Τα δύο βασικά προβλήματα σήμερα, τείνουν να παγιωθούν. Η ακρίβεια και ειδικά οι ανατιμήσεις στο ράφι και οι χαμηλοί μισθοί. Δεν υπάρχει στατιστικό στοιχείο και μελέτη που να μη δείχνει το πρόβλημα το οποίο γίνεται πιο έντονο αν συγκριθεί σε σχέση με όσα συμβαίνει στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Γιατί παντού υπάρχει ακρίβεια, αλλά στην Ελλάδα έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα, πάνω από δύο χρόνια που λειτουργεί εντελώς καταπιεστικά για την κοινωνία μην αφήνοντας κανέναν να σηκώσει κεφάλι.

Για τους μισθούς η κυβέρνηση κάνει μία προσπάθεια με τον κατώτατο μισθό και σταδιακές αυξήσεις με στόχο να προστατεύσει τα χαμηλά εισοδήματα αλλά να κρατήσει και ένα επίπεδο στη ζήτηση. Υπάρχει όμως μεγάλο πρόβλημα στα μεσαία εισοδήματα, εκεί που δυσκολεύεται πολύ ο μισθωτός και ο ελεύθερος επαγγελματίας που αποτελούν και τα βασικά στηρίγματα της παραγωγής. Οι χαμηλές αμοιβές σε υψηλής αξίας από την άποψη της παραγωγής και της απόδοσης, επαγγέλματα, μοιάζει να υπονομεύει μεσοπρόθεσμα την παραγωγικότητα και την ανάπτυξη.

Τώρα με την ακρίβεια στα είδη διατροφής ή και σε άλλες κατηγορίες όπως η ενέργεια, αναρωτιέται τι θα είχε γίνει αν δεν είχαν ληφθεί μέτρα και δεν γινόταν παρεμβάσεις από την κυβέρνηση.

Εδώ το ερώτημα είναι πόσο θα συνεχιστεί ακόμα αυτή η κατάσταση. Αν συνυπολογιστεί και το πρόβλημα με τα αυξημένα επιτόκια που πλήττει τα δάνεια, κατανοεί κανείς ότι το βάρος που δέχεται η μεσαία τάξη είναι πολύ μεγάλο. Θα αντέξει ο κόσμος μέχρι να πέσει ο πληθωρισμός; Θα σωθεί η οικονομία χωρίς να σωθούν οι πολίτες;

Όλοι κατά συνείδηση αποφασίζουμε

Στη Βουλή αυτές τις ημέρες ακούστηκε πολύ η λέξη «συνείδηση». Για λόγους συνείδησης πολλοί βουλευτές εναντιώθηκαν στον νόμο για τον πολιτικό γάμο όλων. Δεν ασχολούμαστε βέβαια με τους ακροδεξιούς που προχώρησαν σε χαρακτηρισμούς και τοξικότητες, αλλά για όσους με ήπιο λόγο εξέφρασαν τις αντιρρήσεις τους αντλώντας από όσα τους επιβάλλει η συνείδησή τους. Σεβαστό αυτό.

Αλλά πάντα ο βουλευτής, ο πολίτης, ο δημόσιος λειτουργός δεν λειτουργούν κατά συνείδηση; Όλοι μας με τη συνείδησή μας δεν καταλήγουμε σε μια άποψη, σε μία επιλογή;

Γιατί όμως άλλες φορές η άρνηση και η αντίθεση υποβιβάζονται και δεν αναγνωρίζονται;

Γιατί όποιος κατέχει την εξουσία δεν αναγνωρίζει στον αντιπολιτευόμενο την κατά συνείδηση αντίθεσή του;

Βλέπουμε ότι αυτές τις μέρες πόσο απαξιώνονται όσοι είναι αντίθετοι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ας πούμε. Γιατί σε αυτούς δεν αναγνωρίζεται η εκκίνηση από τη συνείδησή τους;

Ας κρατήσουμε ίσως την αξία του σεβασμού στη διαφορετικότητα και την άποψη των άλλων. Κι όσο για τους πολιτικούς, κάποτε έρχονται μπροστά σε διλήμματα. Όλοι μας ερχόμαστε μπροστά σε διλήμματα. Ας δώσουμε απαντήσεις που θα μας κάνουν περήφανους. Κι ας αναγνωρίσουμε ειδικά στην πολιτική και την αξία της πλειοψηφίας ακόμα κι όταν διαφωνούμε.