Η δημοτική αρχή μοιάζει ακόμα να βρίσκεται στην προεκλογική περίοδο. Μόλις προχτές έδειξε στο δημοτικό συμβούλιο με το θέμα της αλλαγής του ηλεκτροφωτισμού ότι ενδιαφέρεται να πάρει πρωτοβουλίες. Κι αυτό όμως το θέμα έχει ένα άρωμα παρελθόντος αφού είναι νωπή ακόμα η πρωτοβουλία ακύρωσης της προσπάθειας που έκανε η προηγούμενη δημοτική αρχή, προσπάθεια που είναι πιθανό να επανέλθει αν δικαιωθεί η σχετική προσφυγή που έγινε. 

Αυτή η αίσθηση ότι η νέα δημοτική αρχή δεν μπορεί ακόμα να πάρει νέες πρωτοβουλίες, πηγάζει κατ’ αρχάς από κάποιες πολιτικές αδυναμίες που έγιναν εμφανείς σε αυτό το πρώτο στάδιο προσαρμογής από την ανάληψη των καθηκόντων. Η πολιτική του Δήμου μοιάζει  να μην έχει πρόσωπο, αφού δεν γίνονται ανακοινώσεις σχεδιασμού και κατευθύνσεων ανά αντιδημαρχία και τομέα, ενώ και επικοινωνιακά δεν προχωράνε πρωτοβουλίες και καμπάνιες. Μένει συνήθως μόνο ο Δήμαρχος να σηκώνει το βάρος συνήθως σε επιμέρους θέματα όπως είναι οι επισκέψεις επισήμων ή επετειακές εκδηλώσεις. 

Λείπει επίσης η δυναμική των συνθέσεων αν και όπως είδαμε στην περίπτωση του ηλεκτροφωτισμού στο δημοτικό συμβούλιο επιτεύχθηκε συναίνεση και από μέρος της αντιπολίτευσης. Οι συνθέσεις δεν είναι μόνο θέμα αριθμητικής και πλειοψηφιών, αλλά και αντίληψης για τη λειτουργία του δήμου και της πόλης. 

Η δημοτική αρχή δεν δείχνει να έχει ένα σχέδιο για την επαφή με τους δημότες, με οργανωμένες κοινωνικές ομάδες, με πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους που δραστηριοποιούνται στη δημόσια ζωή.

Μπορεί προφανώς κάποιος να ισχυριστεί ότι ακόμα είναι νωρίς και υπάρχει χρόνος. Προφανώς. Υπάρχει όμως και ο κίνδυνος της αδράνειας. Να περάσει ο καιρός και ο Δήμος να περιοριστεί κάτω και από το βάρος της ανάγκης, μόνο σε ζητήματα διαχείρισης. Έχει συμβεί και σε προηγούμενες δημοτικές αρχές που είχαν και πολύ πιο άνετες πλειοψηφίες και πιο έμπειρα πρόσωπα στη διοίκηση. 

Η έκφραση θα βρει το δρόμο της

Το ζήτημα δεν είναι αν ενοχλήθηκε ή όχι κάποιος από την καλλιτεχνική παρέμβαση που έγινε σε παρέλαση δήμου της Αθήνας από τις νέες γυναίκες με το αντιμιλιταριστικό μήνυμα. Παρεμβάσεις στις παρελάσεις γίνονται εδώ και πολλά χρόνια, άλλο που υπάρχουν τοπικές και μη Αρχές που δείχνουν να μην ενοχλούνται κατά περίπτωση, ανάλογα και με το πολιτικό χρώμα όσων παρεμβαίνουν. 

Το θέμα είναι ότι δεν έχουμε βρει έναν σχετικά ανεκτικό τρόπο σύνθεσης των αντιθέσεων στο δημόσιο βίο μας. Γιατί καλά λέμε ότι δεν πρέπει ας πούμε οι παρελάσεις να πολιτικοποιούνται. Και πού πρέπει και μπορούν όμως τα νέα παιδιά να εκφραστούν πολιτικά; Μόλις πάει κανένας να κουνηθεί, να ανασάνει, αμέσως βγαίνουν διάφοροι και του κουνάν το δάχτυλο. «Ιεροσυλία», «είσαι μικρός εσύ για να ξέρεις», «βανδαλίζεις», «ποιος σου έδωσε την άδεια;», κλπ. Τέτοια δεν λέμε στα παιδιά που βγάζουν γλώσσα;

Και μην έχουμε την αίσθηση ότι και η πολλή χειραγώγηση και το ασφυκτικό πλαίσιο, περνάει ανώδυνα και τα παιδιά θα σκύψουν το κεφάλι. Δεν πάει έτσι για πολύ καιρό. Η ιστορική εμπειρία λέει, ότι η νεανική έκφραση βρίσκει το δρόμο της. Και όταν συμβαίνει όντως, μπορεί να είναι και χειρότερη για εμάς τους κρατούντες από όσο θα περιμέναμε. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr