Σε όλες τις ελληνικές πόλεις οι κάτοικοι ανησυχούν για την τύχη των δένδρων και του αστικού πρασίνου. Και υπάρχουν πολλοί που διαμαρτύρονται για τις κοπές δένδρων όταν γίνονται έργα. Αυτό συμβαίνει γιατί θα χρειαστούν πολλά χρόνια ώστε να αντικατασταθούν δένδρα πολλών ετών με νέα που φυτεύονται σε κάποιο άλλο σημείο. Αλλά και γιατί σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει προηγηθεί επαρκής διάλογος για τη σημασία που έχει ένα νέο έργο ή μία ανάπλαση ώστε να δικαιολογείται και μία μαζική κοπή δένδρων.
Από την άλλη, σε έντονα καιρικά φαινόμενα αποκαλύπτεται ότι πολλά δένδρα δεν αντέχουν τις πιέσεις και ξεριζώνονται οπότε χρειάζεται ένα σχέδιο διαχείρισης που να προβλέπει και την ασφάλεια των πολιτών.
Αυτές είναι πτυχές του ζητήματος που θέτει η σύγχρονη αστική πολιτική για τα δένδρα στις πόλεις.
Υπάρχει όμως πολιτική στις πόλεις μας για την ανάπτυξη του πρασίνου; Γιατί κατά καιρούς ανακοινώνονται πολλά, όλοι είναι θετικοί, κανένας δεν είναι κατά του πρασίνου προφανώς, αλλά κάπως έχουν οδηγηθεί και οι πόλεις σε αυτήν την κατάσταση που το πράσινο να είναι ζητούμενο και όχι κατάκτηση.
Βιώσιμες πόλεις σημαίνει και ισορροπία με τη φύση, ανάπτυξη του πρασίνου στην πόλη. Αυτό θα έπρεπε να είναι δεδομένο.
Παρ’ όλα αυτά, μία πρόταση θα ήταν να λειτουργεί ένας ανοιχτός διάλογος των δήμων με τους κατοίκους της πόλης που θα περιλαμβάνει και μία συνεχή ροή πραγματικών δεδομένων. Πόσα δένδρα έχει η πόλη αυτή τη στιγμή; Πόσα κόβονται και γιατί; Πόσα φυτεύονται; Πόσα στρέμματα πρασίνου υπάρχουν και πόσα θα αναπτυχθούν; Η παροχή και μόνο αυτών των στοιχείων θα έδινε τη δυνατότητα συμμετοχής όλων στη διαμόρφωση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης στην πόλη. Ας δοκιμάσουμε κάποτε να δώσουμε τον λόγο και στον πολίτη.
Το παρόν μας ζορίζεται
Η επανάληψη μίας ρουτίνας στην καθημερινότητά μας, μοιάζει όλο και πιο σπάνια. Όχι γιατί μας συμβαίνουν τίποτα συνταρακτικά που μας αλλάζουν τη ζωή, αλλά γιατί ζούμε σε μία διαρκή κατάσταση αναμονής, απρόβλεπτου και αντιφάσεων που δεν μοιάζει σε καμία περίπτωση με κανονικότητα. Είμαστε σε ένα σημείο που οι λέξεις ρουτίνα ή καθημερινότητα δεν μοιάζουν πια καθόλου συντηρητικές, αλλά μάλλον αισιόδοξες. Θα θέλαμε πολύ όλα να κυλάν με τον «παλιό, καλό τρόπο».
Υπάρχει βέβαια ένα ερώτημα και για το αν όντως παλιότερα τα πράγματα ήταν καλύτερα. Αισθανόμαστε όμως, ότι η εποχή πριν από τη μεγάλη κρίση είχε τις συνθήκες που μας επέτρεπαν να λέμε ότι ήταν καλύτερα τα πράγματα. Μπορούσαμε έστω να είχαμε την προσδοκία ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Δεν ήρθαν. Κι εκεί είναι το σημείο καμπής.
Στην ουσία σήμερα θεωρούμε μία καλή τροπή των πραγμάτων όχι τόσο το να βελτιωθεί η ζωή μας όσο το να επιστρέψει μία κάποια αισιοδοξία, να γίνουν μεγαλύτερες οι προσδοκίες. Αλλά φευ… Κάθε μέρα που περνάει, κάθε χρόνος που περνάει, καταλαβαίνουμε ότι οι χαμηλές προσδοκίες θα μας συνοδεύουν για πολύ ακόμα. Κι αυτό κάνει το παρόν μας ανήσυχο και μαζεμένο.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr
ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ
