Να τα πάρουμε με τη σειρά

Μία πραγματικά καινοτόμα πολιτική είναι η εκμάθηση κολύμβησης σε μαθητές Δημοτικού. Μας προκαλεί μια ανησυχία η είδηση. Και πώς θα γίνει και τι λέει η εγκύκλιος κλπ. Αυτά όμως είναι τεχνικά θέματα. Από τη στιγμή που εξασφαλίσεις τη χρηματοδότηση – και σε τέτοια προγράμματα οφείλεις να το κάνεις- το μόνο που σου μένει είναι η υλοποίηση. Σε μία χώρα με τεράστιο αριθμό ακτών και με δεκάδες ανθρώπους να πνίγονται κάθε χρόνο, η κολύμβηση είναι τόσο απαραίτητη όσο και τα μαθητικά. Άλλωστε μαθαίνεται μέσα σε λίγες εβδομάδες.

Οι υποδομές

Και οι υποδομές, όπως τα κολυμβητήρια για κάτι τέτοια κατασκευάζονται με κρατικά χρήματα. Για να μπορεί ο κόσμος να αθλείται σωστά.
Το άλλο, με την υποστήριξη των αθλητών που διακρίνονται και παίρνουν ολυμπιακά μετάλλια είναι και άλλη συζήτηση, μην την μπερδεύουμε συνέχεια. Υπάρχουν διαδικασίες μέσα από τις οποίες στηρίζεται ο αθλητισμός και ο πρωταθλητισμός, αλλά πρωτεύει η διαμόρφωση σωστής αντίληψης για την υγεία και το ευζείν κι εκεί ανήκει η κολύμβηση. Γιατί αλλιώς θα παραμένουμε μία χώρα με ρεκόρ σε μετάλλια αλλά και ρεκόρ σε παιδική παχυσαρκία.

Τα αυτονόητα

Γιατί όμως αυτονόητα πράγματα όπως η εκμάθηση κολύμβησης σε παιδιά δεν γίνονται και αυτονόητες πολιτικές; Πού μας ξεφεύγει η ιστορία; Για να μην επαναλάβουμε τα γνωστά και σωστά για τη δόμηση διαχρονικά ενός κρατικού συστήματος που στηρίζεται σε λογικές πελατειακών και ατομικών συμφερόντων- οπότε περισσεύουν τα αυτονόητα από τα οποία δεν παράγεται ψηφοθηρία ή κέρδος- αυτό που μένει να επισημανθεί είναι κι ότι όλοι μας αδυνατούμε να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά. Τι ανάγκες έχει ένα παιδί; Αυτές κι αυτές. Πώς θα καλυφθούν αυτές οι ανάγκες; Έτσι κι έτσι. 
Ε, αυτό το «έτσι», εμείς, κοινωνία και θεσμοί δεν μπορούμε ούτε να το προσδιορίσουμε, ούτε να το βάλουμε σε σειρά και να το υλοποιήσουμε. Έχουμε χάσει την μπάλα, γι’ αυτό και βαραίνει πάνω μας η κρίση περισσότερο. 

Ο άγνωστος δρόμος

Η Ήπειρος είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Η Ελλάδα είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Άγνωστοι όλοι αυτοί οι κόσμοι όμως. Το αντιλαμβανόμαστε μόλις κινηθούμε λίγο εκτός πλαισίου. Μόλις κινηθούμε απλώς. Πινακίδες προς χωριά που αγνοούμε και το όνομά τους. Μικρές κωμοπόλεις στο μέσο μεγάλων δρόμων που τους παίρνουμε συνήθως στα τυφλά χωρίς να σταματάμε πουθενά. Διέξοδοι που δεν ξέρουμε πού καταλήγουν και ποτέ δεν θα μάθουμε αν δεν πάρουμε τη στροφή. Τοπία μοναδικά που αποκαλύπτονται εκεί που νομίζαμε ότι τελειώνει ο δρόμος. Εμπειρίες από το πουθενά, αν και πιστεύαμε ότι έχουν τελειώσει οι καιροί των ανακαλύψεων.
Αυτό θα μπορούσε να είναι και το ελληνικό καλοκαίρι. Αλλά εμείς δεν το έχουμε πια αυτό το κάτι που χρειάζεται το εκτός πλαισίου. Εμείς θα μπούμε στη σειρά για να φτάσουμε όλοι μαζί στην παραλία που πάνε και οι άλλοι. Στον ίδιο μεγάλο δρόμο που όλο και περισσότερο σηκώνεται πανύψηλος γύρω μας. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr