Η συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργό με τον Τούρκο πρόεδρο στην Αθήνα εκτιμάται ότι έχει θετικές επιπτώσεις στις σχέσεις των δύο χωρών μετά και τις συμφωνίες και τα μνημόνια συνεργασίας που υπογράφηκαν. Ενίσχυσε δε την πρόθεση καλής γειτονίας και δημιουργεί μία βάση για ακόμα μεγαλύτερη συνεργασία στο μέλλον.

Το ότι αυτό έρχεται μετά από πολλά χρόνια και μετά από μία περίοδο έντονης ρητορικής από την τουρκική πλευρά είναι και ενδεικτικό των αλλαγών που καταγράφηκαν προς θετική κατεύθυνση. Καταγράφηκε δε και ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης.

Συμφωνίες έχουν υπογραφεί και στο παρελθόν προφανώς. Η δε Τουρκία δεν έχει μεταβάλλει τις αναθεωρητικής λεγόμενες, προσεγγίσεις της.

Αυτό όμως που έχει σημασία να σημειωθεί είναι ότι ο χρόνος δεν είναι παγωμένος. Όλα όσα συμβαίνουν στον πλανήτη δεν είναι αδιάφορα και η Ελλάδα, όπως και η Τουρκία δεν ζουν σε ένα κλειστό και αδιατάρακτο σύμπαν. Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν έχουν κλειστεί σε ένα μπουκάλι που δεν επηρεάζεται από τα κύματα της θάλασσας έξω.

Ζούμε σε πολύ περίεργους, έντονους καιρούς με χαρακτηριστικό τους τη ρευστότητα και την αδυναμία να δούμε σχηματοποιημένο το μέλλον.

Είμαστε ανάμεσα σε δύο πρωτοφανείς πολέμους, νότια και βόρεια. Ζούμε σε καιρούς πολλαπλών κρίσεων. Και δεν υπάρχουν τα παλιά εχέγγυα για μία συνέχεια της οικονομικής ανάπτυξης και της ευημερίας. Το αντίθετο ίσως.

Σε τέτοιους καιρούς, και το βλέμμα όλων μας αρχίζει και βλέπει αλλιώς τα μεγάλα και τα μικρά που συμβαίνουν. Κάπου εκεί είμαστε. Και χρειάζεται να πατάμε κάπου στέρεα. Μην υποτιμούμε τη σημασία της καλής γειτονίας.

Το ψάχνει ο κόσμος έστω και ατομικά

Κι όμως ενδιαφέρον υπάρχει. Ο κόσμος ψάχνεται. και διαβάζει και ταινίες βλέπει και εκδηλώσεις παρακολουθεί και τις εξελίξεις τις γνωρίζει και έχει άποψη. Όχι όλοι προφανώς, αλλά πότε ήταν και αλλιώς.

Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι πολλά πια γίνονται κατά μόνας. Ενώ στο παρελθόν ήταν περισσότερο έντονη η συλλογική κίνηση. Οι σύλλογοι, οι φορείς ακόμα και τα κόμματα έδιναν την εντύπωση μίας συλλογικής κίνησης.

Τώρα είναι πιο έντονη η ατομική αναζήτηση, η προσωπική διαδρομή. Γιατί εκεί αλλάξει και πολύ ο κόσμος μας πια. Γιατί είμαστε περισσότερες στη δουλειά ή στο σπίτι, γιατί έχουμε περισσότερες έγνοιες για την κατάστασή μας, γιατί έσπασαν παλιοί δεσμοί; Ποιος ξέρει.

Αλλά μην υποτιμούμε την αγωνία του κόσμου, την ανάγκη που έχουν να πλουτίσουν τις ζωές τους. Και πρέπει να βρεθούν τρόποι να ενισχυθεί αυτή η κίνησή τους που σήμερα μας μοιάζει εξατομικευμένη και πολύ προσωπική στη διαδρομή της.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr