Το κεντρικό ερώτημα που τίθεται για τους διορισμούς στην εκπαίδευση δεν είναι το πώς θα γίνουν, αλλά αν θα γίνουν. Για το πώς, τον τρόπο και τη μοριοδότηση έχει ξεσπάσει μία σύγκρουση μεταξύ του Υπουργείου Παιδείας και των συνδικαλιστικών ενώσεων των εκπαιδευτικών. Πρόκειται όμως για ένα επιμέρους θέμα που απασχολεί μεν την εκπαιδευτική κοινότητα, δεν είναι όμως καθοριστικό για την κοινή γνώμη.

Ειδικά η συζήτηση για τη μοριοδότηση των εκπαιδευτικών προσόντων των υποψηφίων για διορισμό (μεταπτυχιακά, διδακτορικά κλπ) και τη σχέση με την προϋπηρεσία, μοιάζει να αποτελεί μία ήττα από τα αποδυτήρια για τον εκπαιδευτικό συνδικαλισμό που μοιάζει να αντιδρά στις αναλογίες μορίων προτάσσοντας άλλα κριτήρια. Στις μέρες μας ό,τι θυμίζει επετηρίδα και δεν αξιοποιεί τη συνεχή εκπαίδευση και τα προσόντα των δασκάλων και καθηγητών, έχει το άρωμα του παλιού. Κι αν δεν πείσεις για το νέο τους πολίτες σήμερα, δύσκολα τους έχεις μαζί σου σε μία διεκδίκηση.

Αλλά είπαμε αυτή είναι μία άλλη συζήτηση που θα δούμε και πώς θα εξελιχθεί στη Βουλή. Γιατί το κύριο είναι αν θα γίνουν οι 15 χιλιάδες διορισμοί. Σε αυτό το σημείο η κυβέρνηση έχει ένα πλεονέκτημα αφού τους ανακοίνωσε πρώτη. Λογικά, δεν θα βρει αντιρρήσεις από την αντιπολίτευση, οπότε ανεξάρτητα με το τι θα γίνει με το σύστημα διορισμών, θα είναι κατάκτηση αυτή οι μαζικοί διορισμοί μετά από μία μεγάλη περίοδο μέσα στην κρίση και τα μνημόνια που είχαν γίνει ελάχιστοι.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν φωνές που επικαλούνται την αναλογία εκπαιδευτικών προς μαθητές, και ζητάνε να μην γίνουν τόσοι διορισμοί. Πίσω από αυτές τις θέσεις, μπορεί να υποκρύπτονται ακόμα και ιδεολογικές αντιλήψεις περί ενός μικρότερου Δημοσίου τομέα. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δηλαδή, το χρονικό περιθώριο που άνοιξε σήμερα για διορισμούς στην εκπαίδευση, ίσως να μην υπάρχει στο μέλλον. Κι είναι κι αυτό ένα ακόμα στοιχείο που πρέπει να συνυπολογιστεί στη συζήτηση. 

Χάθηκε και η διαδοχή της εμπειρίας

Μου προκαλούσε παλιότερα ενδιαφέρον ένας τρόπος ζωής κάποιων που έμοιαζε κατασταλαγμένος, αποσαφηνισμένος. Πώς τα καταφέρνουν αναρωτιόμουν, με ένα μικρό κέντρισμα ζήλειας. 

Δεν υπολόγιζα όμως το απλό: Ήταν μεγαλύτεροί μου, είχαν ολοκληρώσει κάποιους κύκλους ζωής, είχαν δοκιμάσει και καταλήξει στις επιλογές τους. Χρειάστηκε να μεγαλώσω κι εγώ, να φτάσω τα χρόνια τους για να δω, ότι μπορώ να τα καταφέρω ανάλογα.

Παρ’ όλα αυτά, μιλάμε για την πιο ήπια κι εντέλει θετική εκδοχή του χάσματος των γενεών όπως το λέγαμε παλιότερα. Γιατί πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ και έχουν διαρραγεί όλες οι κανονικότητες που υπήρχαν- που είναι αμφίβολο σε ποιο βαθμό υπήρχαν και στο παρελθόν. Είναι αμφίβολο αν στις μέρες μας είναι όντως πιο κατασταλαγμένος ο 50ρης σε σχέση με έναν 25χρονο νέο ή αν είναι πιο ολοκληρωμένη εμπειρία η δημιουργία μίας οικογένειας από αυτήν των νέων ανθρώπων που παλεύουν να αφήσουν το στίγμα τους, για να πω δύο παραδείγματα.

Δεν είμαι σίγουρος εντέλει αν υπάρχει μια ομαλή διαδοχή από εμπειρίες και προτάγματα που σε ωριμάζουν και σε πάνε στο επόμενο επίπεδο. Κι όπως όλα μοιάζει να έχουν καταστραφεί για πάντα μέσα στον πόλεμο που πυροδότησε η κρίση, αμφισβητείται και το αν μπορούμε να μιλάμε για τις ίδιες εμπειρίες και τα ίδια προτάγματα. Δεν είναι πια εύκολο, ίσως ούτε καν θεμιτό να ζηλεύουμε κάποια πρότυπα. Αν υπάρχουν, αν υπάρχει δυνατότητα να τα εντοπίσουμε. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr