Ένας πατέρας ψάχνει στα ερείπια του σπιτιού του που βομβαρδίστηκε. Κρατάει ένα σφυρί και προσπαθεί να φθάσει στο μέρος, όπου ήταν τα παιδιά του. Πιάνει έναν κασμά και σκάβει. Σκύβει κάτω από μια σπασμένη πλάκα τσιμέντου.

Φωνάζει τα ονόματά τους με πόνο, με ελπίδα ν’ ακούσει τη φωνή τους. Κλαίει. Προσπαθεί, ψάχνει να δει τι μπορεί να κάνει. Τον τρώει η αγωνία, τον δυναμώνει η ελπίδα. Φωνάζει πάλι και πάλι τα ονόματά τους. Δεν ανασαίνει για ν’ ακούσει. Σπάει τα τσιμέντα. Ανυπομονεί, βιάζεται ν’ ανοίξει διάδρομο, να φθάσει εκεί που ήταν τα παιδιά του.

Πιο πέρα μια κυρία κρατάει ένα μωρό στην αγκαλιά της, το κρατάει σφιχτά και φωνάζει τα ονόματα των άλλων παιδιών της. Κλαίει, σπαράζει.

Ποιος μπορεί να τους βοηθήσει, να τους δώσει κουράγιο, όταν τα τσιμέντα είναι τόνοι, όταν οι βόμβες συνεχίζουν να γκρεμίζουν, να σκοτώνουν;

Μπορεί κάποιος να μπει στη θέση τους εικονικά, έστω και για μια στιγμή;

Δεν μου αρέσουν οι κατακτητές που θέλουν να παρουσιάζονται σαν θύματα και μάλιστα όχι μόνο θύματα, αλλά σαν μοναδικά θύματα.

Υπάρχουν αξίες για τον κάθε έναν από εμάς, για μια ομάδα, για ένα σύνολο.

Εγώ πάνω απ’  όλα σέβομαι τις οικουμενικές αξίες.

Γιώργος Μακρίδης