Αυτές τις μέρες υπήρξε μία σύγχυση όχι κατ’ ανάγκη αθέλητη, για το πώς υπολογίζονται οι πιθανότητες να προκύψει μία πρωτόγνωρη κακοκαιρία. Αν οι πιθανότητες είναι μία στις 100 ή στις 1000 τότε σου λέει, η επόμενη καταστροφή θα γίνει… σε 1000 χρόνια ξανά ή σε 100.

Κι όμως, δεν είναι έτσι. Αυτή η ελάχιστη πιθανότητα να γίνει μία καταστροφή (το 1 στα 1000) αν είσαι άτυχος μπορεί να συμβεί και του χρόνου και του παραχρόνου. Δεν το ευχόμαστε βέβαια και μακριά από εμάς. Αλλά μπορεί να συμβεί το χειρότερο σενάριο. Και πάντα πρέπει να προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο.

Αυτή η προετοιμασία όμως, κοστίζει. Και πρέπει πάντα να γίνεται ένας υπολογισμός του κόστους με τους πιθανούς κινδύνους ώστε να μπορεί να σχεδιάζεται και ένα πλέγμα έργων. Κατά συνέπεια δεν είναι εύκολο να σχεδιάζεις έργα που θα προβλέπουν τα πάντα, όλους τους πιθανούς και απίθανους κινδύνους. Με υπολογισμό όμως και του κόστους γιατί η πατρίδα δεν έχει άπειρους πόρους. Το αντίθετο, ο τόπος μας δοκιμάζεται από πολλαπλές κρίσεις εδώ και πολλά χρόνια.

Αυτό, που μπορεί να γίνει είναι ένας μακροπρόθεσμος σχεδιασμός έργων, με σφιχτούς όμως προϋπολογισμούς και διαρκή συντήρηση ώστε να αντέξουν περισσότερο τα έργα.

Ακούγεται κοινότοπο έτσι όπως το διατυπώνουμε. Γιατί όλοι έτσι δεν θα έπρεπε να σκέφτονται στην κεντρική εξουσία; Τι γίνεται όμως όταν συσσωρεύονται τα αιτήματα για τα έργα και πρέπει να ικανοποιηθούν συχνά και για άλλους λόγους όπως πχ για πολιτικούς λόγους, και όχι μόνο βάσει του σχεδιασμού; Θα πείθονταν άραγε όλες οι τοπικές κοινωνίες ότι πρέπει να κάνουν υπομονή και να έχουν πίστη στο κράτος όταν τους ανακοινώνεται ότι άλλες περιοχές θα έχουν προτεραιότητα; Μήπως δίπλα στο σχέδιο πρέπει να βάλουμε και τη λέξη πίστη στο κοινό συμφέρον για να υπάρχει και προοπτική κάποτε να έχουμε σε αυτόν τον τόπο οργάνωση και μακροπρόθεσμες πολιτικές;

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ο τόπος της συνάντησης

Το καλοκαίρι του 2009 ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές υποχωρεί από το 5% που είχε κερδίσει δύο χρόνια νωρίτερα και αυτό προκαλεί σημαντική αναταραχή στο εσωτερικό του. Μετά το καλύτερο πια αποτέλεσμα στις εθνικές εκλογές που ακολούθησαν μέσα στο 2009, ένα μεγάλο τμήμα του κόμματος και της ανανεωτικής πτέρυγας θα ιδρύσει τη ΔΗΜΑΡ για μία καλύτερη αριστερά. Και σε πέντε χρόνια, το καλοκαίρι του 2015 μέρος της άλλης πλευράς του, της αριστερής, θα διεκδικήσει επίσης τον ρόλο της αυθεντικής αριστεράς και θα αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ μαζί με έναν πολύ μεγάλο αριθμό στελεχών.

Στην πολιτική όλοι δικαιούνται να κάνουν τις επιλογές και να έχουν τις δικές τους απόψεις γιατί αυτό επιβάλλει και η δημοκρατία. Και πολλά κρίνονται προφανώς και στις εκλογές.

Αυτό που ήθελα περισσότερο όμως να πω από εδώ είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ ένα «κόμμα του 3%», αλλά ένα κόμμα της συνάντησης. Αυτή ήταν η επιτυχία του. Και τον δρόμο της συνάντησης τον έβρισκε διαρκώς μέσα από αποχωρήσεις, διασπάσεις, αλλά- το κυριότερο- συνθέσεις. Η σύνθεση είναι η μαγική συνταγή.

Κι ακόμα περισσότερο, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ μόνο κόμμα της ηγεσίας του, κόμμα ταμπέλα, αλλά ένας χώρος συνάρθρωσης του πάνω και του κάτω, του μέσα και του έξω.

Για αυτό και κατάλαβαν τα μέλη του τι γίνεται το 2010 στη χώρα και έπιασαν το κύμα. Κι από τότε παραμένει ένα κόμμα που θέλει να δώσει φωνή σε όσους και όσες δεν έχουν φωνή σε αυτόν τον τόπο.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr