Είναι το Καλοκαίρι η διαχείριση του απέραντου  της αφθονίας;

Είναι μια τέχνη υψηλής ποιότητας που ισοδυναμεί με υψηλή ανθρωπιά; 

Είναι η εποχή που σε γυρίζει στην παιδικότητα, όπου όλα μοιάζουν, να μην, τελειώνουν πουθενά και ποτέ;

Το ευχαριστιόμαστε είτε για μερικές στιγμές, είτε για όλη μας τη  ζήση;

Το ζούμε;

Μας περισσεύει κάτι, για να το προσφέρουμε;

Προσφέρουμε από την αφθονία μας και την απεραντοσύνη της ύπαρξής μας;   

Το Καλοκαίρι, τη ζήση δεν την αποκτάς με τα αργύρια, και ιδιαίτερα με τα αργύρια της προδοσίας, με τα κίβδηλα "ευρώ".

Με τέτοια αργύρια, με τέτοια ευρώ, δεν αγοράζεις ό,τι πραγματικά, έχεις ανάγκη.

Μπορείς ν' αγοράσεις μόνο σπαταλημένη ζωή, που δεν είναι αντιστρέψιμη!

Είναι η αγάπη που μας ενώνει με όλους τους άλλους. ή το σύμφυρμα  της ματαιότητας, της καθαρόαιμης φιλαργυρίας;  

Η ματαιότητα, η φιλαργυρία, υπάρχουν μόνο σαν κουδουνίζουν τα βραχιολάκια τους.

Μου αρέσουν όσοι με την ωραιότητα των ήσυχων τραγουδιών τους, όση ζέστη και αν κάνει, όσες αντοχές και αν μας λείπουν, μας κάνουν ικανούς, να μη λέμε: "δεν μπορώ να αναπνεύσω"!

Μου αρέσουν τα οπωροφόρα ηλιοβασιλέματα του Καλοκαιριού.

Μου αρέσουν και τους έχω στα φυλλοκάρδια μου, όσοι έδωσαν τη ζωή τους, για να έχω έστω και ένα τέτοιο Ηλιοβασίλεμα. 

Μου αρέσουν γιατί αγόρασαν τέτοια Ηλιοβασιλέματα, για όλους μας, και μας τα δώρισαν, γιατί δαπανήθηκαν για να μη γίνει ο κόσμος μας μικρός, η αγάπη μας μικρή!

Κάνει ζέστη. Τα τζιτζίκια δεν ησυχάζουν, χωμένα στα δέντρα, κι επιταχύνουν το ρυθμό τους, καθώς δυναμώνει η ζέστη, μα εγώ μπορώ και αναπνέω.

Γιώρες Ζούγιαν