Τα μεγάλα έργα που παρουσίασε το υπουργείο Υποδομών στη Βουλή, δεν είναι και τόσο νέα ώστε να ανοίγουν και μία νέα συζήτηση. Για την Ήπειρο είναι αναγκαία μεν έργα, γνωστά και απαραίτητα όμως εδώ και πολλά χρόνια.

Τόσο η ύδρευση Πρέβεζας και Λευκάδας και των γύρω περιοχών όσο και η επέκταση της Ιόνιας, μοιάζει να μας συνοδεύουν εδώ και δύο δεκαετίες σχεδόν σε μία αέναη προσπάθεια να οικοδομήσουμε ένα σύγχρονο αναπτυξιακό προφίλ. Γιατί ανάπτυξη χωρίς τα βασικά έργα υποδομών δεν γίνεται.

Όταν όμως περνάει ο καιρός και μένουν όλα σε ένα μετέωρο με εξαγγελίες και σχεδιασμούς που δεν ολοκληρώνονται, αυτό που βγαίνει από κάτω είναι η κούραση, αυτή η αίσθηση του μάταιου. Μεγαλώνουμε, και μαζί με εμάς μεγαλώνουν, γερνάνε και οι προσδοκίες μας. Κι αυτό μοιάζει περισσότερο πια με ματαίωση παρά με συσσώρευση προσδοκιών.

Μπορεί βέβαια αυτή η αίσθηση να είναι υπερβολική. Η χώρα μας άλλωστε είναι μία μικρή χώρα που ποτέ δεν είχε διαθέσιμους πόρους για τις υποδομές της. Καλλιεργήθηκαν όμως προσδοκίες και από τις κυβερνήσεις και από αυτήν την αίσθηση που υπήρξε κάποια στιγμή ότι κάτι αλλάζει με την αύξηση του ΑΕΠ και την έλευση σημαντικών πόρων από την ΕΕ. Στις αρχές του 2000 ήταν που έφτασε στην κορυφή αυτό το ακριβώς το αίσθημα της μεγάλης αλλαγής, της «χρυσής» περιόδου της ανάπτυξης της χώρας. Που καταβαραθρώθηκε κάποια χρόνια μετά με την καταστροφή στη μεγάλη κρίση.

Αλλά το θέμα δεν είναι να μάθουμε κάτι από αυτόν τον αναστοχασμό όσων περάσαμε. Έχουμε μάθει. Το θέμα είναι η πραγματικότητα που λέει ότι η ελληνική περιφέρεια έχει μεγάλες ανάγκες σε  βασικά έργα υποδομών και εκσυγχρονισμού και ότι αυτές οι ανάγκες αποτελούν ένα κομβικό σημείο για την πορεία προς το μέλλον. Αν δεν υπάρξει ένας βιώσιμος σχεδιασμός με υλοποίηση συγκεκριμένων έργων τότε το μέλλον θα αργήσει.

Ήδη υπάρχουν ενδείξεις ότι οι ανισότητες αν δεν αυξάνονται, πάντως δεν μειώνονται κι ότι οι τοπικές κοινωνίες πλήττονται από τη μείωση των εισοδημάτων από την εργασία και την έλλειψη κατάλληλων εργαλείων για την πρόοδό τους.

Και μιλάμε ακόμα για υποδομές ενώ θα έπρεπε ήδη να έχουμε περάσει και στα έργα της πράσινης και ψηφιακής μετάβασης.

Βρισκόμαστε συνεπώς σε ένα κρίσιμο σημείο, σε ένα ορόσημα. Από τη μία απαιτούνται βασικές υποδομές από την άλλη θα έπρεπε ήδη να έχουν ξεκινήσει οι νέες υποδομές στην τεχνολογία και την νέα οικονομία. Και η πολιτική προσέγγιση δείχνει ότι η Πολιτεία ακολουθεί με δυσκολίες, με ελλείματα στον κεντρικό σχεδιασμό και ίσως και μία παραίτηση προϊόν και μιας αντίληψης που θέλει τις αγορές να διαμορφώνουν τις νέες ανάγκες και τη νέα ατζέντα έργων. Ακούγεται ως και ανησυχητικό.