Δριμεία κριτική ασκεί στην Περιφερειακή Αρχή η Λαϊκή Συσπείρωση με αφορμή την οριστικοποίηση της επιβολής του προστίμου σε ύψος 181.000 ευρώ από το Υπουργείο Περιβάλλοντος για τις παρεμβάσεις που έγιναν πριν από 18 περίπου μήνες στον ποταμό Λούρο και οι οποίες προκάλεσαν και τον έλεγχο των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος και την αρχική επιβολή του προστίμου.

Η επιβολή του διοικητικού προστίμου που βαρύνει πλέον την Περιφέρεια Ηπείρου – που δεν έχει επισήμως τοποθετηθεί – αποτελεί ένα σημαντικό πλήγμα στην εικόνα της Περιφερειακής Αρχής με την Λαϊκή Συσπείρωση με ανακοίνωσή της να καλεί την Περιφέρεια να εξαντλήσει κάθε μέσο, χωρίς να χρεώσει τον Ηπειρωτικό λαό ούτε ένα ευρώ για αναθέσεις σε δικηγόρους όπως λέει, ώστε να αποφύγει την πληρωμή του προστίμου. Μεταξύ άλλων η παράταξη αναφέρει σε ανακοίνωσή της: «Το απύθμενο θράσος της Περιφερειακής Αρχής να υποστηρίζει εδώ και 1,5 χρόνο ότι δεν υπήρξε ποτέ καμία καταστροφή με ευθύνη της, οφείλουν να το αξιολογήσουν οι ψηφοφόροι της, δηλ. το 54% το οποίο διαρκώς επικαλείται η περιφερειακή αρχή για να δικαιολογήσει το ορθό κάθε επιλογής της και να αντικρούσει την πολιτική κριτική από την ΛΑ.ΣΥ, όταν στριμώχνεται στη γωνία χωρίς επιχειρήματα.

Τις θεωρίες για “τις εσταβέλες και τον ποταμό που σταμάτησε τοπικά να ρέει εξαιτίας της ξηρασίας και ξαναξεκίνησε να ρέει μετά από μερικά χιλιόμετρα”, αυτά δηλαδή που ακούστηκαν  και ψηφίστηκαν στη συνεδρίαση του περιφερειακού συμβουλίου για το θέμα αυτό από περιφερειακούς συμβούλους της γαλάζιας περιφερειακή αρχή αλλά και της παράταξης του ΠΑΣΟΚ, οφείλουν να θέσουν σε κατάσταση μέγιστης καχυποψίας, κάθε Ηπειρώτισσα-η για τις δικαιολογίες που είναι ικανή να χρησιμοποιεί η περιφερειακή αρχή αλλά και οι συνοδοιπόροι της στα κύρια ζητήματα πολιτικής στρατηγικής (από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ), για κάθε ζήτημα που ανακύπτει από εδώ και πέρα.

Ας προβληματιστούν οι Ηπειρώτες για το γεγονός, ότι η ίδια περιφερειακή αρχή που προσπάθησε να εξαφανίσει μια πιστοποιημένη πλέον καταστροφή όπως αυτή στο Λούρο (που η ίδια προκάλεσε), δεν έχει πρόβλημα να επινοεί φανταστικές επικείμενες καταστροφές όπως η «κατάρρευση της σήραγγας στην Εγνατία». Και στις δύο περιπτώσεις ο στόχος είναι ίδιος: η κάλυψη των εργολάβων που λυμαίνονται τον πλούτο του ελληνικού λαού, με μεσάζοντα και την ίδια».