίνητο για να προλάβουν φροντιστήρια και απασχολήσεις, οι ηλικιωμένοι τα άτομα με αναπηρία και να ζητήσουν μία πόλη ικανή να τους χωρά όλους; Πώς θα γίνει αυτή η συνάντηση;