Για μία ακόμα φορά έχουμε πρόβλημα με το τσίπουρο. Τώρα τίθεται θέμα με τον φόρο και την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που θέτει όρια στην προστασία του προϊόντος βάσει των συνθηκών του ανταγωνισμού. Παράλληλα, διαρκές είναι το θέμα με τον έλεγχο της παράνομης διακίνησης χύμα τσίπουρου ή την ποιότητά του όταν κινείται εκτός ελεγκτικών μηχανισμών.

Το πρόβλημα αυτό, κατ’ αρχάς μοιάζει με αυτό της Φέτας. Ένα τοπικό προϊόν ζητά τη θέση του στην αγορά με τους δικούς του όρους και όχι με τους όρους που βάζουν άλλα προϊόντα. Αυτή η πολύπλοκη συζήτηση έχει δώσει αποτελέσματα εδώ και δεκαετίες όπως η θέσπιση της προστασίας των Προϊόντων Ονομασίας Προέλευσης, έχει οδηγήσει στη θέσπιση επίσης ειδικών νόμων και κανόνων προστασίας, έχει φέρει ειδικές συμφωνίες μεταξύ κρατών. Υπάρχει ένα πλαίσιο, λειτουργεί ως ένα βαθμό στην αγορά, αλλά υπάρχουν και προβλήματα. Ειδικά για το τσίπουρο, δεν έχει την προστασία που έχει το ούζο ή η φέτα κι από εκεί πρέπει ίσως να ξεκινήσει μία νέα προσέγγιση. Γιατί αν δεν αναγνωριστούν τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά του ως εθνικό και τοπικό απόσταγμα, τότε δεν θα είναι ποτέ εύκολο να φτάσουμε και στην ειδική φορολόγησή του. 

Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να παραβλέψουμε, ότι αν δεν υπήρχε η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε για προστασία τέτοιων ειδικών προϊόντων. Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε μια τόσο δυνατή φωνή στην παγκόσμια αγορά, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε διαπραγματευτική ισχύ, αν είχαμε μόνο την ευχέρεια διμερών συνεργασιών μεταξύ κρατών ή ακόμα χειρότερα αν προσπαθούσαμε μόνοι μας ως αγορά να παίξουμε στη διεθνή αγορά. Άλλωστε σήμερα, αυτό που μας προβληματίζει, αυτό που προσπαθούμε είναι να πείσουμε τους εταίρους μας στην ΕΕ  να αλλάξουν τους όρους υπέρ των τοπικών προϊόντων. Εκεί μπορούμε να έχουμε παράπονα, προφανώς και πρέπει να σχεδιαστεί μία ολοκληρωμένη εθνική αντιπρόταση.

Γιατί κατά τα άλλα, δεν υπάρχει κι άλλος χώρος, που η Ελλάδα να μπορεί να παίξει δυνατά και μόνη της υπερφαλαγγίζοντας τα διεθνή κεφάλαια και τις αγορές. Εκτός κι αν πιστεύουμε ότι τα προϊόντα μας δεν πρέπει να μετέχουν στον διεθνή ανταγωνισμό, που όμως είναι μία άλλη συζήτηση- μία άγονη συζήτηση. 

Σ’ αυτή τη ζωή ζούμε

Είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθούμε την καλή πλευρά των πραγμάτων. Έμπειροι στη ζωή όσο μεγαλώνουμε, ξέρουμε, μαθαίνουμε πιο εύκολα, συναντιόμαστε πιο συχνά με την κακή πλευρά των πραγμάτων. Και ήρθε και η κρίση και σαν να επικύρωσε την πίστη μας ότι τίποτα δεν πάει καλά, σαν να ενίσχυσε μια διαρκή απαισιοδοξία.

Και πριν από την κρίση όμως δεν νιώθαμε και τόσο καλά. Και δεν είναι πάντα η πραγματικότητα που μας ωθεί σε μαύρες σκέψεις. Είναι μια νοοτροπία, μία εκπαίδευση στην άρνηση, στην ανάποδη πλευρά. Βλέπεις τόσο κόσμο να μην έχει στην ουσία θέματα να γκρινιάξει, αλλά να προσπαθεί να ανακαλύψει, για να συνεχίσει να γκρινιάζει.

Και δεν λέω όλα αυτά περί της θετικής σκέψης και της αισιοδοξίας που δήθεν πρέπει να μας διακατέχουν. Αυτά είναι για να πουλάνε εμπορεύματα ευεξίας. Λέω ότι πρέπει να μπορούμε να αναγνωρίζουμε στη ζωή μας τις μικρές, θετικές εκφάνσεις της και πάνω σε αυτές να χτίζουμε το αύριο. Για να θυμόμαστε ότι μια ζωή έχουμε, όχι άλλη, και με αυτή πρέπει να τα βγάλουμε πέρα και να τη ζήσουμε όσο καλύτερα και περισσότερο μπορούμε. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr