Απαραίτητη η πρωτοβουλία για ένα Ιστορικό Αρχείο των Ιωαννίνων

Με την εκδήλωση μνήμης για το χαμό των Γιαννιωτοεβραίων στην πλατεία Μαβίλη, η πόλη, ο Δήμος Ιωαννιτών έκλεισε ένα κεφάλαιο και στην ουσία άνοιξε ένα καινούργιο. Έκλεισε το κεφάλαιο του πώς τιμάται η μνήμη τόσων ανθρώπων και ενός τόσο συνταρακτικού γεγονότος. Η πόλη μας κατάφερε τα τελευταία χρόνια να βρει έναν βηματισμό που της επιτρέπει να συγχρονίζεται σήμερα με το ευρωπαϊκό παράδειγμα για τη διαχείριση της μνήμης.

Παρ’ όλα αυτά, δεν βρίσκεται παρά στη θέση που έπρεπε να βρίσκονται όλες οι ελληνικές πόλεις κάπου το ’90. Γιατί οι επίσημες τελετές θα έπρεπε να είναι η αυτονόητη βάση, τα απαιραίτητα και όχι τα ζητούμενα στις μέρες μας. Με την καθιέρωση άλλωστε και στη χώρα μας της Ημέρας Μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος τον Ιανουάριο- η οποία πρέπει να πούμε ότι στα Γιάννενα τιμάται υποδειγματικά- καλύπτεται και η θεσμική, εθνική υποχρέωση. Παρατηρούμε πάντως πολλές πόλεις να προχωράνε πλέον σε πιο ιδιαίτερες εκδηλώσεις, πιο βιωματικές, βγαίνοντας από τις επίσημες αίθουσες, όπως γίνεται με τις πορείες μνήμης στη Θεσσαλονίκη ή πλέον και στα Γιάννενα ή και την Άρτα, η οποία δείχνει μεγάλη ευαισθησία.

Το επόμενο βήμα, χρειάζεται πια μία νέα βάση κι αυτή πρέπει να είναι από τον Δήμο Ιωαννιτών με τη συνεργασία και των τοπικών φορέων όπως το Πανεπιστήμιο, η δημιουργία ενός πραγματικού ιστορικού αρχείου. Για την εβραϊκή κοινότητα προέχει η απόκτηση από τα Γερμανικά Αρχεία των πρωτότυπων τεκμηρίων του εκτοπισμού, τα οποία έχουν διεθνή αξία και η σταδιακή επέκταση του αρχείου με επιπλέον τεκμήρια στη βάση πάντα της επιστημονικής έρευνας (για παράδειγμα η απόκτηση των αρχείων με μαρτυρίες, έπρεπε να είχε γίνει ήδη εδώ και καιρό).

Από εκεί και πέρα το Ιστορικό Αρχείο των Ιωαννίνων πρέπει να δει και άλλα κρίσιμα αρχεία, όπως το υλικό για το 1912- 13, αλλά και άλλες περιόδους και γεγονότα, όπως η δεκαετία του ’40.

Θέλει μεράκι και αγάπη η δημιουργία τέτοιων αρχείων. Και θέλει άνοιγμα σε συνεργασίες και κυρίως το όραμα για το μέλλον. Γιατί τα αρχεία δεν φτιάχνονται για το παρελθόν, αλλά για το μέλλον. Ο Δήμος Ιωαννιτών θα πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία και είναι βέβαιο ότι πολλοί θα ανταποκριθούν. 

Να σπουδάσουν θέλουν…

Η απόφαση του ΣτΕ για τη μη επιβράβευση πρωταθλητών του αθλητισμού με μπόνους για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια, προκαλεί αντιδράσεις. Κυρίως γιατί δεν δίνει καμιά λύση στο όντως υπαρκτό ερώτημα, του πώς στηρίζουμε τον αθλητισμό.

Το θέμα το θυμάμαι από τα τέλη του ’80 όταν και πάλι είχαν κοπεί τέτοιες επιβραβεύσεις. Στο μεσοδιάστημα ζήσαμε και την υπερβολή με τα πολλά προνόμια προς τους Ολυμπιονίκες που ενίοτε είχαν και ιδιώτες χορηγούς και κρατικές αμοιβές. 

Μιλάμε όμως για τον ερασιτεχνικό κατά βάση αθλητισμό που θέλουμε να τον προβάλλουμε ως πρότυπο ζωής. Πώς θα τιμηθεί ο κωπηλάτης ή ο κολυμβητής που φέρνει μία παγκόσμια διάκριση;

Για όσους κερδίζουν σε παγκόσμιο ή πανευρωπαϊκό επίπεδο δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρέπει να ενισχύονται για να σπουδάσουν. Στο κάτω κάτω να σπουδάσουν θέλουν. Για τους πανελληνιονίκες θα μπορούσε να στηρίζονται για σπουδές στη Φυσική Αγωγή ώστε να έχουμε και συνέχεια όταν γίνονται προπονητές. Τα συζητάμε πάντως όλα αυτά. Αλλά να αφήνουμε  νέα παιδιά, χωρίς τέτοιες επιβραβεύσεις και υποστήριξη, ενώ αξιώνουμε να μας φέρουν από τους διεθνείς στίβους γόητρο και δόξα, δεν είναι κάπως αντιφατικό;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr