Αν καταλαβαίνουμε καλά από τις διαρροές και τις δημοσιογραφικές προγνώσεις, ο Αλέξης Τσίπρας θα ανακοινώσει στη ΔΕΘ, την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και του ΦΠΑ ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα μειώσει ως μηδενισμού τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές στις επιχειρήσεις.

Προφανώς ούτε κάτι τέτοιο θα κάνουν, ούτε έχουν εκδηλώσει τέτοιες σκέψεις οι πολιτικοί αρχηγοί. Διαμορφώνεται όμως ένα κλίμα, πως μπορεί να αλλάξουν τα πράγματα τώρα που τέλειωσε το μνημόνιο.

Ριζικά τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει τα επόμενα χρόνια. Μπορεί όμως να αλλάξει η δοσολογία, η συνταγή που λέγαμε παλιά. Κι αυτό με επιφύλαξη. Αν πάντως ανακοινωθούν μέτρα από τον πρωθυπουργό ή προτάσεις από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα έχουν ως βάση μία διαφορετική κατανομή των φόρων και των μέτρων και όχι βέβαια την κατάργησή τους.

Γιατί αλλιώς δεν βγαίνουν τα νούμερα, τα ποσά που έχουμε δεσμευθεί ως κράτος ότι θα συλλέγουμε στα δημόσια ταμεία.

Υπάρχει πάντως ένας αστερίσκος που θα μπορούσε να προσδώσει νόημα σε μία πολιτική παροχών. Είναι ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας και η δημιουργία νέου πλούτου. Αν αυξάνεται η οικονομία, αυξάνονται και οι επιλογές της εκάστοτε κυβέρνησης. Μην ξεχνάμε όμως ότι μιλάμε για μία οικονομία 25% κάτω από εκείνην προ της κρίσης. Κι ότι μέχρι τότε διογκώθηκε με μεγάλους ρυθμούς γιατί έγιναν και μεγάλες επενδύσεις, κυρίως από το Δημόσιο (Ολυμπιακοί αγώνες, μεγάλα έργα κλπ). Τώρα αφενός δεν υπάρχει περιθώριο για τέτοιες επενδύσεις για το κράτος, αφετέρου συνεχίζονται οι παθογένειες με τα ελλείμματα παρά την πρόοδο σε κάποιες κρίσιμες παραμέτρους. Και βέβαια η ελληνική οικονομία παραμένει δέσμια εξελίξεων στη διεθνή οικονομία που η ίδια δεν ελέγχει.

Αλλά ας μην ξεχνάμε και κάτι βασικό που κανείς δεν συζητά. Ένα μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας είναι εκτός. Είναι φτωχοί ή πολύ φτωχοί, χωρίς πρόσβαση στην εργασία, χωρίς προοπτική να αποκτήσουν «εργαλεία» που θα μπορούσαν να αλλάξουν τη θέση τους. Αυτή η ανισότητα υπήρχε και προ κρίσης, διογκώθηκε όμως πολύ μετά την κρίση, τα μέτρα των μνημονίων και τον περιορισμό τελικά της οικονομίας. Υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω, πολύ περισσότερος από όσα δείχνουν οι αριθμοί του Κοινωνικού Εισοδήματος, που ακόμα κι αν βελτιωθεί η οικονομία, θα το μάθουν τελευταία και μετά από πολύ καιρό. Τι κάνουμε με αυτούς τους ανθρώπους;

Κόβουμε τους ορίζοντες των νέων παιδιών

Με μεγάλη ευκολία διαγράφεις τις ζωές των νέων. Μειώνεις τις θέσεις στα πανεπιστήμια, τους ζητάς να πληρώνουν από την τσέπη τους άπειρα μαθήματα για δεξιότητες ώστε να πλουτίζουν το βιογραφικό τους, προβλέπεις χαμηλότερους μισθούς όταν κι αν βρουν δουλειά, τους αποκλείεις από την ψυχαγωγία και τον πολιτισμό με όλες αυτές τις πολιτικές των ακριβών εισιτηρίων, των διδάκτρων και την υποκουλτούρα του δήθεν χλιδάτου life style.

Δεν είμαι οπαδός της θεωρίας που θέλει το κράτος να μπορεί και να πρέπει να κάνει τα πάντα για τη ζωή των ανθρώπων. Καλύτερα να μην επεμβαίνει κιόλας σε όλες τις περιπτώσεις. Και εμείς όλοι και οι νέοι ειδικά, έχουμε κάποια περιθώρια ή οφείλουμε να παλεύουμε για να τα βρούμε ώστε να κάνουμε αυτά που ονειρευόμαστε. Μην τα θέλουμε κι όλα στο πιάτο.

Όμως εδώ κόβουμε τα γόνατα των παιδιών. Άπειρα και πανάκριβα συστήματα εξετάσεων για να αποκτήσουν πρόσβαση στη γνώση, «πακέτα» αμοιβών για να μετάσχουν σε κάτι δημιουργικό στον πολιτισμό ή τον αθλητισμό, εμπόδια παντού ώστε να εκφραστούν ακόμα με την απειλή διώξεων. Είναι σαν να μην τα θέλουμε τα νέα παιδιά, σαν να νομίζουμε ότι είναι καλύτερα να τα κλείσουμε στο σπίτι. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr