Τη στήριξη του Δικτύου Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών Ελλάδας περιόδου 1940-1945, «Ελληνικά Ολοκαυτώματα», στην απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου για αναγνώριση και άλλων χωριών του Ζαγορίου ως Μαρτυρικών, ζήτησε ο Δήμαρχος Βασίλης Σπύρου ο οποίος συμμετείχε στη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Δικτύου στις 12 Δεκεμβρίου στα Καλάβρυτα, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων μνήμης για το Ολοκαύτωμα. 
Το αίτημα του Δήμου για την αναγνώριση άλλων 11 χωριών του Ζαγορίου ως Μαρτυρικών έχει κατατεθεί ήδη, μέσω της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου-Δυτ. Μακεδονίας, στην αρμόδια Επιτροπή του Υπουργείου Εσωτερικών και αναμένεται η απόφαση. 
Σύμφωνα με την ενημέρωση που έκανε ο Δήμαρχος στην τελευταία συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, το Υπουργείο Εσωτερικών έχει αυστηροποιήσει τα κριτήρια για την αναγνώριση σε σχέση με το παρελθόν που ήταν πιο «ελαστικά».
«Μετέφερα, είπε ο κ. Σπύρου,  την άποψη στον  πρόεδρο του Δικτύου και Δήμαρχο Καλαβρύτων κ. Γεώργιο Λαζουρά, ο οποίος είναι και μέλος της Επιτροπής στο ΥΠΕΣ, να μην υπάρχει ανομοιογένεια ως προς τα κριτήρια αναγνώρισης, ώστε να ελπίζουμε βάσιμα ως Δήμος για την θετική κατάληξη του αιτήματος μας».
Υπέρ της προσπάθειας αυτής τάχθηκαν από την μειοψηφία  οι κ.κ Γαβριήλ Παπαναστασίου και Λεωνίδας Τσουμάνης. Το  αίτημα που εκκρεμεί στο ΥΠΕΣ αφορά  11 Τοπικές Κοινότητες, τον Καστανώνα, το Δεμάτι, την Πέτρα, την Λεπτοκαρυά, τις Καρυές, τον Ανθρακίτη, τη Βοβούσα, τη Λάιστα, το Ηλιοχώρι, το Βρυσοχώρι και τους Φραγκάδες.
Με παλιότερες αποφάσεις και Προεδρικά Διατάγματα έχουν αναγνωριστεί στο Ζαγόρι 12 Μαρτυρικά χωριά. Πρόκειται για τους Ασπραγγέλους, το Μεσοβούνι, την Ελάτη, τον Μανασσή και την Καλουτά στο Κεντρικό Ζαγόρι και το Γρεβενίτι, το Φλαμπουράρι, τη Δόλιανη, το Μακρίνο, το Τρίστενο, το Ελατοχώρι και το Καβαλάρι στο Ανατολικό Ζαγόρι. 
Επίσης, ο Δήμαρχος στο Δημοτικό Συμβούλιο, σημείωσε πως στη συνεδρίαση του Δικτύου στα Καλάβρυτα έγινε ενημέρωση και για τη νομοθετική ρύθμιση με την οποία καταργείται το τέλος δικαστικού ενσήμου στις αναγνωριστικές αγωγές αποζημίωσης θυμάτων των κατοχικών δυνάμεων (1941-1945). Αυτό απαλλάσσει, όσους θα ήθελαν να διεκδικήσουν αποζημιώσεις, από ένα μεγάλο κόστος το οποίο μέχρι τώρα ήταν αποτρεπτικό για να κινηθούν δικαστικά με αγωγές.