Στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης έχει μεταφερθεί ένα μέρος του προεκλογικού αγώνα για τις τοπικές εκλογές. Εκεί παρουσιάζονται ή αυτοπαρουσιάζονται οι νέοι υποψήφιοι, εκεί ανεβαίνουν φωτογραφίες και σχόλια. Και είναι χαρακτηριστικό αυτών των μέσων ότι δημιουργούν έναν θόρυβο, που όμως σύντομα αποδεικνύεται αυτοτροφοδοτούμενος. Αφορά δηλαδή μόνο όσους μετέχουν στο διάλογο, στις αναρτήσεις ή έστω στο ρολάρισμα στην οθόνη προς αναζήτηση κάτι ενδιαφέροντος.

Πρέπει βέβαια να παραδεχθούμε ότι είναι πολύς ο κόσμος πια που έχει φτιάξει ένα «προφίλ». Στην πράξη όμως, αν ρωτήσεις στην πλατεία τυχαίους περαστικούς, αν ξέρουν τις εννιά παρατάξεις που κατεβαίνουν στον Δήμο Ιωαννιτών ή 20 υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους, θα απογοητευτείς.

Είναι θέμα επικοινωνιακό; Είναι και τέτοιο. Και στην επικοινωνία παίζουν ακόμα σημαντικό ρόλο τα παραδοσιακά Μέσα Ενημέρωσης με την προσθήκη την τελευταία δεκαετία δίπλα σε εφημερίδες και ραδιόφωνα και των ενημερωτικών ιστοσελίδων. Ακόμα οι εφημερίδες δημιουργούν θέμα…

Παρ’ όλα αυτά, αυτό που βλέπουμε είναι ότι αυτό που αποκαλούμε «κοινή γνώμη» είναι ένας ανομοιόμορφος, κατακερματισμένος χώρος με τμήματα που δεν επικοινωνεί κατά ανάγκη μεταξύ τους. Κάποιος μπορεί να διαβάζει τοπικό Τύπο, να ακούει ένα αθηναϊκό ραδιόφωνο, να μην πολυβλέπει τηλεόραση και να μην έχει προφίλ σε κάποιο social media. Αντίθετα, κάποιος άλλος μπορεί να είναι μόνο μέσα στη σελίδα του στο facebook κι από εκεί να παίρνει τα βασικά στοιχεία πρόσληψης του τι γίνεται.

Όλο αυτό το σύμπαν μοιάζει πια χαοτικό και ως ένα βαθμό ακατανόητο για τον πολύ κόσμο. Και σίγουρα προκαλεί πονοκέφαλο σε παρατάξεις και υποψηφίους που θέλουν να μεταδώσουν το μήνυμά τους. Αυτό που παρατηρείται, είναι ότι τελικά, παρά την ανάπτυξη της τεχνολογίας και της πρόσβασης των πολλών στον ψηφιακό κόσμο, δεν είναι και σίγουρο πια ότι μεταδίδεται εύκολα και απρόσκοπτα η πληροφορία μεταξύ των πολιτών. Ως ένα  βαθμό άλλωστε δεν πρέπει να είναι άμεση η σύνδεση αφού είναι αναγκαίο το φιλτράρισμα μεταξύ πηγής και δέκτη από τη δημοσιογραφία. Από την άλλη, όλα αυτά τα μέσα, παλιά και νέα, δημιουργούν άγχος στον πολίτη και του βάζουν διλήμματα που ίσως να μην μπορεί να απαντήσει. Οι πολλές ευκαιρίες για ενημέρωση που έχει στα χέρια του, δεν είναι σίγουρο ότι μετατρέπονται και σε ασφαλείς και έγκυρες επιλογές. 

Ξένος μέσα στην πόλη

Μόλις κάνουμε το πρώτο βήμα και βγούμε στην πόλη, αμέσως νιώθουμε και την εμπειρία της πόλης. Και πολλές φορές κι ένας σύντομος περίπατος μας αρκεί για να νιώσουμε καλά μέσα στην πόλη που ζούμε. Γιατί η πόλη δεν είναι κάτι θεωρητικό και αυτονόητο που υπάρχει πάντα εκεί, ερήμην μας. Υπάρχει προφανώς ως πραγματικότητα, αλλά μένει εκτός πλαισίου για εκείνον που έχει κλειστεί στο σπίτι και ας ασχολείται με το προσωπικό του σύμπαν (τηλεόραση, βιβλία, μουσική κλπ).

Και το θέμα δεν είναι γιατί κλεινόμαστε στο σπίτι- μένουμε μέσα γιατί δεν έχουμε λεφτά για να βγούμε, γιατί είμαστε κουρασμένοι από τον κάματο της μέρας, γιατί θέλουμε να δούμε τους ανθρώπους, γιατί δεν έχουμε διάθεση να δούμε άλλους. Πολλοί λόγοι μας κάνουν να μην ανοίγουμε την πόρτα.

Όσο την κρατάμε κλειστή όμως, αφενός δεν καταλαβαίνουμε πώς αλλάζει η πόλη, αφετέροι δεν γινόμαστε κι εμείς μέρος της αλλαγής της. Δεν επηρεάζουμε τις μεταβολές της, δεν αφήνουμε το αποτύπωμά μας στην πόλη μας. Κι εκεί είναι που ταιριάζει το «ξένος μέσα στην πόλη του» και αυτή αίσθηση του άξενου που σταδιακά μας αφήνει η έλλειψη συνάφειας με τον κόσμο που μας περιβάλλει. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr