Δύσκολα τα πράγματα

Η απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει την προεδρική εκλογή, μέσα στο Δεκέμβριο, δύο μήνες νωρίτερα από το κανονικό, δείχνει και την κρισιμότητα των στιγμών στο πολιτικό επίπεδο. 
Οι εξελίξεις σε αυτή τη φάση βρίσκονται στα χέρια του πολιτικού συστήματος και όχι της κοινωνίας ή του εκλογικού σώματος. Και πρόκειται για εξελίξεις δραματικές, πραγματικά πολεμικές.
Ας μην ξεχνάμε ότι η Ευρώπη έδωσε παράταση δύο μηνών στο μνημόνιο, επειδή δεν ήθελε καν να κλείσει τον έλεγχο που βρίσκεται σε εξέλιξη. Τη χρονιά που η ίδια η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει ότι το μνημόνιο ολοκληρώνεται και η τρόικα φεύγει, καταλάβαμε ότι έχει κι άλλα μέτρα κι άλλη τρόικα. Τώρα αυτό το αφήνουμε για Φεβρουάριο, αφού πρώτα λύσουμε το εσωτερικό πολιτικό μας πρόβλημα.

Ποιος περίπατος

Με τα δεδομένα αυτής της ώρας, είναι δύσκολο να εκλεγεί Πρόεδρος στις 29 Δεκεμβρίου. Θα εξαρτηθεί από το τι θα κάνουν βουλευτές μικρών κομμάτων και ανεξάρτητοι. Η κυβέρνηση εκτιμά ότι στην περίπτωση που θα πάμε σε εκλογές, ακόμα και να ηττηθεί, θα πρόκειται για μία ήττα με προοπτικές ανατροπής. Είναι το σενάριο της «παρένθεσης» μίας αριστερής κυβέρνησης.
Η αριστερά από την πλευρά της βρίσκεται μπροστά σε μία πρωτοφανή κατάσταση. Αν εκλεγεί Πρόεδρος, θα έχει υποστεί μία στρατηγική ήττα. Αν δεν εκλεγεί, και κερδίσει τις εθνικές εκλογές θα έχει να διαπραγματευτεί ένα μνημόνιο που θα είναι ακόμα σε ισχύ, ενεργό. Οι περίπατοι όμως τελείωσαν μαζί με τους παλιούς καιρούς, σήμερα είναι όλα πολύ δύσκολα. 

Το πολιτικό σύστημα

Η κοινωνία αυτόν τον Δεκέμβρη δεν θα έχει λόγο και περισσότερο θα προετοιμάζεται για τον πιθανό εκλογικό Ιανουάριο. Ήδη ένα μεγάλο τμήμα της έχει πάρει αποστάσεις από το πολιτικό σύστημα κι ένα άλλο, έχει περιπέσει στη δίνη του ατομικισμού και της αδιαφορίας. Είναι ταυτόχρονα μία κοινωνία τραυματισμένη, συχνά διαλυμένη. Θα πάρει πολλά ακόμα χρόνια να πάρει μπροστά αυτή η κοινωνία. Το δε πολιτικό σύστημα μπορεί να χρειαστεί ακόμα περισσότερα χρόνια για να ισορροπήσει έτσι ώστε να καταγράφει με ακρίβεια τις κοινωνικές διεργασίες.
Τα πράγματα δεν είναι καλά. Μπορεί και να είναι και χειρότερα από όσο νομίζουμε. Κι αν νομίζουμε ότι τα κόμματά μας θα μας σώσουν χωρίς εμείς να συμμετέχουμε πουθενά, χωρίς εμείς να κινητοποιηθούμε, κάνουμε λάθος. 

Ο τύπος του «σιγά μωρέ…»

Εδώ, σε αυτόν τον τόπο δεν έχουμε πρόβλημα με τι λέει ο καθένας. Τα αποδεχόμαστε όλα. Είμαστε ό,τι δηλώνουμε που έλεγε κι ο Τσαρούχης. Γι’ αυτό και συχνά αποκαλύπτεται ότι δεν είμαστε και πολλά πράγματα. Κουφάρια νοήματος οι λέξεις μας.
Το μεγάλο πρόβλημα το έχουμε με τις ιεραρχίες. Από το γνωστό καφενόβειο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε…» πάμε εύκολα στο «σιγά μωρέ…». Σιγά μωρέ, που θα ακούσω τον πρωθυπουργό, σιγά μωρέ που θα  μου πει εμένα για το παιδί μου ο δάσκαλος, σιγά μωρέ που ξέρει ο γιατρός τι πρέπει να γίνει. Εντάξει, επειδή είμαστε και κότες θρασυδειλίας, ειδικά με τις αρρώστιες κάποια στιγμή το βουλώνουμε και κάνουμε ό,τι λέει ο γιατρός αλλά σε όλα τα άλλα είμαστε και οι πρώτοι μάγκες.
Και η μαγκιά στην Ελλάδα είναι να μην αναγνωρίζεις κανέναν και καμιά αξία. Να μην αναγνωρίζεις τίποτα και κανέναν. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr