Το μυστικό αυτών των τοπικών εκλογών είναι η αντοχή. Αντοχή στο χρόνο, αντοχή πνευματική ώστε να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι το κλίμα και τις μεταβολές μετά από κάθε εξέλιξη, αντοχή φυσική ώστε να ανταπεξέρχεσαι στις ανάγκες της καθημερινότητας του προεκλογικού αγώνα. Υποψήφιοι χωρίς αντοχές δεν θα τα καταφέρουν. 

Οι αλλαγές που επέφερε το σύστημα της απλής αναλογικής στις εκλογές είναι τεράστιες. Αλλάζουν τα θεμέλια όσων είχαν δημιουργηθεί ως δεδομένα, ως πλαίσιο της τοπικής πολιτικής σκηνής. Παρ’ όλα αυτά, αυτές οι αλλαγές δεν θα ήταν τόσο σημαντικές αν δεν έβρισκαν πρόσφορο έδαφος κι από άλλες μεταβολές που βαθμιαία είδαμε όλο το προηγούμενο διάστημα: Η μείωση της κομματικής επιρροής, η διάσπαση των πολιτικών οριογραμμών, η ανάδειξη των προσωπικών στρατηγικών, οι αλλαγές στη μορφή και την οικονομία των πόλεων, είναι μερικές τέτοιες μεταβολές που δεν έκαναν το «μπαμ» όπως η απλή αναλογική, ακριβώς γιατί έγιναν σταδιακά.

Η μακρά προεκλογική περίοδος μέσα σε ένα πολύ διαφορετικό και νέο τοπίο, δημιουργεί σαφώς κι ένα νέο πλαίσιο για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Το θετικό είναι ότι υπάρχουν πλέον οι χώροι και οι ευκαιρίες ώστε να μπουν στο παιχνίδι νέες δυνάμεις και νέα πρόσωπα. Το αρνητικό είναι ότι δεν είναι εύκολο για πρόσωπα και συλλογικότητες που έχουν κοινωνική και πολιτική συνείδηση και έργο, αλλά δεν μπορούν εύκολα να ανταγωνιστούν μέσα σε αυτή τη μακρά διαδικασία, συγκροτημένες παρατάξεις και ισχυρές προσωπικότητες υποψηφίων, να βρουν αυτούς τους χώρους.

Γι’ αυτό και αρκετοί υποψήφιοι αυτής της κατηγορίας μπαίνουν σε παρατάξεις συχνά ακόμα και με αντίθετο πολιτικό πρόσημο σε σχέση με τα παλιά δεδομένα, ακριβώς για να βρουν το χώρο και να εκφραστούν. 

Θα χρειαστεί κι άλλος χρόνος, πιθανά η επόμενη εκλογική μάχη την επόμενη τετραετία, για να δούμε μια πιο αντιπροσωπευτική ανάπτυξη των δυνάμεων.

Ως τότε, βιώνουμε μία πολύ διαφορετική προεκλογική περίοδο σε σχέση με το παρελθόν. Κι αυτό θα μπορούσε να εκληφθεί και ως θετική εξέλιξη.

Οι μάχες του αναγνώστη στο κομοδίνο του

Το κομοδίνο μου έχει πολλά βιβλία, κολλύρια για τα μάτια και φορτιστή για το κινητό. Αλλιώς όσα χρειάζεται για να διαβάσω κι όσα με αποτρέπουν από την κούραση των ματιών. Σπάνια δεν διαβάζω μισή σελίδα πριν να κοιμηθώ. Κι όπως όλοι οι εμμονικοί αναγνώστες, θέλω να έχω στη διάθεσή μου όλες τις επιλογές: Ποίηση, μυθιστόρημα των 600 σελίδων, αστυνομική νουβέλα, προχτές πρόσθεσα κι έναν «Ταρζάν», αλλά δεν τον διάβασα γιατί έψαχνα ένα μολύβι που δεν το χρειαζόμουν (δεν σημειώνω σε κόμικς προφανώς), αλλά έπρεπε να είναι σε απόσταση χειρός και δεν ήταν.

Δεν ξέρω αν μεγαλώνοντας αποκτώ εμμονές, δεν είναι νομίζω θέμα ηλικίας. Και στα 20 μου κάτι τέτοιες στοίβες είχα σε διάφορα σημεία του δωματίου ώστε να είναι διαθέσιμες ανά πάσα στιγμή. Πιο πολύ είναι αυτές οι κακές συνήθειες του αναγνώστη που τα θέλει όλα, αυτός ο πλεονασμός να τα διαβάσεις όλα. Αλλά και οι ανάγκες να ψάχνεις κάτι που μπορεί να σε πιάσει, να σε πορώσει, να σε ικανοποιήσει βαθιά. Κι ο χρόνος που δεν φτάνει ποτέ, που δεν υπάρχει ως διαθέσιμος.

Είναι μία μάχη αυτή που δίνει ο αναγνώστης. Μία μάχη με τον εαυτό του, με τις επιθυμίες του και τις ανάγκες του. Κι όπως όλες οι μάχες της ζωής, περισσότερες είναι οι ήττες από τις νίκες. Αλλά οι νίκες είναι γλυκές…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr