Αν καταλαβαίνω καλά εκφράζονται ήδη κάποιες απόψεις περί άτυπων ασυμβιβάστων για αρκετούς υποψηφίους των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών. Λέω άτυπα, γιατί τα τυπικά τα περιγράφει ο νόμος και είναι λίγο πολύ γνωστά και δεν παραβιάζονται: Όσοι κατέχουν συγκεκριμένες θέσεις ευθύνης στο Δημόσιο πρέπει να παραιτηθούν αν θέλουν να είναι υποψήφιοι βουλευτές μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Α, μας πιάνει και μας τους δημοσιογράφους που πρέπει να σταματήσουμε να δουλεύουμε για κάποιο διάστημα ακόμα κι αν θέλουμε να είμαστε υποψήφιοι στο χωριό μας που ούτε ψηφοδέλτιο πιθανόν να μην φτιάχνεται…Τώρα λέει η κυβέρνηση να μπει και όριο τριών θητειών για βουλευτές και μάλιστα με συνταγματική πρόβλεψη.

Προσωπικά είμαι κατά ακόμα και αυτών των ασυμβιβάστων. Γιατί πιστεύω ότι δεν πρέπει να υπάρχουν όρια στη σχέση που αναπτύσσει ένας αιρετός με το εκλογικό σώμα, αφού αυτά τα θέτει μόνο η δημοκρατία. Αλλά ακόμα και στην περίπτωση των σχέσεων διαπλοκής και πελατειακών δικτύων που υποτίθεται ότι από αυτά μας προφυλάσσουν όλοι αυτοί οι νομικοί περιορισμοί, και αποτελεσματικά δεν έχουν αποδειχθεί τα όρια και στην ευχέρεια των πολιτών είναι να τα καταγγέλλουν ή έστω να τα αναγνωρίζουν και να τα κατακρίνουν στην κάλπη. 

Στα άτυπα ασυμβίβαστα τώρα: Χρόνια τώρα ακούω στην πόλη για το προβάδισμα λέει που έχουν οι γιατροί, οι δικηγόροι ή άλλοι κλάδοι που έρχονται σε επαφή με πολύ κόσμο. Ή τίθεται θέμα αν ένας από την Τοπική Αυτοδιοίκηση θέλει να περάσει στη Βουλή ή το ανάποδο. Αν ζητήσουμε από όλους αυτούς να παραιτηθούν από τις θέσεις τους ή να μη βάλουν υποψηφιότητα αναρωτιέμαι κατ’ αρχάς πού θα βρούμε υποψηφίους ειδικά στις τοπικές εκλογές. Αλλά και πάλι ποιο είναι το όριο δημοφιλίας πάνω από το οποίο πρέπει να τίθεται ένας περιορισμός; Μα ακριβώς τους δημοφιλείς και επιτυχημένους στον κλάδο τους δεν θέλουμε να τους βλέπουμε και να ασχολούνται με τα κοινά;

Αλλά ας αποδεχθούμε ότι πρέπει να υπάρχουν κάποια όρια. Η κυβέρνηση ας πούμε, όπως διαβάζουμε, θα κάνει ανασχηματισμό αν κάποιοι υπουργοί θα κατέβουν σε τοπικές εκλογές. Αυτό δείχνει και το δρόμο, που δεν είναι άλλος από την αυτορρύθμιση. Ας κοιτάξουν οι παρατάξεις και οι υποψήφιοι να κρίνουν μόνοι τους αν υπάρχει αθέμιτος ανταγωνισμός ή υπέρβαση κάποιων ορίων δημοφιλίας. Κι εμείς οι πολίτες ας κρίνουμε τους υποψηφίους από τις προτάσεις τους. Και στο τέλος της τετραετίας από το έργο τους. Αρκούν αυτά για μία πλούσια δημοκρατική εμπειρία. 

Οι εικόνες που μας προετοίμαζαν 

Στο «1900» ο Μπερτολούτσι, έδειξε την ιστορική γέννηση της ουτοπίας του σοσιαλισμού, την τριβή μέσα στο χρόνο και τη φωτιά μέσα από την οποία γεννιόταν η ανάγκη και το όνειρο για μία άλλη, καλύτερη ζωή. Τον μεγάλο αυτό σκηνοθέτη θα τον θυμόμαστε πάντως για άλλες του ταινίες που άφησαν ισχυρό αποτύπωμα στην έβδομη τέχνη (όπως ο Κομφορμίστας), όμως θραύσματα των ιδεών και των ρηγμάτων που γέννησε ο 20ος αιώνας υπήρχαν σε όλες του τις ταινίες.

κόμα και η απογοήτευση και η απελπισία μπροστά στο χρόνο που περνά και τη ματαίωση των μεγάλων και μικρών προσδοκιών, που είδαμε στο «Τσάι στη Σαχάρα», πρέπει να τα συμπεριλάβουμε στο μεγάλο αναγνωστήριο που πρόσφερε το σινεμά του Μπερτολούτσι, του Αντονιόνι, του Βισκόντι ή του Παζολίνι για να περιορισθούμε αισθητικά και γεωγραφικά σε μία μόνο μικρή ζώνη αυτής της μεγάλης τέχνης. 

Κι εν τέλει τα χαραγμάτα του κινηματογράφου στο προσωπικό μας υπέδαφος φαίνονται περισσότερο στην αποτυχία μας να δούμε στις μέρες μας το πού είμαστε και πού (θα θέλαμε) να πάμε. Αυτή η αίσθηση της απώλειας που νιώθουμε σήμερα, έχει καλλιεργηθεί πολύ πριν από εικόνες σαν αυτή του σκηνοθέτη που μας αποχαιρέτησε χθες, αλλά προφανώς θα ζει μαζί μας και με τις επόμενες γενιές μέσα από τις εικόνες του. Κι από αυτή τη σκοπιά μας κληρονόμησε έστω την ασφάλεια μιας πείρας ακόμα και στην αποτυχία μας. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ