Κάπως σαν να υπάρχει μία επιστροφή στην πολιτική. Μικρή, μην φανταστείτε τίποτα πλήθη. Λίγος κόσμος διαβασμένος, κάποτε πολιτικοποιημένος που είχε αφεθεί όμως, στη θλίψη του «υιοθετείστε τα μνημόνια» ή είχε τη βόλεψη ώστε να πιστεύει ότι θα «μας σώσει η Ευρώπη», τώρα κάπως σαν να μετακινείται.

Τα Τέμπη, οι φωτιές, η ακρίβεια όλα αυτά που σε κάνουν να κατεβάζεις το κεφάλι, κάνουν κάποιους λίγο πιο τολμηρούς στο να διαβάζουν καλύτερα μερικά στοιχεία στην εφημερίδα ή να κλείνουν την εύκολη προπαγάνδα στην τηλεόραση. Αργή στροφή. Πολύ αργή…

Θα μπορούσε άραγε αυτό το ενδιαφέρον για την πολιτική να έχει κάποιο αποτύπωμα και στις τοπικές εκλογές; Εκεί δεν είμαι τόσο αισιόδοξος. Γιατί είναι καιρός που λείπουν πολιτικές, καιρός που έχουν παγιωθεί αντιλήψεις διαχείρισης.

Η αποτυχία των δήμων για παράδειγμα στη διαχείριση των απορριμμάτων και της ανακύκλωσης.

Βλέπω στον δρόμο, τρία αυτοκίνητα, το ένα μετά το άλλο, έρχονται, παρκάρουν μπροστά στους κάδους και βγάζουν και πετάνε τα σκουπίδια που μετέφεραν πίσω. Στο μεταξύ έρχεται κόσμος και πετάει στον μπλε κάδο κλειστές σακούλες με πλαστικά. Κοινώς δεν θέλω τα σκουπίδια, κάντε κάτι εσείς που διοικείται. Δικαίως, γιατί αυτό τάζουν οι δήμαρχοι ανά τετραετία.

Και καίμε και βενζίνη για να μεταφέρουμε τα σκουπίδια μας. Την ώρα που στον προηγμένο κόσμο τα σπίτια παράγουν ελάχιστα σκουπίδια και το σύστημα διαχείρισης έχει φτάσει σε ποσοστά 90% ανάκτησης. Αυτό δείχνει ότι όλοι μας πια έχουμε χαμηλούς ορίζοντες. Κι αυτό είναι το χειρότερο στην πολιτική

Ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά

Είδα καθυστερημένα την ταινία «Γάζα, αγάπη μου» των αδερφών Νάσερ και μου άρεσε. Διηγείται έναν σιωπηρό, υπό διαμόρφωση έρωτα δύο μεσήλικων στη Λωρίδα της Γάζας ποτ εξελίσσεται στις σκληρές συνθήκες της ζωής σε αυτήν την επικράτεια του αποκλεισμού στην οποία έχουν καταδικαστεί να ζουν τόσοι Παλαιστίνιοι και κανένας μας δεν μιλά στην προηγμένη Δύση. Αλλά η ταινία περνά το πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα πιο πίσω, κάνοντάς το όμως έτσι και πιο ορατό.

Η δύναμη της ταινίας όμως, που συναντά και παγκόσμιο κοινό, είναι ότι μιλά για τον έρωτα στα χρόνια μετά τα –ήντα. Εκεί που ο άνδρας και η γυναίκα δεν τολμάνε να απευθυνθούν ο ένας στον άλλο, δεν ομολογούν την επιθυμία, δεν επιτρέπουν καν την χειρονομία. Είναι η θρησκεία ίσως, ο συντηρητισμός, τα στενά πλαίσια μιας μικρής κοινωνίας, η φτώχια και τα βάρη της ζωής που στέκονται εμπόδια. Πολλά είναι τα εμπόδια. Αλλά το ερωτικό βλέμμα μπορεί να σε συναντήσει και στα 50 και στα 60 και στα 70 και σε όποια ηλικία. Και νομίζω ότι η ταινία το πιάνει με ένα πολύ διακριτικό, αλλά εύγλωττο τρόπο και το κάνει κατανοητό σε ένα πολύ ευρύ κοινό που αναζητά την αυθεντικότητα στην έκφραση, πολύ πέρα και από τα 3 μίλια θάλασσα που δικαιούνται οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα.

Με την ευκαιρία οι δύο ηθοποιοί είναι ο ψαράς που τον παίζει ο Σαλίμ Νταού γνωστός ως Αλ Φαγιέντ στο «Στέμμα» και η μοδίστρα της Χιάμ Αμπάς που γνωρίζουμε από το βλέμμα της στο «Succession». Και οι δύο πολύ γοητευτικοί.

Στην ταινία οι ήρωες δεν γελάνε, εκτός από λίγες στιγμές που θυμούνται την παιδική τους ηλικία. Στο τέλος, όμως…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr