Όλη αυτή η κουβέντα για το πότε θα γίνουν εκλογές, παίρνει πια ένα σχήμα. Ο Μάιος του 2019 μοιάζει ήδη ένα ορόσημο, μετά και την ψήφιση για τον ορισμό των δημοτικών εκλογών. Πλέον μένει μόνο η πιθανότητα έκπληξης για εθνικές εκλογές το φετινό φθινόπωρο, κάτι που βρίσκεται αποκλειστικά στην ευχέρεια κινήσεων του πρωθυπουργού. Κατά τα άλλα, οι τριπλές και τετραπλές εκλογές κάποια «σούπερ Κυριακή» του Μαΐου που θα έλεγαν και οι Αμερικάνοι, είναι πιο πιθανές. Αλλά κι αυτό θα κριθεί αργότερα φέτος, εκεί προς Δεκέμβριο, Γενάρη. 

Όλη αυτή η εκλογολογία, προφανώς και δίνει ευκαιρίες για προβλέψεις: Εθνικές εκλογές θα γίνουν φέτος τον Οκτώβριο, του χρόνου τον Ιανουάριο, τον Μάρτιο, άντε τον Μάιο του 2019, μπορεί τελικά και τον Ιούλιο ή τον Σεπτέμβριο του 2019. Ας πάρουμε μια ανάσα…

Το κρίσιμο μέγεθος για να προβλέψουμε τον χρόνο των εκλογών δεν είναι οι επιθυμίες μας, ούτε βέβαια οι μαντικές μας ικανότητες. Είναι μόνο η εκτίμηση ότι «πέφτει» η κυβέρνηση. Η κυβέρνηση όμως δεν δείχνει να πέφτει εξαιτίας κάποιου γεγονότος αυτήν την περίοδο. Κι αν τελικά οδηγηθεί σε εκλογές, θα το κάνει μέσα σε ένα ελεγχόμενο πλαίσιο ως ένα βαθμό από την ίδια.

Λένε κάποιοι ότι το «μακεδονικό», μπορεί να αποτελέσει πηγή εξελίξεων. Δεν ισχύει όμως κάτι τέτοιο. Τα εθνικά θέματα δεν ρίχνουν κυβερνήσεις. Μπορούν όμως να χρησιμοποιηθούν από τις κυβερνήσεις για να κινήσουν τις εξελίξεις. Πολλοί μιλάνε για το «λάθος» του Τσίπρα με τη συμφωνία των Πρεσπών. Πιστεύει όμως κανείς σοβαρά ότι ο πρωθυπουργός δεν προσμέτρησε στους υπολογισμούς του την αντιδημοφιλία μιας τέτοιας κίνησης; Σίγουρα γνώριζε τι θα δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Όπως όμως γνώριζαν τις ίδιες πάνω κάτω δημοσκοπήσεις και κάποιοι άλλοι τη δεκαετία του ’90 που έφτιαξαν κόμματα πάνω σε «εθνικές» διεκδικήσεις, απέτυχαν όμως στις κάλπες. Γιατί; Γιατί οι πολίτες, όλοι μας, ψηφίζουμε τελικά με βάση τι έχει το ταμείο του νοικοκυριού μας και τι προοπτικές πιστεύουμε ότι μας ανοίγει γενικότερα κάποιο κόμμα με αυτά που υπόσχεται. Εκεί θα κριθούν και οι εκλογές όποτε κι αν γίνουν. Και πάνω σε αυτή τη βάση άρχισε κάτι να κινείται. 

Με χαμηλούς τόνους είναι καλύτερα

Ωραία βραδιά ήταν εκείνη της Παρασκευής, στην αρχαία Δωδώνη με την πρεμιέρα της κωμωδίας του Αριστοφάνη «Θεσμοφοριάζουσες». Ωραία κυρίως γιατί ήταν χαμηλότεροι οι τόνοι. Δεν είχε την ένταση των προηγούμενων χρόνων όταν και πολλοί ήθελαν να δουν από κοντά ένα αρχαίο θέατρο να «επιστρέφει» σε λειτουργία για το κοινό. Με τα χρόνια θα το συνηθίσουμε ξανά το θέατρο και θα γίνει απλώς μέρος των επιλογών μας. 

Η παράσταση τώρα ήταν ευχάριστη. Σου μετέδιδε μια καλή αίσθηση η μουσική, τα κοστούμια, η διάθεση των ηθοποιών που έδειχναν να είναι πολύ δεμένοι μεταξύ τους. 

Και με άλλες αφορμές παλιότερα, έχουμε αναδείξει το πρόβλημα ή το ζήτημα, ας το πούμε καλύτερα, του πώς ανεβάζεις στις μέρες μας ένα αρχαίο θεατρικό κείμενο, όταν έχουν προηγηθεί τόσες και τόσες παραστάσεις.

Μετράω προσωπικά πάνω 35 χρόνια εμπειρίας και θυμάμαι αχνά τους Αχαρνής του Θεάτρου Τέχνης στην ΕΗΜ. Αυτή η εμπειρία όμως, δεν με βοηθάει σε κάτι ιδιαίτερο. Περισσότερο με κάνει ψύχραιμο. Δεν πιστεύω ότι οι αρχαίες τραγωδίες είναι «ιερά» κείμενα, ούτε ότι υπάρχουν σκηνοθέτες και ηθοποιοί που έχουν περισσότερα δικαιώματα από άλλους στο ανέβασμα τέτοιων έργων. Σε αυτές τις «Θεσμοφοριάζουσες» μου άρεσε το παιχνίδι με τα όρια του κωμικού και η ανάδειξη της κόντρας του Αριστοφάνη με τον Ευριπίδη που στις μέρες μας φαντάζει ακατανόητη.

Κατά τα άλλα, στις παραστάσεις αυτές πρέπει να πηγαίνουμε προετοιμασμένοι για το έργο, αλλά χαλαροί ως προς την προσμονή μας. Με χαμηλούς τόνους είναι καλύτερα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr