Υπάρχει ένας λόγος που είναι τόσο μαζικό το αίτημα για «Δικαιοσύνη» για την τραγωδία των Τεμπών. Και είναι ότι ο πολύς κόσμος δεν έχει πειστεί ότι έχουν δοθεί εξηγήσεις, ότι έχει δοθεί η συνολική εικόνα για το πώς έγινε αυτό το τρομακτικό δυστύχημα που κατέληξε στον θάνατο των 57 ανθρώπων.

Κάποιοι λίγοι βέβαια πιστεύουν ότι γίνεται πολιτική εκμετάλλευση του θέματος, όμως έτσι υπερεκτιμάται η δύναμη της αντιπολίτευσης. Οι χιλιάδες των διαδηλωτών σε όλη τη χώρα και οι εκατοντάδες εκδηλώσεις που έγιναν χτες δεν θα μπορούσαν να είχαν οργανωθεί από κόμματα και φορείς, αν δεν υπήρχε αυτό το κύμα αυθόρμητης έκφρασης και το ξέσπασμα ειδικά από τα νέα παιδιά που βρέθηκαν στους δρόμους.

Κάποιοι άλλοι λένε ότι έτσι κι αλλιώς θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη. Όμως αυτό ισχύει για κάθε υπόθεση, μικρή ή μεγάλη και η κοινωνία εμπιστεύεται την κρίση της Δικαιοσύνης. Αυτό όμως δεν μπορεί να λειτουργεί ως άλλοθι για τις ελλείψεις και τις αδυναμίες της Πολιτείας και της κυβέρνησης.

Γιατί εκεί είναι το κλειδί της ανάγνωσης των τόσων μεγάλων αντιδράσεων. Ο πολίτης που έρχεται μπροστά σε τέτοια γεγονότα, περιμένει από το κράτος να του οργανώσει ένα πλαίσιο εξηγήσεων, ένα σώμα απαντήσεων. Ώστε να ξέρει ότι ζει σε μία οργανωμένη κοινωνία, με μία αξιόπιστη Πολιτεία που εγγυώνται ότι δεν θα ξαναγίνει τουλάχιστον κάτι ανάλογο, ότι θα αποδοθούν ευθύνες, ότι θα διορθωθούν παθογένειες.

Εδώ όμως και ένα χρόνο, αυτό που ακούγεται περισσότερο, είναι η εξήγηση περί «ανθρώπινου λάθους». Που ακόμα και αυτό κανείς δεν λέει πώς θα γίνει να περιοριστεί ως πιθανότητα στο μέλλον. Και κανείς δεν εξηγεί με σαφήνεια πώς βρήκε έστω αυτό το «λάθος» χώρο για να εκδηλωθεί.

Αυτή η σαφήνεια λείπει. Η τεχνοκρατική αντίληψη ενός κράτους που εγγυάται στο μέγιστο βαθμό την ασφάλεια των πολιτών.

Αλλά στο τέλος, η αλήθεια για τα Τέμπτη θα βρεθεί.

Η επιστροφή στον δρόμο

Είχε κάτι ωραίο η απεργιακή πορεία της Τετάρτης. Είχε πολλά νέα παιδιά από τους φοιτητικούς συλλόγους.Κι ακολουθούσαν σαν να εμπνεόταν και οι μεγαλύτεροι. Οι φοιτητές κλείνουν έξι εβδομάδες κινητοποιήσεων ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αυτό όμως που έχει ενδιαφέρον είναι ότι ανακαλύπτουν τον δημόσιο χώρο για να μιλήσουν για αυτό που τους απασχολεί. Και τέτοιες κινητοποιήσεις σαν τη χτεσινή είναι στην ουσία μία ανακάλυψη και οικειοποίηση του χώρου της πόλης από όλους.

Αντιρρήσεις υπάρχουν προφανώς. Πολλοί νομίζουν ότι όλα κατευθύνονται από κόμματα και φορείς. Στην πράξη όμως έχει χαθεί εδώ και χρόνια αυτού του τύπου η ικανότητα οργάνωσης από τα κόμματα. Όποιος θυμάται τη μεταπολιτευτική δράση των κομμάτων, άντε και αυτήν της δεκαετίας του ’90, δεν θα βρει κάτι ανάλογο σήμερα.

Αν δεν θέλει αυτός ο κόσμος να συμμετάσχει, από μόνος του, δεν συμμετέχει. Αυτό πρέπει να θεωρείται βέβαιο.

Ίσως πάλι ο λόγος των κινητοποιήσεων δεν είναι πολύ πρωτότυπος και μοιάζει λίγο στεγνός. Αυτό συμβαίνει, όμως, γιατί τέτοια είναι και τα ζητήματα. Ο κόσμος θέλει αύξηση στον μισθό του και αντιμετώπιση της ακρίβειας για να τα βγάλει πέρα. Πόσο πρωτότυπα να το εκφράσει.

Αυτό που φάνηκε αντίθετα χτες, είναι ότι πολλοί είναι έτοιμοι να εκφράσουν δημόσια τα αιτήματά τους. Κι αυτό είναι ένα νέο στοιχείο για τις κοινωνικές διεργασίες των τελευταίων χρόνων και άγνωστο κατά πόσο θα έχει συνέχεια.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr