Το θέμα που προέκυψε με την επέκταση της Ιόνιας Οδού, για το οποίο υπάρχει και αναλυτικό ρεπορτάζ και χτες και σήμερα, πρέπει να το δούμε στις ευρύτερες διαστάσεις του. Αποτελεί μέρος της μεγαλύτερης συζήτησης τόσο για τα μεγάλα έργα στη χώρα όσο και για τα διευρωπαϊκά δίκτυα μεταφορών.

Η νέα κυβέρνηση καλλιέργησε την αίσθηση ότι με την ανάληψη της εξουσίας το καλοκαίρι θα κάνει όσα δεν έκανε η προηγούμενη. Το προεκλογικό μοτίβο της ΝΔ ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε μια μεγάλη παρένθεση και ότι η ίδια θα τα ξεκινούσε όλα από το 2015. Μόλις όμως έγινε κυβέρνηση, δεν έγινε τίποτα τέτοιο, αντίθετα άρχισαν οι σιωπές και οι αποσιωπήσεις.

Για τα οδικά έργα που αφορούν την Ήπειρο, όπως η επέκταση της Ιόνιας ή ο Ε65 επιφυλάχθηκε επίσης η σιωπή και μία κάποια ενθαρρυντική παρότρυνση για το βόρειο τμήμα του Ε65. Το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε ότι απαιτείται προηγουμένως συνεννόηση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και εξασφάλιση των χρηματοδοτικών πόρων, ήταν σωστό. Κι ακόμα στέκει ως βασικό επιχείρημα. Αλλά και η προηγούμενη κυβέρνηση, παρά το διαφορετικό ύφος, τέτοια προβλήματα είχε να λύσει. Το εξής ένα, η χρηματοδότηση.

Αυτό που δεν κάνει σήμερα η κυβέρνηση για τέτοια μεγάλα έργα, είναι να ανακοινώσει με ειλικρίνεια τον σχεδιασμό και τις προτεραιότητές της. Μπορεί αυτός ο σχεδιασμός να μεταθέτει για το μέλλον την αναβάθμιση του άξονα Ιωάννινα- Καλπάκι – Κακαβιά και αντίθετα να προτάσσει έργα στην Κρήτη που υπάρχει μεγάλο πρόβλημα συν τοις άλλοις και με την οδική ασφάλεια ή την Πελοπόννησο. Θα στενοχωρηθούν οι Ηπειρώτες, μπορεί να χαθούν και κάποιοι ψήφοι, αλλά τουλάχιστον θα υπάρχει ένα χρονοδιάγραμμα και διασφαλίσεις- ας ελπίσουμε ότι στο Υπουργείο Υποδομών έχουν σχέδιο με διασφαλίσεις. 

Το βασικό πλέον στην άσκηση πολιτικής εξουσίας δεν είναι να υπάρχει ατζέντα έργων και διεκδικήσεων. Λίγο πολύ όλοι ξέρουμε πια τις ανάγκες της Ηπείρου. Το σημαντικό είναι να έχεις ατζέντα υλοποίησης. Η πολιτική σήμερα στηρίζεται προφανώς στον σχεδιασμό, αλλά κρίνεται από το αποτέλεσμα. Και η σημερινή κυβέρνηση μοιάζει για το αποτέλεσμα να μην ενδιαφέρεται και τόσο, τουλάχιστον στην Ήπειρο.

Φωτογραφίζοντας μόνοι μας τη σκηνή

Σε συναυλίες και παραστάσεις που παίζουν παιδιά, είναι λογικό στο κοινό να είναι κυρίως γονείς και συγγενείς και όλοι να θέλουν να τραβήξουν βίντεο και φωτογραφίες. Όλοι θέλουν να έχουν ένα αρχείο από το παιδί τους. Κι έτσι βλέπεις σε τέτοιες εκδηλώσεις στο Πνευματικό Κέντρο μία θάλασσα από κινητά τηλέφωνα να τραβάνε συνέχεια. Παράσταση δεν βλέπεις βέβαια ανάμεσα σε τόσες ανοιχτές οθόνες, αλλά ας είμαστε συγκαταβατικοί. 

Μία λύση πάντως θα μπορούσε να είναι ειδικά για τις εκδηλώσεις του Πνευματικού Κέντρου να μαγνητοσκοπούνται και να ανεβαίνουν σε μία πλατφόρμα για ελεύθερο κατέβασμα. Και ποιοτικό ήχο και εικόνα θα είχε και θα μπορούσες να ζητήσεις να μην γίνεται και αυτή η ανακατωσούρα στις παραστάσεις. 

Τώρα σε παραστάσεις που δεν έχει φίλους και συγγενείς στη σκηνή, δεν μπορώ, να καταλάβω ποιο είναι το νόημα μίας συχνά εκτενούς «κάλυψης» με ένα κινητό τηλέφωνο. Τι να σου μείνει ως ανάμνηση από μερικά κουνημένα πλάνα με κακό ήχο; Άντε να βγάλεις καμιά φωτογραφία με τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη, αν δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτήν.

Το καλύτερο είναι που κάποιοι βγάζουν με κινητά και… φλας που από όσο ξέρω δεν έχει νόημα γιατί δεν φωτίζουν τη σκηνή τόσο μακριά. Φωτίζουν όλους μας που είμαστε δίπλα, όμως. 

Και το ερώτημα είναι προς τι όλα αυτά; Μήπως γιατί όλα πλέον έχουν μετατραπεί σε μία ατομική έκφραση και τίποτα παραπάνω; Μήπως νομίζουμε ότι είμαστε μόνοι μας και μόνοι μας θα καταναλώσουμε το θέαμα ακόμα και σε ένα γήπεδο με χιλιάδες θεατές;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr