Ας κάνουμε κάτι για τα σχολεία

Πολλές αλήθειες είπε χτες από το βήμα του συνεδρίου για την ανάπτυξη, ο Υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου. Ειδικά για το θέμα της μόρφωσης των παιδιών στο Λύκειο και την πρόσβαση στα πανεπιστήμια. Και η πιο απλή- αλλά τόσο πολύπλοκη όπως έχει γίνει στην πράξη- παρότρυνση ήταν ότι κάτι πρέπει να κάνουμε με την Γ’ Λυκείου.

Γιατί εδώ κάνουμε σαν μην υπάρχει αυτή η τάξη, σαν να υπάρχει μόνο σα μία μαγική μετάβαση από το σχολείο στο πανεπιστήμιο. Μαγική, αλλά όχι και ωραία κατάσταση βέβαια. Πέρα από τους πόρους που καταναλώνονται για την υποστήριξη των παιδιών (φροντιστήρια, μαθήματα κλπ) είναι αυτή η γενικευμένη νοοτροπία πια ότι τα παιδιά πρέπει να θυσιάσουν τα πάντα για να περάσουν σε μία σχολή. Να μην έχουν ενδιαφέροντα, να μην έχουν ελεύθερο χρόνο, να μην τολμήσουν καν να ερωτευτούν και δεν μπορούν να συγκεντρωθούν. Κι αυτά φτάνουν όλο και περισσότερο και στις πιο κάτω τάξεις. Πώς όμως μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά με παρενθέσεις μη ζωής…

Μπορούμε φυσικά να μην κάνουμε τίποτα. Να καθίσουμε ήσυχα ήσυχα να βλέπουμε τα πράγματα να πηγαίνουν όπως πηγαίνουν. Θα πηγαίνουν όμως; Δεν είναι σίγουρο. Γιατί δεν αρκεί να λες ότι το σύστημα των πανελληνίων εξετάσεων είναι αδιάβλητο. Αυτονόητο είναι. Τι μπορεί να γίνει όμως ώστε οι μαθητές να μπορούν να επιλέγουν αυτό που θέλουν και μπορούν να σπουδάσουν; Αυτό είναι το στοίχημα για το μέλλον.

Καλύτερα μάλλον να κάνουμε κάτι συνεπώς για το σχολείο και ειδικά για το Λύκειο. Να αλλάξουμε ώστε να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο ο εκπαιδευτικός του ρόλος, αλλά και ο υποστηρικτικός του ρόλος στην πορεία και την ανάπτυξη των εφήβων. Στα σχολεία γίνεται καλή δουλειά άρα υπάρχει βάση για ακόμα καλύτερη.  Μπορούμε προφανώς να κάνουμε πολλά. Και υπάρχουν σήμερα συμφωνίες και συναινέσεις για να το πετύχουμε. Αλλά πρέπει να κάνουμε το πρώτο βήμα.

Η μεγάλη περιπέτεια της γνώσης

Στη συνέντευξή εδώ στην εφημερίδα μας η Όλγα Γεροβασίλη, έκανε λόγο για «ένταση γνώσης». Είναι ένας ωραίος τεχνοκρατικός όρος. Τον ακούσαμε και από άλλους υπουργούς στο συνέδριο. Πέραν όμως από την ορολογία, σημασία έχει και πώς τον καταλαβαίνουμε στην πράξη, πώς τον νιώθουμε.

Και η «ένταση» είναι μία όντως δύσκολη κατάσταση. Είναι εκείνη η αίσθησή μας ότι περνάμε από τη γνώση στο αποτέλεσμα, ότι αξιοποιείται στο μέγιστο αυτό που μάθαμε, που σκεφτόμαστε, που ερευνήσαμε.

Αλλά, ξεφεύγοντας από την πολιτική και την οικονομία, η γνώση είναι εκείνη η διαρκής κατάστασης ετοιμότητας, εγρήγορσης, κίνησης προς το καλό. Να είμαστε έτοιμοι για να μάθουμε νέα πράγματα. Να κάνουμε καινούργια πράγματα. Να ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες των καιρών και να συγχρονιζόμαστε με την εποχή μας.

Η γνώση είναι μία πραγματική κίνηση προς τα εμπρός και πρέπει να εκπαιδευτούμε σε αυτήν τη μεγάλη περιπέτεια της ανακάλυψής της.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr