Τώρα που ήρθε ξανά στο προσκήνιο με ένταση η συζήτηση για το τι πρέπει και θα μπορούσαμε να κάνουμε για την πρόληψη των πυρκαγιών, τέθηκε και το θέμα αναβάθμισης της Δασικής Υπηρεσίες. Αποτέλεσε θέμα και στη συζήτηση στη Βουλή χτες, μεταξύ των πολιτικών αρχηγών.
Αλλά και εδώ και πολλά χρόνια, όταν έχουμε μεγάλες δασικές πυρκαγιές και μετά ειδικά από την τραγωδία στην Ηλεία το 2007, αναρωτιόμαστε πώς θα μπορούσε να συμβάλλει η Δασική Υπηρεσία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ρόλος των Δασικών είναι κομβικός. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με μία διάσταση αντιπαράθεσης με τον ρόλο της Πυροσβεστικής. Το αντίθετο. Πλέον έχουμε καταλάβει ότι μόνο με τη συνεργασία όλων προλαμβάνονται και σβήνουν οι φωτιές. Και ο ρόλος των Δήμων για παράδειγμα είναι σημαντικός και πρέπει να βρεθούν τρόποι για τη χρηματοδότηση των δράσεών τους.
Στην περίπτωση της Δασικής Υπηρεσίας έχουμε να κάνουμε με την πείρα που έχει συσσωρεύσει αυτή η κρατική υπηρεσία επί πολλές δεκαετίες και έπρεπε να είχε βρεθεί τρόπος αυτή η πείρα να συμβάλλει στις πολιτικές πρόληψης των πυρκαγιών αποφασιστικά. Μετά είναι το υψηλού επιπέδου προσωπικού τόσο οι έμπειροι Δασικοί όσο και οι νέοι επιστήμονες από τις καλές σχολές που έχουμε στη χώρα μας.
Και υπάρχει και το επίπεδο δράσης των δασοπυροσβεστών, σώμα δηλαδή που θα έχει ως ειδικότητα τη δράση στα δάση.
Εδώ εμείς δεν προτείνουμε κάποιο σχέδιο δράσης γιατί αυτό αποτελεί ζήτημα των ειδικών που έχουν τις κατάλληλες γνώσεις. Αυτό που συζητάμε είναι όμως η ανάδειξη, ανάπτυξη και ενίσχυση κρατικών υπηρεσιών όπως οι Δασικές Υπηρεσίες που αποδεδειγμένα μπορούν να συμβάλλουν στην προστασία των δασών μας. Το πώς θα γίνει είναι αρμοδιότητα της κυβέρνησης.
Όταν οι ταυτότητες έγιναν ένας απλός δεσμός εμπιστοσύνης
Υπήρξε ένα σημείο καμπής για τις αστυνομικές ταυτότητες και την αποδοχή τους από την κοινωνία: Όταν μπορέσαμε να πετάξουμε σε όλη την Ευρώπη χωρίς διαβατήριο, απλώς και μόνο επιδεικνύοντας την ταυτότητα αυτή. Μπορεί αυτή η διαδικασία που εμάς φάνηκε πολύ απλή να ήταν απόρροια μεγάλων διακρατικών συμφωνιών για την ασφάλεια των μετακινήσεων, όπως έγινε με τη δημιουργία του χώρου Σένγκεν, όμως στην πράξη αυτό που ένιωσε ο Έλληνας πολίτης ήταν ότι ανήκε σε μία μεγάλη ομάδα πολιτών του κόσμου, των Ευρωπαίων που μπορούν να μετακινούνται, να ταξιδεύουν και να κυκλοφορούν σε πολλές δεκάδες χώρες, επιδεικνύοντας το εθνικό, υπηρεσιακό τους έγγραφο.
Και υπήρξε και μία άλλη στιγμή κρίσιμη που όμως πέρασε ομαλά, χωρίς καν να την καταλάβουμε: Όταν καταργήθηκαν τα εκλογικά βιβλιάρια. Όταν συμβολικά έπαψε να είναι άλλος ο εκλογέας και άλλος ο πολίτης για το κράτος, κι ας ήταν το ίδιο πρόσωπο. Κάτι που είχε μέσα του τον απόηχο, ότι παλιότερα, όχι πολύ παλιά, δεν ήταν όλοι ισότιμοι πολίτες του κράτους οι Έλληνες και χρειαζόταν κι άλλα κρατικά έγγραφα για να πάνε μετανάστες ή να βρουν μια δουλειά, όπως εκείνο που το έλεγαν «κοινωνικών φρονημάτων». Η Ελλάδα είναι από τα τελευταία κράτη της ενωμένης Ευρώπης που έπρεπε να θεσπίσει νόμους για την ισότητα του πολίτη έναντι του κράτους.
Από εκεί και ύστερα, τα κρατικά έγγραφα δεν είναι παρά ένας δεσμός εμπιστοσύνης μεταξύ πολίτη και κράτους. Και οι νέες ταυτότητες είναι απλώς μία νέα έκφραση αυτής της εμπιστοσύνης για αυτό και δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα με την πλειονότητα των πολιτών.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
