Πρωτόγνωρες 
καταστάσεις

Η αλήθεια είναι ότι το κεντρικό δίλημμα των εκλογών είναι η ανάπτυξη του τόπου. Πρόκειται όμως για ένα δίλημμα που κρύβεται μέσα στον πολύ μεγάλο θόρυβο που σηκώνουν αυτές οι εκλογές. Γιατί από την άλλη αυτές καθ’ αυτές οι εκλογές αποτελούν από μόνες τους μείζον πολιτικό ζήτημα. Η προοπτική αριστερής κυβέρνησης, η οριακότητα της συμφωνίας με την τρόικα για το νέο πρόγραμμα και την έξοδο από το μνημόνιο, οι μεγάλες αλλαγές στα κόμματα του κέντρου, είναι μόνο μερικές από τις παραμέτρους αυτού του πρωτόγνωρου φαινομένου.
Και είναι και μάλλον απρόσμενη κατάσταση να εξαρτώνται τόσα πολλά από τις εκλογές. Η προηγούμενη ανάλογη εμπειρία είναι αυτήν των εκλογών του 2012, που συντάραξε το πολιτικό σύστημα και τώρα αναμένεται να αποτελέσει ακόμα σημαντικότερη στιγμή της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Κομμένοι στα δύο

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι λογικό ίσως να μην μπορεί να γίνει ουσιαστική συζήτηση επί του συγκεκριμένου. Όλα μοιάζουν να έχουν κοπεί στη μέση. Ποιοι είναι με την πρόταση της ΝΔ, ποιοι είναι με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύ λιγότερο συζητείται το γιατί είναι με το μέρος του ενός του ή του άλλου κόμματος.
Στην πράξη όμως, όντως, η επιλογή μεταξύ των δύο κομμάτων είναι που δίνει το σύνθημα, το χρώμα αυτών των εκλογών, το κεντρικό ερώτημα. Όσο κι αν αδικούνται εκ των πραγμάτων τα άλλα κόμματα, η πραγματικότητα λέει ότι το Κέντρο δεν έχει βρει ακόμα μία συντονισμένη, ολοκληρωμένη πρόταση που να λειτουργεί εναλλακτικά προς τις άλλες δύο. Γι’ αυτό και βιώνει αυτόν τον κατακερματισμό.

Κοινωνία

Θα πρέπει πάντως να αναγνωρίσουμε ότι δεν είναι μόνο για το πολιτικό σύστημα πρωτόγνωρες οι στιγμές. Ακόμα περισσότερο είναι για την κοινωνία. Μια κοινωνία που βιώνει απίστευτες καταστάσεις. Ουδέποτε μπορούσε να σκεφτεί Έλληνας ότι θα ήταν τόσο μεγάλο το πρόβλημα της ανεργίας ή της φτώχειας στον τόπο του. Κι αυτή η κοινωνική κατάσταση λειτουργεί ως απροσμέτρητος και χαοτικός παράγοντας σε αυτές τις εκλογές. Οι άνθρωποι δεν κινούνται πλέον με κριτήριο μόνο την ορθή σκέψη ή τα συμφέροντά τους αλλά και με το πώς αντιλαμβάνονται τη ζωή τους. Κι αυτό δημιουργεί εκρηκτικά δεδομένα. 

Πολίτης, θεατής και μόνος

Τις μέρες που έλειπα με μία μικρή άδεια την προηγούμενη εβδομάδα, έγινε αυτό το φριχτό φονικό στο Παρίσι. Είχα έτσι την ευκαιρία να το προσεγγίσω ως θεατής και όχι επαγγελματικά όπως θα μπορούσα από αυτή τη μικρή γωνιά της Ευρώπης αν δούλευα στην εφημερίδα.
Το πρόβλημα είναι φανερό πια: Η εικόνα καλύπτει τα πάντα, ακόμα και την ίδια την αλήθεια της. Καθηλωμένοι μπροστά στις οθόνες, παρακολουθούμε μία τεράστια συσσώρευση πληροφοριών να περνάει μπροστά μας, γεμάτη από ειδήσεις, γνώμες, εικόνες. Είναι τόσα πολλά όλα αυτά που δεν μπορούμε να τα χωνέψουμε. Και μένουμε πάνω πάνω, στον αφρό των γεγονότων. Κι εύκολα κολλάμε στις γενικεύσεις, αθέλητες ή συνειδητές.
Ο πολίτης – θεατής, εξαρτημένος από άλλους για να διαμορφώσει γνώμη και δεμένος πισθάγκωνα στο σύστημα δημοσιότητας που του παρέχουν τα ΜΜΕ, δεν έχει πολλές επιλογές. Πλην μιας, να ακούσει, να δει και μετά να πάει να κοιμηθεί για να πάει την άλλη μέρα στη δουλειά του. Ή να μείνει σπίτι του αν δεν έχει δουλειά. Μόνος. Αποκομμένος. Σαν ένα λεπτό φύλλο κρούστας, που μπορούν να το πλάσουν όπως θέλουν όσοι κατέχουν την εξουσία. 

fkaramitsos@yahoo.gr