Μόλις στις αρχές του ’80, το πρόβλημα με τη σχολική στέγη ήταν εμφανές και το καταλαβαίναμε στα… ποδαράκια μας. Τότε μέναμε στην Καλούτσιανη και σε πέντε λεπτά ήμουν στο 4ο Δημοτικό Γυμνάσιο. Αντίθετα, για το Γυμνάσιο έπρεπε να διασχίσω τη μισή πόλη για να βρεθώ στο 2ο Γυμνάσιο και σε διπλή βάρδια πρωί απόγευμα κάτι που συνεχίστηκε και μέχρι την Α’ Λυκείου που βρέθηκα στο από πάνω σχολείο, στο «Αρρένων», την παλιά Ζωσιμαία. Χρειάστηκε να δημιουργηθεί το νέο κτίριο στην Κιάφα για να κάνουμε δύο χρονιές Λυκείου στα τέλη πια του ’80 σε ένα σύγχρονο κτίριο που είχε και τα… πλεονεκτήματά του, αφού στη γυμναστική για τρέξιμο βγαίναμε στα λιβάδια γύρω.

Εκείνο το κύμα δημιουργίας νέων σχολικών κτιρίων δεν συνεχίστηκε, παρά τις προσπάθειες που έγιναν και κατασκευάστηκαν και κάποια νέα κτίρια. Και προστέθηκαν και νέες ανάγκες με την προσχολική αγωγή που απαιτούσε και νέους Παιδικούς, που έγιναν και κάλυψαν τις επιπλέον ανάγκες. Όμως η πόλη άλλαζε ραγδαία, ο κόσμος ο πολύς άρχισε να φεύγει από το κέντρο και να βρίσκει κατοικίες στους Αμπελόκηπους, στα Καρδαμίτσια ή τον Βοτανικό και την Ανατολή και ακόμα πιο πέρα. Μία άλλη πόλη γεννιόταν, μία πόλη που ακόμα και σήμερα μεγαλώνει. 

Αυτές οι αλλαγές συνέπεσαν στο τέλος με την κρίση και την έλλειψη πια δημοσίων πόρων για νέα κτίρια, την ώρα που έφτανε το πλήρωμα του χρόνου για να γίνουν συντηρήσεις στα παλιότερα και σε όσα ήδη είχαν παλιώσει. Για να μην πούμε και για τις ανάγκες και για νέο, σύγχρονο τεχνολογικό εξοπλισμό που απαιτεί η εκπαίδευση σήμερα.

Ευτυχώς ο δήμος και η περιφέρεια βρέθηκαν αυτά τα χρόνια κοντά στα σχολεία και μαζί με πολλούς δραστήριους συλλόγους γονέων, κάλυψαν σιωπηλά και με μεγάλο αγώνα πολλές ανάγκες. Έχω πολλά παραδείγματα προσωπικά να αναφέρω στους δύσπιστους.

Όμως υπάρχει και ένα όριο αντοχής και αυτό έχει φτάσει για τα Γιάννενα που χρειάζονται πλέον νέα κτίρια, νέες σύγχρονες υποδομές. Υποδομές που θα καλύψουν και τις ανάγκες της μεταβαλλόμενης πόλης, αλλά θα αλλάξουν και τον τόνο, το ύφος και το περιεχόμενο της εκπαίδευσης συγχρονίζοντάς το με τις διεθνείς εξελίξεις. Μπορεί η χώρα να περνάει δύσκολα χρόνια, αλλά η εκπαίδευση δεν πρέπει να μείνει πίσω γιατί είναι το μέλλον. Και ο Δήμος Ιωαννιτών οφείλει να βάλει μπροστά ένα δικό του σχέδιο για τα σχολικά κτίρια. 

Σημεία πάνω στον χάρτη της ιστορίας

Αν προσέξουμε τον χάρτη των εκδηλώσεων για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, χαρτογραφεί στην ουσία όλη την περίοδο της πολιορκίας μέχρι την είσοδο του στρατού στα Γιάννενα στις 21 Φεβρουαρίου 1913. Τα Τσερίτσανα, το Αβγό, το Μπιζάνι βέβαια, το Χάνι Εμίν Αγά, η Μανωλιάσσα, η Δουρούτη, όλα αυτά είναι σημεία πάνω στον χάρτη που συνέβησαν σπουδαίες και ξεχωριστές πράξεις ηρωϊσμού από απλούς ανθρώπους, νέα παιδιά που πολέμησαν για να απελευθερώσουν την πόλη. Και υπάρχουν και άλλα σημεία βέβαια όπως η Αετοράχη, ο Δρίσκος με τους Γαριβαλδινούς και τον Μαβίλη, το Μέτσοβο, η είσοδος από τον Αη Γιάννη της Ανατολής, όλα αυτά που βλέπουμε στις φωτογραφίες της περιόδου.

Όλα αυτά που θα έπρεπε να τα έχουμε οργανωμένα, συγκεντρωμένα, συντονισμένα ώστε να δίνουν και τη μεγάλη εικόνα, συνδυάζοντας τις επιμέρους αφηγήσεις και προσθέτοντας τις νέες προσεγγίσεις στο υλικό που αποκαλύπτει και τα όσα έγιναν γύρω από την 21η Φεβρουαρίου.

Ισως να χρειάζεται πλέον ένα επόμενο βήμα τόσο στην ιστορική προσέγγιση όσο και στην παρουσίασή της ώστε να συγχρονίζεται με τη νέα ιστοριογραφία και μουσειολογία και να αγγίζει περισσότερο τις νέες γενιές που αναζητούν τις νέες ταυτότητες που δημιουργεί η ζωή σε αυτόν τον τόπο. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr