Η οικονομική δυσπραγία δεν κρύβεται 

Μία με το «μακεδονικό» κι άλλη μία με τα φάρμακα, και θα πιστέψουμε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας δεν είναι η οικονομική δυσπραγία και τα αδιέξοδα χιλιάδων αν όχι εκατομμυρίων νοικοκυριών. Αν είναι έτσι, τότε έχουμε επιστρέψει στην περίφημη κανονικότητα, αφού όντως στις «κανονικές» χώρες οι πολίτες θεωρούν ότι μέσα άκρες δουλεύει η οικονομία και έχουν τη δυνατότητα να ανεβάζουν ψηλά στην ατζέντα και άλλα θέματα.

Όμως η Ελλάδα δεν έχει επιστρέψει σε καμία κανονικότητα και δεν υπάρχει τίποτα αισιόδοξο από την οικονομία όσο κι αν υπερτονίζεται η βελτίωση κάποιων δεικτών. Και είναι άλλο, ο στόχος ολοκλήρωσης του προγράμματος τον Αύγουστο που είναι περισσότερο πολιτικό θέμα, κι άλλο η ανάπτυξη, η αύξηση των εισοδημάτων, ή η μείωση της ανεργίας.

Βέβαια η κοινή γνώμη, όλοι μας, είμαστε πιο πολύπλοκοι και μπορούμε να κατανοήσουμε πόσο πολύπλοκη μπορεί να γίνει η πραγματικότητα. Για τους περισσότερους Έλληνες είναι δυσάρεστη η επιμονή της ΠΓΔΜ στο όνομα, όμως καταλαβαίνουν και πόσο δύσκολη υπόθεση είναι σήμερα η διεθνής διπλωματία. Επίσης είναι προφανές το ενδιαφέρον που υπάρχει για μία υπόθεση στην οποία το επίκεντρο είναι η δημόσια Υγεία και η στάση του πολιτικού συστήματος.

Κατά συνέπεια δημιουργείται ένα πλαίσιο δεσμευτικό προς όλες τις πλευρές. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να περιορισθεί μόνο σε τακτικές φθοράς της αντιπολίτευσης χωρίς να έχει πάνω πάνω την στόχευση αλλαγής των κοινωνικών συνθηκών. Εκεί θα κριθεί κυρίως στις εκλογές όποτε κι αν γίνουν. Και η αντιπολίτευση δεν μπορεί να κάνει συνέχεια ότι δεν βλέπει τον ελέφαντα στο δωμάτιο, πιστεύοντας ότι θα λυθούν αύριο το πρωί τα προβλήματα αν γίνουν εκλογές ή ότι δεν έχει πολιτική σημασία το σκάνδαλο.

Από αυτή τη σκοπιά μοιάζει σαν κυβέρνηση και αντιπολίτευση  να κινούνται μαζί πάνω σε ένα ιστό, σε ένα πλέγμα δεσμεύσεων προς τους πολίτες, με την κάθε πλευρά να νομίζει ότι έχει πλεονέκτημα κάθε τόσο, αλλά στο τέλος να γίνεται φανερό ότι κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πλέγμα, αλώβητος, νικητής και τροπαιοφόρος. 

Κλειδί η ειρήνη στα Βαλκάνια για την ανάπτυξη

Υπάρχει μία διαφορά της Ελλάδας από τις άλλες βαλκανικές χώρες: Μετά τον πόλεμο, η Ελλάδα ευρισκόμενη στο «Δυτικό μπλοκ», κατάφερε αν και φτωχή και καταστραμμένη να αναπτυχθεί τόσο ώστε να γίνει ζηλευτό παράδειγμα. Ό,τι πέτυχε η Ελλάδα το θέλουν σήμερα οι γείτονές της, από την είσοδο στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, μέχρι το εύρος και τον όγκο των επενδύσεων και της ανάπτυξης.

Το κλειδί σε αυτή τη διαδρομή δεν ήταν μόνο η μεγάλη βοήθεια που δόθηκε στη χώρα, τόσο αρχικά από το Σχέδιο Μάρσαλ όσο και στα χρόνια μας από τα ευρωπαϊκά προγράμματα συνοχής. Τεράστια ποσά που δύσκολα θα εισρεύσουν ξανά σε τέτοιο βαθμό σε μικρή χώρα. Βέβαια υπήρξε και τίμημα. Η μετανάστευση για παράδειγμα. Η ανάπτυξη της χώρας δεν σήμαινε ότι μπορούσε να κρατήσει και τα παιδιά της που έφυγαν μαζικά στο εξωτερικό. Επίσης, γιγαντώθηκε ο κρατικός τομέας που σε πολλές περιπτώσεις είχε το ρόλο κεντρικού επιχειρηματία, ενώ δημιουργήθηκαν και εστίες διαφθοράς με τα πελατειακά δίκτυα, τα οποία επιπλέον ήταν και αναποτελεσματικά ως προς την ώθηση στην ανάπτυξη.

Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι όλα αυτά έγιναν σε μία μακρά περίοδο ειρήνης. Το ξεχνάμε αυτό γιατί ίσως να το θεωρούμε δεδομένο. Δεν είναι όμως δεδομένο αν σκεφτούμε τι έγινε στη Γιουγκοσλαβία ή τις σχέσεις Ρωσίας – Ουκρανίας.

Αν νομίζουμε ότι η ειρήνη είναι αυτονόητη, πλανόμαστε. Γι’ αυτό και έχει σημασία να τη διατηρούμε, κάτι που γίνεται μέσα από τις διμερείς και τις ευρωπαϊκές σχέσεις. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή πλην της ειρήνης.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr