Η νέα συμφωνία συνεργασίας μεταξύ Δήμου Ιωαννιτών και Ύπατης Αρμοστείας που υπεγράφη ίσως και να μοιάζει και λίγο τυπική. Και αυτό είναι μία θετική συνέπεια όσων έχουν προηγηθεί. Μας μοιάζει πολύ φυσική αυτή η συνεργασία, γιατί έχουμε δει πώς δουλεύει υπέρ των προσφύγων η συνεργασία των φορέων ήδη από το 2016. Και δεν είναι καθόλου αυτονόητη αυτή η συνεργασία πόσο μάλλον και το θετικό της αποτύπωμα, αν δούμε τι γίνεται σε άλλες περιοχές της χώρα μας.

Η κινητοποίηση των τοπικών φορέων στην αρχική φάση αντιμετώπισης της προσφυγικής κρίσης ήταν απόλυτα θετική όχι μόνο γιατί δημιουργήθηκαν οι υποδομές και οι συνθήκες για τη φιλοξενία των προσφύγων, αλλά κυρίως λόγω του θετικού πνεύματος, της θετικής προαίρεσης που επιδείχθηκε από δημάρχους, την περιφέρεια, όλους όσοι κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν μία πρωτόγνωρη κατάσταση με χιλιάδες ανθρώπους κυριολεκτικά που μέσα σε μία νύχτα χρειαζόταν στέγη, τροφή,συμπαράσταση.

Στη Φιλιππιάδα, την Κόνιτσα, τα Δολιανά, τα Γιάννενα, από την πρώτη ώρα, κανείς δεν είπε «όχι» στους ξένους ανθρώπους. Αντιθέτως ήταν εκατοντάδες εκείνοι που έτρεξαν να βοηθήσουν και ήταν εκεί όλοι οι εκπρόσωποι των τοπικών Αρχών. Κι όταν αργότερα ακούστηκαν και κάποια «όχι» και κάποιες άλλες προσεγγίσεις, τότε έπεσαν στο κενό. Κι έτσι φτάσαμε σήμερα να θεωρούμε αυτονόητο ότι οι πρόσφυγες προστατεύονται στην περιοχή μας.

Έχει σημασία να θυμόμαστε και να επικαλούμαστε το θετικό πνεύμα που προηγήθηκε, γιατί ο καιρός περνάει και πολλοί ξεχνάνε. Και τώρα που ακούγονται περισσότερο οι φωνές που θέλουν το προσφυγικό να είναι μόνο θέμα «ασφαλείας» όπως λένε και όχι ανθρωπιστικό, ίσως να πρέπει να αναδείξουμε ξανά τη σημασία που έχει η βοήθεια προς τον άλλο και η πολιτική προστασία των αδυνάτων, με οργανωμένο πάντα τρόπο, σωστό σχεδιασμό και στόχευση, στο να βρουν οι πρόσφυγες το δρόμο στη ζωή τους ώστε αυτή η φάση που περνάνε να είναι απλώς μεταβατική και να περάσει σύντομα ως μία ανάμνηση. 

Γιατί στηρίζω τον Σωτήρη Τσιόδρα;

Γιατί στηρίζω τον Σωτήρη Τσιόδρα; Γιατί πέτυχε κάτι που δεν το έχω ξαναδεί, να πείσει για την ανάγκη να προσέξουμε όλοι μας τις ζωές μας και την κοινή ζωή μας, με συντεταγμένο τρόπο, μέτρα και πρόγραμμα. Και το έκανε με ένα αίσθημα αλληλεγγύης, συμπόνιας και ενδιαφέροντος προς όλους.

Δεν ήταν εύκολο κάτι τέτοιο. Όχι μόνο γιατί ένα κομμάτι της κοινωνίας αντιδρούσε και αντιδρά σε κάθε λογικό στοιχείο και επιστημονικό δεδομένο, αλλά και γιατί ήταν αρκετοί όσοι πίστευαν ότι δεν χρειαζόταν τόσα μέτρα περιορισμού, όσοι υποτιμούσαν το τίμημα της απώλειας έστω και μίας ζωής.

Δεν είναι όλοι οι γιατροί ικανοί για κάτι τέτοιο. Υπάρχουν γιατροί εξαιρετικοί που όμως δεν τα καταφέρνουν στην επικοινωνία τους με τον κόσμο ή τους βγαίνει μία αίσθηση εξουσίας απέναντι στους άλλους. Ο Σ. Τσιόδρας μετατράπηκε σε έναν από εμάς και χωρίς να φαίνεται πόσα γνώριζε, πόσα μάθαινε και κυρίως πόσες ευθύνες είχε, έβαλε στο σπίτι μας, την καθημερινότητα ενός αγώνα δύσκολου, του αγώνα να αυτοπροφυλαχτούμε, να προστατεύσουμε τις ζωές μας, τους ανθρώπους που αγαπάμε, να είμαστε κοινωνικά υπεύθυνοι. Πόσοι άραγε ακόμα μπορούν να πετύχουν κάτι τέτοιο σήμερα που περισσεύει ο διχασμός, η αλαζονεία της εξουσίας και η περιφρόνηση προς τις λαϊκές ανάγκες; 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr