Από πολλές πλευρές αυτές τις δύο ημέρες μετά τις δημοτικές εκλογές, αναφέρεται ότι το σκηνικό που διαμορφώθηκε στον Δήμο Ιωαννιτών μοιάζει με αυτό του 2019. Και μοιάζει όντως ως προς τον συσχετισμό των δυνάμεων που έχει διαμορφωθεί. Πώς όμως εξηγείται κάτι τέτοιο;

Σε μεγάλο βαθμό θα πρέπει να ερμηνευτεί ως μία συντηρητική αναδίπλωση του τοπικού πολιτικού σκηνικού, που δεν παράγει νέες ιδέες ή και νέα πρόσωπα. Έχει παγιωθεί μία κατάσταση μακράς διάρκειας στις ηγεσίες των πολιτικών δυνάμεων της πόλης, χωρίς όμως να φέρνει αυτό και μια νέα κατάσταση για την πόλη. Θα μπορούσε βέβαια να αντιτείνει κάποιος ότι αυτή η εικόνα δείχνει και μία σταθερότητα που ίσως να γλυτώνει και από φαινόμενα άλλων πόλεων που με λύπη βλέπουμε και φέτος να αναπτύσσονται. Η σταθερότητα σημαίνει όμως και στασιμότητα κάτι που οφείλει να λάβει υπόψη του ο νέος δήμαρχος, όποιος και αν εκλεγεί.

Η μακρά παρουσία στην πρώτη πολιτική γραμμή της πόλης, ενδέχεται να σημαίνει σε δεύτερο επίπεδο και μια αδυναμία και του Δήμου Ιωαννιτών αλλά και των περισσότερων δήμων να αλλάξουν τόσο ώστε να είναι ανταγωνιστικοί και ισχυροί ως προς την κεντρική εξουσία. Σε κατάσταση συνεχούς οικονομικής εξάρτησης από τα κρατικά ταμεία και με τις περισσότερες βασικές υπηρεσίες πια να έχουν ιδιωτικοποιηθεί, οι δήμοι έρχονται μπροστά σε αδιέξοδα που δεν εκφράζονται αλλά ούτε ανοίγουν τον δρόμο στο νέο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν επιλογές για τον πολίτη στην κάλπη. Ειδικά στον Δήμο Ιωαννιτών υπήρξαν επτά παρατάξεις με αναγνωρισμένους και έμπειρους επικεφαλής. Ίσως να είναι και αυτό ένα αντιστάθμισμα των πολιτικών αδυναμιών που διαφαίνονται στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Αλλά ας ελπίσουμε το 2028 να μην συζητάμε ξανά.. για το 2019.

Αντιμετωπίζοντας το στίγμα στην ψυχική υγεία

Οπό τις δημόσιες παρεμβάσεις με αφορμή την παγκόσμια ημέρα την Τρίτη. Είναι ένα δύσκολο θέμα το οποίο πρέπει οι κοινωνίες και τα κράτη να το επιλύσουν. Και δεν το λέμε ως ευχολόγιο, αλλά γιατί υπάρχει η δυνατότητα να γίνει. Γιατί υπήρχε και υπάρχει στίγμα για τον ασθενή, ή όποιον έχει κάτι διαφορετικό σε σχέση με αυτό που τα στερεότυπα θεωρούν «κανονικό». Και βλέπουμε ότι υπάρχει βελτίωση. Αλλά για την ψυχική νόσο ακόμα το κλίμα είναι βαρύ και βαραίνει στις πλάτες όποιου νιώθει ότι χρειάζεται ιατρική βοήθεια.

Μία μορφή αντιμετώπισης είναι να μιλάμε όλοι μας πιο ανοιχτά για τα ψυχικά μας βάρη. Φάνηκε άλλωστε με την πανδημία ότι μπορούμε να κατανοήσουμε τις συλλογικές ανάγκες και αγωνίες. Λέμε τώρα ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν βγήκαμε αλώβητοι από αυτήν την σκληρή διετία. Ακόμα και αυτή η παραδοχή σημαίνει ότι μπορούμε να κουβεντιάσουμε.

Όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα εκεί που είναι μόνοι τους οι άνθρωποι, απομονωμένοι και φοβισμένοι. Για αυτό και έχει καθοριστική σημασία ένα δημόσιο, καθολικό σύστημα δημόσιας ψυχικής υγείας. Για να μπορούμε όλοι μας να έχουμε μία πρόσβαση σε έναν κόσμο καλύτερο.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr