Απαιτείται συντονισμός

Είναι φανερό ότι το κεντρικό πρόβλημα αντιμετώπισης του προσφυγικού είναι ο συντονισμός. Ο κεντρικός συντονισμός ανήκει στην ουσία στον στρατό και το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, στην πράξη όμως εμπλέκονται οι πάντες, από τους δήμους και τους κοινωνικούς φορείς μέχρι τους εθελοντές και τους πολίτες. Είναι απαραίτητο συνεπώς να βρεθεί ένα διοικητικό σχήμα που να τους εμπλέκει όλους και να κινητοποιεί παράλληλα και τις τοπικές κοινωνίες.
Έχει αποδειχτεί και αποδεικνύεται καθημερινά, ότι η κοινωνία όχι απλώς αντέχει, αλλά βρίσκει τρόπος και συμμετέχει. Αυτό αποτελεί κέρδος και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χαθεί.

Οι ελλείψεις

Μετά και την εμπειρία που έχουμε την έλευση των προσφύγων στον Κατσικά, ξέρουμε τις ελλείψεις που πρέπει να καλυφθούν. Ελλείψεις που είναι κυρίως στην αντιμετώπιση των βασικών αναγκών, με την υποσημείωση ότι οι ανάγκες αυτές δεν είναι μόνο ένα στρώμα και ένα πιάτο φαί, αλλά περισσότερες και πιο πολύπλοκες. Οι πρόσφυγες είναι σύγχρονοι άνθρωποι με σύγχρονες ανάγκες. Έχουν ανάγκη από βοήθειες για τα μωρά τους, από ψυχαγωγία, από φόρτιση των κινητών και σύνδεση με το ίντερνετ για να μιλήσουν με τους δικούς τους, από ιατρική μέριμνα. Όλα αυτά είναι το σύμπαν της ζωής για τον καθένα μας και αποτελούν δικαιώματα και για τον πρόσφυγα.

Όλοι δίκιο

Για τις πολιτικές της αντιμετώπισης των προβλημάτων που προκύπτουν όλες οι πλευρές που τοποθετούνται μοιάζει να έχουν ταυτόχρονα δίκαιο. Το κράτος από τη μεριά του κάνει ό,τι μπορεί βάσει των νόμων και των δεδομένων του. Αλλά και οι αλληλέγγυοι για παράδειγμα έχουν δίκιο όταν ζητάνε καλύτερες συνθήκες για τους πρόσφυγες. Και οι δήμοι έχουν δίκιο όταν ζητάνε αρμοδιότητες και πόρους. Και οι εθελοντικές οργανώσεις έχουν κι αυτές το δίκιο τους.
Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις; Συνεννόηση. Αν δεν μπορέσει και σε αυτήν την περίσταση, η οργανωμένη κοινωνία, να συνεννοηθεί, πότε θα το κάνει. 

Τείχη και μουσική

Ενώ τα μέσα αναμετάδοσης είναι άπειρα, η μουσική γύρω μας είναι ελάχιστη. Και βγαίνει μόνο μέσα από συγκεκριμένα κανάλια, συνήθως του εμπορίου και του θεάματος. Αλλού όμως είναι το πρόβλημα. Εμείς δεν την μπορούμε πια τη μουσική. Δεν την αντέχουμε, δεν μπορούμε να τη βάλουμε μέσα μας, ίσως και να τη φοβόμαστε. Και δεν έχουμε χρόνο βέβαια γιατί η μουσική θέλει το χρόνο της για να φτάσει ως τα αυτιά μας και πιο μέσα ακόμα. Αλλά ακόμα και χρόνο να είχαμε, την τέχνη, την αληθινή τέχνη απέξω θα τη αφήναμε. Γιατί τελικά αυτό που χάσαμε είναι η ανοιχτότητα, ο τρόπος να συνδιαλεγόμαστε και να μην σηκώνουμε τείχη και εμπόδια. 
Αλλά αυτός είναι και ο μόνος δρόμος. Ο δύσκολος. Να αφουγκραστούμε, να ακούσουμε, να νιώσουμε, να σκεφτούμε ακόμα ακόμα όσο κι αν η λέξη σκέψη μας έχει κάνει να ανησυχούμε στις μέρες. Η ζωή με την τέχνη, δεν είναι απλώς θέμα παιδείας και πολιτισμού, αλλά η βιώσιμη διέξοδος για να βρούμε τον εαυτό μας, να ανακαλύψουμε ξανά την ανάγκη μιας ζωής με αποτύπωμα, με ταυτότητα. Τώρα, τώρα που όλα φαίνονται δύσκολα, τώρα που όλες οι γέφυρες μοιάζουν ετοιμόρροπες ας ψάξουμε να βρούμε τα περάσματα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr