Μέχρι πριν λίγα χρόνια η τυχόν εμφάνισή της σε ένα υγιές άτομο προκαλούσε τεράστια ανησυχία, κάτι φυσιολογικό, αφού η θεραπευτική αντιμετώπιση και προσέγγιση δεν είχε καταγράψει τα σημερινά βήματα προόδου.

Το αυτοάνοσο νόσημα της σκλήρυνσης κατά πλάκας σε διάφορες μορφές και επίπεδα ήταν από εκείνα που για δεκαετίες προκαλούσαν τρόμο και μόνο στο άκουσμά τους.

Η εξελικτική πρόοδος σε θεραπευτικό και φαρμακευτικό επίπεδο, τα τελευταία χρόνια όμως και στο επίπεδο της προληπτικής προσέγγισης μέσω των γονιδιακών θεραπειών, έχουν μεταβάλλει το κλίμα και την ίδια την πραγματικότητα για τους ασθενείς.

Με αφορμή την 30η Μαΐου που έχει οριστεί ως Παγκόσμια Ημέρα για τη Σκλήρυνση κατά Πλάκας, ο καθηγητής Νευρολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Σωτήρης  Γιαννόπουλος είχε την ευκαιρία να δώσει μία εικόνα για το πώς εξελίσσεται γενικότερα η νόσος και πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζεται σε σχέση με το παρελθόν.

Όπως ανέφερε, τα φαρμακευτικά – θεραπευτικά σκευάσματα έχουν βελτιώσει κατά πολύ την ποιότητα ζωής των ασθενών και πάνω απ’ όλα το προσδόκιμο ζωής τους, που ουσιαστικά ακολουθεί το προσδόκιμο του γενικού πληθυσμού.

«Δεν είναι κάτι πλέον που δεν αντιμετωπίζεται, δεν είναι κάτι που δεν μπορούμε να παρέμβουμε για να βελτιώσουμε την καθημερινότητα των ασθενών. Έχουμε στη διάθεσή μας θεραπευτικά σχήματα που αλλάζουν προς το καλύτερο την εικόνα των ασθενών, παρά τα προβλήματα που υπάρχουν σε γραφειοκρατικό κυρίως επίπεδο στην Ελλάδα, ώστε να έρθουν πιο γρήγορα τα φάρμακα αυτά και να τεθούν στη διάθεσή μας», σημείωσε χαρακτηριστικά.

Εκείνο που έχει αλλάξει πάντως στην Ελλάδα της κρίσης και είναι ίσως το κυριότερο που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς, είναι ο τρόπος αντιμετώπισης της ασθένειας και του ποσοστού αναπηρίας από τις αρμόδιες επιτροπές και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Το ελάχιστο ποσοστό αναπηρίας που ήταν για χρόνια το 67% έχει μειωθεί στο 50% με τον κ. Γιαννόπουλο να τονίζει πως υπήρχε μεν μία «αχαλίνωτη» κατάσταση, ωστόσο την τελευταία οκταετία η κατάσταση έφτασε στο άλλο άκρο.

«Δυστυχώς το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία εμφανίζουν μία ανάλγητη εικόνα απέναντι στους ασθενείς. Δεν προσμετράται ο πόνος, η κόπωση, η δυσθυμία, η δυσκολία μετακίνησης, η ψυχολογική κατάσταση και όλοι αυτοί οι παράγοντες που επιβαρύνουν την κατάσταση του ασθενούς», ανέφερε ο κ. Γιαννόπουλος.