Η επίσκεψη του Νίκου Χαρδαλιά το Σάββατο στα Γιάννενα και η σύσκεψη που είχε στην Περιφέρεια με τις τοπικές αρχές, δεν ξέρουμε αν περιλάμβανε και κάτι παραπάνω από όσα ανακοινώθηκαν με τις δηλώσεις που ακολούθησαν. Δηλώσεις που πάντως δεν πρόσθεσαν και κάτι νέο σε όσα ήδη γνωρίζαμε, τόσο για την κατάσταση που βιώνουμε όσο και για το τι πρέπει να γίνει. Συμβολικά όμως ήταν μία επίσκεψη που από μόνη της λειτούργησε σαν καμπανάκι. Κατάλαβαν κι όσοι δεν το είχαν καταλάβει ότι κάτι σοβαρό γίνεται στα Γιάννενα με τη διάδοση της πανδημίας. Σοβαρό και απειλητικό.

Μπορεί να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει, αλλά μπήκαμε στην «πορτοκαλί» κατάσταση κινδύνου σχεδόν αθόρυβα. Θυμόμαστε όλοι πώς κάποια στιγμή είχαμε ένα δύο κρούσματα την ημέρα και κάποια άλλη βρεθήκαμε με πάνω από 20. Αυτό σημαίνει ότι δεν έγινε κάποιο λάθος, κάποιο μεμονωμένο γεγονός και άλλαξε η κατάσταση, αλλά αντίθετα, η επιδείνωση των κρουσμάτων ήταν ένα πολυπαραγοντικό ζήτημα. Θα μπορούσαμε να το συμπυκνώσουμε στο ότι η πόλη «άνοιξε» και επέστρεψε στον ρυθμό της, σαν μία μεγαλούπολη, πρωτεύουσα μιας περιφέρειας που συγκεντρώνει κόσμο από παντού στη χώρα, κόσμο που έχει ανάγκες, υποχρεώσεις, κινείται, εργάζεται, διασκεδάζει. Η πόλη βρήκε μια κανονικότητα μετά τον αποκλεισμό την άνοιξε, αλλά είδε και ότι αυτό φέρνει και διασπορά κρουσμάτων.

Σημαίνει αυτό ότι πρέπει να πάμε σε νέο lockdown; Όχι ως πρώτη επιλογή. Κάποιοι το εύχονται ενδόμυχα ή και φανερά. Τουλάχιστον με την καραντίνα ξέρεις, λένε, ότι είσαι μέσα και δεν κολλάς τίποτα. Μπορεί άλλωστε να επιλέξουν και αυτό το μέτρο στο τέλος οι αρχές. Όμως δεν πρέπει να το ευχόμαστε. Αν συνεχιστούν οι περίοδοι εγκλεισμού, μπορεί να μην βρούμε τίποτα από οικονομία την επόμενη μέρα.

Κάποιοι άλλοι, νομίζουν ότι μία καραντίνα θα αναδείξει την ανεπάρκεια της κυβέρνησης ή των κομμάτων εξουσίας και ίσως αυτό να τους φέρει πολιτικά οφέλη. Ποιος όμως ασχολείται με τα κομματικά οφέλη ή τις προσωπικές εμπάθειες που έχουν διάφοροι στην πόλη που ψάχνουν «ενόχους»; Δεν αφορούν τις πλειοψηφίες της πόλης όλα αυτά.

Τις αφορούν όμως, ο εξοπλισμός των νοσοκομείων της πόλης μας, η εύρυθμη λειτουργία των σχολείων, η ατομική στήριξη των πολιτών- ναι και με συνεχή δωρεάν τεστ του πληθυσμού- η ενίσχυση της αγοράς τώρα που δυσκολεύεται. Αυτός ο κόσμος που παλεύει κάθε μέρα με τις αντιξοότητες και την ανασφάλεια, ζητά από την Πολιτεία, έργο, δράση, συνεχές ενδιαφέρον και σοβαρό σχέδιο. Κι αν δεν τα δει για πολύ καιρό ακόμα, μπορεί να θυμώσει πολύ περισσότερο από όσο δήθεν θυμώνουν όσοι νομίζουν ότι τον ιό τον κατασκεύασε η νέα τάξη πραγμάτων. Όσοι κατέχουν θέσεις εξουσίας, πρέπει να φοβούνται τον θυμό και την αγανάκτηση των απλών ανθρώπων.

Ξέρετε καμία καινούργια σειρά; 

Καταναλώνουμε πολλές αμερικάνικες σειρές με εξάρθρωση εγκλημάτων και δίκες στα δικαστήρια και νομίζουμε ότι έχουμε πιάσει το νόημα και των αμερικανικών θεσμών και τις αναλογίες τους με τη δική μας κατάσταση. Παρενέργεια όλων αυτών είναι να νομίζουμε για παράδειγμα ότι οι εισαγγελείς στην Ελλάδα είναι κάτι σαν δημόσιοι κατήγοροι και ότι μόνοι τους πρέπει να αποδείξουν την ενοχή των κατηγορουμένων. Ευτυχώς είναι πιο πολύπλοκο το σύστημα, έχει πολλά επίπεδα από το πρώτο της προανάκρισης και φαίνεται συχνά, σε σοβαρές δίκες ότι υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας ώστε να επιτυγχάνεται η εφαρμογή της Δικαιοσύνης.

Η Αμερική πάντως είναι μία συνεχή πρόκληση για εμάς τους Ευρωπαίους γιατί θέτουν συνέχεια ζητήματα και αντιμετωπίζουν προκλήσεις. Ας πούμε το θέμα της αιρετότητας πολλών Αρχών και όχι μόνο των βουλευτών ή των δημάρχων. Ψηφίζουν συνέχεια για τους εκπροσώπους τους. Κι αυτό οδηγεί όμως και τους εκλεγμένους να ψάχνουν τρόπους να ικανοποιούν το κοινό τους ώστε να τους ξαναψηφίσει. Μην νομίζουμε όμως ότι το πρόβλημα αυτό, που είναι στην ουσία το πρόβλημα του λαϊκισμού δεν το αντιμετώπιζε και η αρχαία Αθήνα με τη δημοκρατία της. Πόσες φορές δεν χρειαζόταν ακόμα και  ο Περικλής να μεριμνά ώστε να εξασφαλίζει την ψήφο των πολιτών.

Αυτό που έχουμε πάθει πάντως για να γυρίσουμε στη μικρή οθόνη, είναι ότι παθιαζόμαστε πολύ με τις σειρές και τους τηλεοπτικούς ήρωες και λιγότερο με την εκπροσώπησή μας στον αληθινό κόσμο. Στον οποίο αναθέτουμε σε άλλους να μας σώσουν κάθε τέσσερα χρόνια, με την ίδια πάντα άγνοια κινδύνου και ίσως και ενδόμυχη επιθυμία να παραιτηθούμε από τις προσωπικές μας ευθύνες και υποχρεώσεις.