Η επικαιρότητα αναδεικνύει συχνά θέματα περιφερειακής ανάπτυξης με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Άλλες φορές είναι υποδομές που λείπουν και μεγάλα έργα όπως οδικοί άξονες, άλλες φορές οι κοινωνικές ανάγκες που δεν καλύπτονται, συχνά και οι ευοίωνες προοπτικές που ανοίγουν μέσα από νέα προγράμματα και δράσεις.

Λογικό όλο αυτό γιατί αυτά απασχολούν και τις τοπικές μας κοινωνίες.

Παρ’ όλα αυτά, μερικές φορές μοιάζει να χάνεται το πλαίσιο μέσα στο οποίο ανοίγει η συζήτηση. Και μοιάζει να γίνονται αποσπασματικές κινήσεις, χωρίς αρχή και τέλος, τουλάχιστον.

Κι αυτό μπορεί να σημαίνει ότι έχει υποχωρήσει η συνολική συζήτηση για τις ιεραρχήσεις και τον στρατηγικό σχεδιασμό ότι δεν είναι επαρκής ο παλιότερος σχεδιασμός.

Κάποιες φορές και οι καλές προθέσεις μπαίνουν πιο μπροστά, χωρίς να έχουν εξασφαλιστεί και τα βήματα υλοποίησης που είναι απαραίτητα και προηγούνται.

Στην περίπτωση των μεγάλων οδικών έργων ο προγραμματισμός έχει πολλά χρόνια πίσω, δεκαετίες. Στην περίπτωση των βασικών υποδομών ανάλογη είναι και η προεργασία. Οπότε υπήρχε ο σχεδιασμός και υλοποιείται έστω και με καθυστερήσεις.

Το θέμα είναι τι γίνεται με πιο σύγχρονες ανάγκες, με πιο σύγχρονες υπηρεσίες. Εκεί είναι ίσως που πρέπει να ριχτεί το βάρος από τις θεσμικές και πολιτικές δυνάμεις της Ηπείρου.

Παίρνοντας απόσταση

Παίρνουμε απόσταση από τα πράγματα. Και τους ανθρώπους. Δεν είναι αυτό που λέγαμε παλιότερα για την αποξένωση και την απομόνωση των ανθρώπων. Τώρα είναι σαν να έχει γίνει συνήθεια, δομικό στοιχείο μίας συμπεριφοράς και ενός τρόπου ζωής, το να λειτουργείς από μακριά. Χωρίς να εμπλέκεσαι, με απόσταση ασφαλείας, με το αίσθημα ότι δεν ανήκεις, δεν είσαι μέρος μίας δικτύωσης.

Είναι μέρος βέβαια της πραγματικότητας, αλλά είναι αξιοσημείωτο. Γιατί από την απέναντι πλευρά υπάρχει και κόσμος που παλεύει για τη σύνδεση και την επαφή, δημιουργεί κοινότητες, επενδύει στην ενσυναίσθηση και τη δικτύωση.

Το θέμα με την απόσταση, έχοντας πίσω του και το πραγματικό πρόβλημα που δημιούργησε η πανδημία με το κενό που εγκαθίδρυσε, είναι ότι μπορεί να έχει μονιμότερες παρενέργειες. Ότι δεν θα μπορούμε εύκολα να ξαναβρούμε τον δρόμο της συνάντησης και της επαφής. Θα τα καταφέρουμε άραγε… από μακριά;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr