Με την οριστική κατάργηση των 36 Τμημάτων των Πανεπιστημίων που είχαν μπει σε θέση εκκίνησης το 2019, η κυβέρνηση, δείχνει ότι θέλει να παρέμβει ουσιαστικά στην πορεία της ανώτατης εκπαίδευσης. Το είχε δείξει άλλωστε όταν προχώρησε στην αναστολή του σχεδιασμού, στοχοποιώντας τον «νόμο Γαβρόγλου».

Παρενθετικά και παρά τις αντιρρήσεις που είχε εκφράσει η ΝΔ στην αντιπολίτευση προ του 2019 για την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ, δεν προχώρησε σε αλλαγές στον ακαδημαϊκό χάρτη όταν έγινε κυβέρνηση, δείχνοντας εμμέσως ότι αποδέχεται τη λογική του νόμου για ενιαία ανώτατη εκπαίδευση. Ή γιατί δεν είχε τη διάθεση να μπει κόντρα στις τοπικές κοινωνίες, αλλά αυτή είναι μία άλλη συζήτηση.

Πάντως, πολλά νέα ανώτατα Τμήματα λειτουργούν κανονικά και σχεδιάζουν τις προοπτικές τους έχοντας να αντιμετωπίσουν όμως, και τις νέες προβλέψεις για την ελάχιστη βάση εισαγωγής.

Όπως και η κυβέρνηση δείχνει ότι θέλει να προχωρήσει στους σχεδιασμούς της, αφού προαναγγέλλεται θεσμοθέτηση δημιουργίας παραρτημάτων ξένων ιδιωτικών πανεπιστημίων. Θα έχει ενδιαφέρον αν όντως υλοποιηθεί κάτι τέτοιο γιατί θα δείχνει ότι η κυβέρνηση σαφώς και ενδιαφέρεται να παρέμβει ουσιαστικά στην ανώτατη εκπαίδευση της χώρας, με κατεύθυνση όμως, ένα είδος απελευθέρωσης του χώρου.

Αντίθετα, όταν ένα Πανεπιστήμιο θέλει να ενισχύσει το Πολυτεχνείο του ή τη Γεωπονική σχολή του, όπως στην Ήπειρο, τότε παρεμβαίνει ανασταλτικά. Γιατί η ουσία ποια είναι; Το αν υπάρχει διάθεση για επενδύσεις με δημόσιους πόρους στη δημόσια εκπαίδευση. Όπως και το αν υπάρχει πολιτική ανάπτυξης της δημόσιας εκπαίδευσης χωρίς και πέρα από τη συνάρτηση με την ιδιωτική εκπαίδευση.

Κι αυτό είναι κλειδί. Η ιδιωτική εκπαίδευση θα κάνει τη δουλειά της και έχει την ελευθερία στην αγορά να το κάνει. Η δημόσια εκπαίδευση όμως μπορεί να αναπτυχθεί, αυτόνομα και αυθύπαρκτα;

Να βρεθεί ο δρόμος της αξιοπιστίας

Σε γενικές γραμμές η δημοσιογραφία και τα μέσα ενημέρωσης στη χώρα μας έχουν απαξιωθεί. Κι αυτό το καταλαβαίνουμε από τις χαμηλές κυκλοφορίες, από ένα γενικότερο κλίμα αδιαφορίας του κοινού και από την αίσθηση ότι τα μεγάλα θέματα δεν τα βρίσκεις στην ελληνικό Τύπο.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν βρίσκεις θέματα, ή και αποκαλύψεις ή ότι δεν υπάρχουν εξαιρετικοί δημοσιογράφοι. Αλλά η αίσθηση είναι ότι δεν αποτελούν τον κανόνα. Και η αίσθηση έχει σημασία γιατί έτσι διαμορφώνονται κοινές αντιλήψεις, καλώς ή κακώς.Κι αν χάσεις το κοινό, δύσκολο το βρίσκεις ξανά.

Και δεν είναι τόσο η διαπλοκή που λέγεται. Διαπλοκή είναι τα μεγάλα διεθνή συμφέροντα εκεί που ενώνονται ισχυρές επιλογές κυβερνήσεων και οικονομικών παραγόντων. Αλλά λίγο πολύ τις αντιλαμβάνεται ο κόσμος και ξέρει να τις αναγνωρίζει. Το ζήτημα είναι πώς ενημερώνεται. Στη χώρα μας χρειάζεται σε πολλά θέματα να διαβάσεις δύο τρεις εφημερίδες, άλλες τόσες ιστοσελίδες και να δεις και τηλεόραση για να αποκτήσεις μία εικόνα για τα μείζονα ζητήματα. Κάτι που δείχνει ότι ο αναγνώστης, ο πολίτης προσπαθεί μόνος του να βρει μία άκρη. Για να αλλάξει συνεπώς κάτι τα μέσα ενημέρωσης πρέπει να ανακτήσουν την αξιοπιστία τους ώστε να αποκτήσουν ένα δεσμό εμπιστοσύνης με το κοινό τους.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr