Ξέρει να μετράει ο δήμαρχος;

Είχα ρωτήσει αρμόδιο στέλεχος ενός Δήμου, πόσα χιλιόμετρα είναι οι δρόμοι της περιοχής του και πόση άσφαλτο χρειάζεται ώστε να είναι καλά στρωμένοι. Δεν το ήξερε, είπε θα με ενημερώσει κι ακόμα περιμένω. Τέτοιες ερωτήσεις δεν έχουν καμία σκοπιμότητα, οι απαντήσεις όμως μπορεί να εγείρουν ερωτήματα και να αναδείξουν προβλήματα, κυρίως ελλείψεις. Παρ’ όλα αυτά, με τέτοια ερωτήματα γίνεται σήμερα πολιτική  και μπορεί να έχει πρόσβαση ο πολίτης και έλεγχο στην τοπική εξουσία.

Ας το δούμε συνολικά. Στην ιστοσελίδα του κάθε δήμου, σε ένα μικρό παράθυρο ανοίγει ένα παρατηρητήριο. Ο Δήμος θέτει τα δικά του ερωτήματα και οι πολίτες βάζουν τα δικά τους.  Πρώτο πρώτο, το πόσα τετραγωνικά πρασίνου διαθέτει η πόλη. Το μετράς μια φορά και στη συνέχεια το παρακολουθείς κάθε χρόνο. Φαίνεται λίγο, αλλά είναι το πιο ουσιαστικό βήμα για να παρακολουθήσεις την οικολογική πολιτική του Δήμου. Αντίστοιχα με τα σκουπίδια: Πόσα είναι, πόσα ανακυκλώνονται. Ή το ποιες είναι οι μετρήσεις σωματιδίων στον αέρα, ή πόσες κλήσεις έκοψε η Δημοτική Αστυνομία και πάει λέγοντας.

Αυτού του τύπου οι απολογισμοί και προγραμματισμοί- που είναι πανεύκολο να γίνουν τόσα τεχνικά με τα ψηφιακά μέσα που διαθέτουμε όσο και διαχειριστικά, αφού γίνεται να συλλεχθούν τα στοιχεία- δίνουν τη δυνατότητα στον πολίτη να έχει μία οργανωμένη πρόσβαση στην πολιτική της δημοτικής αρχής. Το πλεονέκτημα είναι προφανές: Αν μειώνεται το πράσινο της πόλης ή το ποσοστό της των δρόμων και των πεζοδρομίων χωρίς φρεσκάρισμα, χτυπά ένα καμπανάκι. Από ‘κεί και πέρα ξεκινάει η πολιτική και δοκιμάζεται και ο δήμαρχος και το δημοτικό συμβούλιο και οι συλλογικότητες και όλοι μας. Το πώς θα εξασφαλιστούν οι αναγκαίοι πόροι, πώς θα διαμορφωθούν οι ιεραρχήσεις των αναγκών, πώς θα υλοποιηθούν οραματικές πολιτικές που ήταν στο προεκλογικό πρόγραμμα, ποιες είναι οι δυσκολίες, όλα αυτά είναι η κατ’ εξοχήν πολιτική και κανείς δεν λέει ότι είναι εύκολο πράγμα. Πρέπει να προηγηθεί όμως η παρουσίαση όλων των στοιχείων και η δυνατότητα πρόσβασης του πολίτη. Πρέπει ο δήμαρχος να μας πείσει ότι ξέρει να μετράει.

Οι παλιές φωτογραφίες είναι πάντα όμορφες

Πολλές φωτογραφίες εποχής πια στο δημόσιο χώρο. Και πολλές οικογενειακές φωτογραφίες. Σαν να άνοιξε μια μεγάλη πόρτα όταν ήρθε το δίκτυο στη ζωή μας και τρέξαμε να δείξουμε τη ζωή μας, τις μνήμες μας, την νοσταλγίας μας για έναν παλιό τρόπο ζωής. Υπήρξε όμως εκείνος ο τρόπος ζωής ή εμείς τον νοσταλγούμε εκ των υστέρων και τον ωραιοποιούμε, επειδή δεν αντέχουμε τον σημερινό; Ένα το κρατούμενο.

Μετά είναι οι παλιές φωτογραφίες της πόλης μας, του χωριού μας, της χώρας. Κι εδώ πολλή νοσταλγία και ωραιοποίηση. Πόσο ωραία ήταν η πλατεία μας, πόσο ωραία ντύνονταν οι άνθρωποι τις Κυριακές στη βόλτα, τι απλή ήταν η ζωή, πόσο υπέροχα κτίρια. Μπορεί να ήταν ωραία όλα αυτά. Αλλά κανείς δεν θα φωτογράφιζε τις λάσπες, τη φτώχεια, τις καταστροφές από τους πολέμους, τα αυθαίρετα, τις αρρώστιες. Αυτά και πολλά άλλα ήταν κυρίως η ζωή στην Ελλάδα του 20ου αιώνα.  Κι αυτό κρατούμενο.

Ποιος δεν θέλει να βλέπει παλιές φωτογραφίες; Ποιος δεν θέλει να νιώσει τη γλυκύτητα της νοσταλγίας. Αλλά τη φωτογραφία, καλό είναι να τη βάλουμε πίσω στο κουτί της μέχρι την επόμενη φορά που θα καταφύγουμε σ’ αυτή. Και στο ανάμεσα ας κοιτάξουμε να κάνουμε το παρόν καλύτερο ώστε να έχουν κάτι να νοσταλγούν κι οι επόμενοι. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr