Ημέρα του Περιβάλλοντος σήμερα και θυμάμαι τη χτεσινή που έβρεχε συνέχεια κι από λίγο και είχα δουλειά στο κέντρο και η μόνη καλή και γρήγορη λύση ήταν να πάρω το αυτοκίνητό μου και να πάω να παρκάρω σε ένα από τα πάρκιγκ του κέντρου. Όταν όλοι μας πάμε να παρκάρουμε στο κέντρο τότε δεν έχουμε μία βιώσιμη πόλη από την άποψη των μετακινήσεων. 

Επίσης, 14 χρόνια που μένω στους Αμπελόκηπους δεν είδα να αλλάζει κάτι ριζικά στην πλατεία Χατζή. Αλλαγές έγιναν και παρεμβάσεις, όμως δεν είναι ένας λειτουργικός δημόσιος χώρος για να διαβάσεις ας πούμε το βιβλίο σου ένα μεσημέρι κάτω από ένα ίσκιο ή να κάνεις ένα πικ νικ ένα κυριακάτικο πρωινό. Θα μου πεις γίνονται και τέτοια στις πλατείες; Έχω δει πάντως σε ταινίες μερικές καλές ιδέες από μεγαλουπόλεις.

Ενώ είμαστε μια μεσαίου μεγέθους πόλη, με μικρό κέντρο και χωρίς μεγάλες διαφοροποιήσεις από γειτονιά σε γειτονιά, τρεις δεκαετίες τώρα δεν έχουμε καταφέρει να διαχειριστούμε το πρόβλημα με τις μετακινήσεις και τα πολλά ΙΧ, ενώ ο δημόσιος χώρος παραμένει πάντα ένα ζητούμενο με εμβληματικότερο θέμα βέβαια την κεντρική πλατεία. Και το καταλαβαίνουμε μόλις εκσυγχρονιστούμε λιγάκι και δούμε αλλιώς την πραγματικότητα όπως με τη μικρή ανάπλαση στα Παλιά Σφαγεία και την απέναντι έκταση ή τον παραλίμνιο πεζόδρομο που χρησιμοποιούμε για περπάτημα ή ποδήλατο. 

Το ότι δεν γίνονται ριζικές τομές στην καθημερινότητά μας με στόχο τη βιώσιμη μετακίνηση και μία άλλη πιο ανθρώπινη πόλη, είναι ένα κεφαλαιώδες ζήτημα για την τοπική κοινωνία και εκφράζει μία τάση για αδράνεια. Και είναι ισότιμο το πρόβλημα με αυτό που έχει το οικοσύστημα της λίμνης το οποίο το έχουμε διαρκώς πρώτο στις συζητήσεις, αλλά πολύ πιο πίσω στις προτεραιότητες. Γιατί αδρανούμε; Γιατί δεν θεωρούμε ακόμα ως προτεραιότητα το περιβάλλον. Αν το θεωρούσαμε, κάτι καλύτερο θα είχαμε κάνει. 

Κανείς δεν χρειάζεται να ασχολείται με τα θρησκευτικά πιστεύω των άλλων

Το ότι ο Μωυσής Ελισάφ είναι ο «πρώτος Εβραίος δήμαρχος» στην Ελλάδα δεν είναι παρά μια πολιτική δήλωση και συμπέρασμα. Και έχει τη σημασία της σήμερα γιατί η ακροδεξιά και η μισαλλοδοξία ανεβαίνουν και στην Ελλάδα και την Ευρώπη μέσα από διάφορες μορφές, που όλες συγκλίνουν σε ένα και μόνο πράγμα: Στην εμπέδωση του φαιού και του μαύρου, στην ομοιογένεια υπό την εξουσία του μίσους, στην κυριαρχία των ολίγων. Με βαθιές ρίζες στον φασισμό και τον ναζισμό του μεσοπολέμου.

ΑΤο ότι οι Γιαννιώτες δεν ασχολήθηκαν με τα θρησκευτικά πιστεύω του νέου τους δημάρχου σε αυτές τις εκλογές, είναι ακριβώς μία πολιτική νίκη κατά της ακροδεξιάς και στέλνει στις τρύπες τους τούς ρήτορες του αντισημιτισμού.

Γιατί κατά τα άλλα, όντως ποιος νοιάζεται για τα πιστεύω του Ελισάφ ή κάθε άλλου πολιτικού μας στην πόλη; Οι φυσιολογικοί άνθρωποι, οι πολίτες μιας προωθημένης ευρωπαϊκής δημοκρατίας όπως είναι και η ελληνική σέβονται την πίστη όλων, σέβονται τους ιερούς χώρους, και βέβαια δεν μπαίνουν σε θέματα προσωπικής ζωής των δημοσίων προσώπων. Και αν ο ίδιος ο Μ. Ελισάφ ασχολήθηκε με τη συνεισφορά του ρωμανιώτικου εβραϊσμού στην πολιτισμική παράδοση της πόλης και της Ελλάδας, το έκανε γιατί τον ενδιέφερε το πολιτικό ζητούμενο μιας σύγχρονης προσέγγισης στην ταυτότητα του τόπου, μια ταυτότητα που έφερε και την ακμή αυτής της πόλης, ας μην το ξεχνάμε. Και από τις πράξεις του και τον πολιτικό του λόγο κρίθηκε στις εκλογές και τίποτα άλλο. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr