Κι ο καιρός θέλει  το σχέδιό του

Παρά τη σφοδρότητα της κακοκαιρίας την Τρίτη, δεν είχαμε απειλές της ανθρώπινης ζωής. Και η πόλη άντεξε αν τη δούμε ως σύνολο. Η άμεση δε κινητοποίηση των τοπικών αρχών μείωσε ακόμα περισσότερο τις συνέπειες.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και μια μικρή ζημιά σε ένα σπίτι ή ένα αυτοκίνητο- που υπήρξαν και μεγαλύτερες- για τον κάθε πολίτη χωριστά, είναι σημαντική.
Την Τρίτη το βράδυ δεχτήκαμε πολλά τηλέφωνα από πολίτες που ήθελαν να εκδηλώσουν την αγωνία τους για το αν θα συνεχιστεί η κακοκαιρία. Ο καιρός έχει γίνει πηγή ανησυχίας κι αυτό γιατί επηρεάζει την καθημερινότητα. Την ήδη βεβαρημένη καθημερινότητά μας από όλα όσα μας συμβαίνουν. 

Όροι προστασίας

Προφανώς πόλεις σαν τα Γιάννενα, είναι σε καλύτερη κατάσταση από την πρωτεύουσα που χαρακτηρίζεται από την άναρχη και αυθαίρετη συχνά αστικοποίηση, αυτήν τη διαμορφωμένη εδώ και δεκαετίες δηλαδή κατάσταση, που οδηγεί στις καταστροφές με το που γεμίζει νερό ένα ρέμα.
Παρ’ όλα αυτά και η ελληνική επαρχία έχει προβλήματα. Συχνά θρηνούμε θύματα από ανθρώπους που βρίσκονται εκτεθειμένοι στα φυσικά φαινόμενα επειδή έχουν δουλειές στην ύπαιθρο και είναι μόνοι τους μπροστά στην αγριότητα του καιρού. 
Έτσι κι αλλιώς έχουμε ένα θέμα στη χώρα μας με την προστασία της ζωής, με τη φροντίδα, την πρόβλεψη, την πιστοποίηση των υλικών. Είναι ακριβώς ένα θέμα εκσυγχρονισμού.

Συμφωνία

Τι μπορεί να γίνει; Θα πρέπει να θεωρήσουμε κεκτημένο, τη συνεργασία των αρμόδιων φορέων. Είδαμε και αυτή τη φορά ότι λειτουργεί αποτελεσματικά.
Σίγουρα πρέπει να γίνουν επενδύσεις σε υποδομές. Η ολοκλήρωση του αποχετευτικού είναι αυτονόητη ανάγκη, δεν χρειάζεται να το συζητάμε.
Από ‘κεί και πέρα όμως πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η πόλη χρειάζεται σχέδιο στην ανάπτυξή της. Το «άσε με να χτίσω και βλέπουμε μετά για δομές και υποδομές», πρέπει να τελειώσει. Οι συνοικίες που χτίστηκαν πριν έρθουν οι υποδομές, δείχνουν το πρόβλημα. Απαιτείται κοινή συμφωνία για το πώς θέλουμε την  πόλη του μέλλοντος. 

Το δικαίωμα, βάση της δημοκρατίας

Ας μην δούμε τίποτα άλλο στην υπόθεση του νεαρού Ρωμανού, παρά το αίτημα ενός νέου ανθρώπου να ζήσει. Τι άλλο μπορεί να θέλει ένας άνθρωπος; Τι άλλο είναι ένα από τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα;
Κι ας ελπίσουμε να μην υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι οι φυλακισμένοι δεν έχουν δικαιώματα. Έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα που έχουν κι όσοι είναι έξω από τη φυλακή. Η μόνη τους υποχρέωση είναι να μείνουν πίσω από τα κάγκελα για να σωφρονιστούν. Μεγάλη κουβέντα ο σωφρονισμός, αλλά γιατί δεν την κάνουμε αυτήν την κουβέντα; Γιατί τους ξεχνάμε τους ανθρώπους που είναι στη φυλακή;
Μήπως γιατί πιστεύουμε ότι τελικά δεν έχουν πλήρη δικαιώματα; Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει. Δεν είναι θέμα αστυνομίας ή Δικαιοσύνης. Είναι θέμα πολιτικό.
Η πολιτική είναι αυτή που διαμορφώνει το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αυτή που εκπαιδεύει τους πολίτες στη δημοκρατία. Και είναι ακριβώς το έλλειμμα δημοκρατίας που γεννάει όλες αυτές τις εντάσεις που κατά καιρούς ξεσπάνε στη χώρα μας. 
Αν δούμε την υπόθεση Ρωμανού μέσα από το φως της δημοκρατίας, η λύση θα είναι προφανής. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr