Λογικά μέσα στους επόμενους μήνες θα προχωρήσουν οι διαδικασίες για την υλοποίηση της ανάπλασης του Πάρκου Πυρσινέλλα και της μετατροπής σε κτίριο διοίκησης του παλιού πανεπιστημίου της οδού Δομπόλη. Η νέα δημοτική αρχή από τον Ιανουάριο δεν έχει πολλά περιθώρια για αλλαγές αφού αυτά τα έργα είναι δρομολογημένα.

Προκλήσεις όμως, που θα μπορούσαν να γεννήσουν νέες πολιτικές, υπάρχουν.

Έχει ανοίξει  η δυνατότητα από την παρούσα δημοτική αρχή της διεκδίκησης του στρατοπέδου Βελισσαρίου. Μέσα στην επόμενη πενταετία συνεπώς, η δημαρχία του Θ. Μπέγκα θα έχει όλο τον χρόνο να προχωρήσει σε μελέτες και σχεδιασμό και να ξεκινήσει και τα έργα στον νέο χώρο που θα έχει περάσει στην πόλη. Η δημιουργία νέου διοικητικού κέντρου, οι νέοι δημόσιοι χώροι αναψυχής και πρασίνου για τους κατοίκους και κάθε άλλη χρήσιμη ιδέα που θα σχεδιαστεί προς όφελος της τοπικής κοινωνίας, μπορούν μέσα στα επόμενα χρόνια να δρομολογηθούν.

Στην περίπτωση του παλιού πανεπιστημίου, η δημοτική αρχή Ελισάφ δεν υιοθέτησε την τεκμηριωμένη πρόταση για τη δημιουργία σύγχρονου πολιτιστικού κέντρου. Άφησε έτσι ένα κενό γιατί η πόλη δεν διαθέτει μία σύγχρονη υποδομή για τη δημιουργία πολιτισμού και νέων καινοτόμων προτάσεων. Στην πράξη ανακαινίζεται το κτίριο του Πνευματικού Κέντρου για να γίνει αίθουσες για το Δημοτικό Ωδείο και να λειτουργεί βέβαια και η κεντρική αίθουσα. Εκσυγχρονισμός μεν, χωρίς όμως να προστίθεται κάτι νέο, που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του μέλλοντος. Στα Γιάννενα όπως έχουμε πει πολλές φορές, δεν έχεις κτίριο Πινακοθήκης, δεν έχεις κτίριο εικαστικών εγκαταστάσεων, δεν έχεις πολυχώρο για τις νέες τέχνες, δεν υπάρχει σύγχρονος χώρος για μικρές μουσικές συναυλίες, χορό, θέατρο, κλπ Και σε πέντε χρόνια από τώρα θα είναι ακόμα πιο πιεστικές οι ανάγκες.

Κατά συνέπεια, η νέα δημοτική αρχή θα βρεθεί μπροστά στην πρόκληση να παράγει ένα νέο σχέδιο για δομές και υποδομές που θα είναι ανάλογες του οράματος για μία νέα μητροπολιτική αντίληψη για τον πολιτισμό.

Όσο για τον πολιτισμό που παράγεται στη βάση από δομές στις γειτονιές, από βιβλιοθήκες, κοινοτικά κέντρα κλπ ας τα ξεχάσουμε μάλλον, κανείς δεν τα ήθελε από το παρελθόν, κανείς δεν τα συζητά και σήμερα.

Ας γίνουν κι αλλιώς

Υπάρχει ένα όριο στην αποδοχή της πραγματικότητας. Κι αυτό είναι η αδράνεια στην οποία οδηγεί η αποδοχή.

Είναι σαν να έχει ένα τίμημα ο ρεαλισμός. Κάνουμε μεγάλη προσπάθεια να καταλάβουμε πώς λειτουργούν τα πράγματα, συμβιβαζόμαστε με αδυναμίες, διαπλοκές, εξαρτήσεις και βήματα προς τα πίσω, με τη μόνη προσδοκία «κάτι να γίνει» τελικά. Κι όταν γίνεται αυτό το κάτι, συχνά δεν μας καλύπτει καν, δεν είναι αυτό για το οποίο είχαμε προετοιμαστεί να αποδεχθούμε.

Αν όμως τα πράγματα έχουν τους δικούς τους κανόνες και η πραγματικότητα έχει κάποια όρια, πότε και πώς θα γίνουν όλα αυτά που θέλουμε και ονειρευόμαστε; Πώς θα γίνουν καλύτερα και περισσότερα έργα στην πόλη; Πώς θα εκφραστεί καλύτερα η δημιουργική πλευρά της κοινωνίας; Πότε θα αλλάξει πορεία η υποβάθμιση του περιβάλλοντος; Ερωτήματα που έρχονται όταν ακούμε συνέχεια ότι «τι να κάνουμε, δεν αλλάζουν οι συνθήκες» ή ότι «δεν υπάρχουν πόροι» κλπ. Πόσες φορές θα ακούμε κατευναστικές παραινέσεις και θα πιεζόμαστε να προσαρμοσθούμε.

Γιατί ακόμα και ο Ρωμαίος λεγεωνάριος που άλλα του έταζαν όταν του έλεγαν να καταταχθεί, στο τέλος αγανάκτησε από το ξύλο που έτρωγε από το μικρό γαλατικό χωριό. Κάπου υπάρχει ένα όριο. Που και τα όνειρα των ανθρώπων για αλλαγές κάπως θα πρέπει να βρίσκουν έναν δρόμο υλοποίησης και οι κρατούντες θα πρέπει να φύγουν από την «ασφαλή ζώνη» τους ότι έτσι τα βρήκαν έτσι τα κάνουν. Ας γίνουν αλλιώς.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr