Οι ανακοινώσεις του πρωθυπουργού για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων γιατρών των ΜΕΘ ήταν μία καθυστερημένη, δειλή, αλλά εντέλει ουσιαστική παρέμβαση της κυβέρνησης που μπορεί να ανοίξει το δρόμο σε μία διαφορετική αντιμετώπιση του συστήματος Υγείας.

Καθυστερημένη γιατί έπρεπε να ανακοινωθεί από τον Απρίλιο, όταν φάνηκε πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος των γιατρών της πρώτης γραμμής. Θα λειτουργούσε τότε και ως δέλεάρ για την προσέλκυση και νέων γιατρών στο σύστημα. 

Δειλή γιατί περιορίζει τη μονιμότητα μόνο σε ένα μικρό αριθμό γιατρών, όπως ορθά αναλύει η αντιπολίτευση, την ώρα που στην πρώτη γραμμή βρίσκονται πολύ περισσότεροι γιατροί και σε πολλές ειδικότητες. Τι να πουν και τα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών που υποδέχονται τον κόσμο από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση. Και είναι ένα μόνο παράδειγμα.

Γιατί όμως είναι ουσιαστική αυτή η παρέμβαση του πρωθυπουργού; Γιατί αναγνωρίζει ότι ένα τμήμα των νοσοκομείων, του συστήματος χρειάζεται μόνιμο προσωπικό. Και το κάνει αυτό την ώρα που ο πολιτικός του χώρος συνεχίζει να πιστεύει ότι η Υγεία είναι θέμα παροχής υπηρεσιών και όχι αξία δομική του κράτους πρόνοιας, ότι ο ιδιωτικός τομέας και το μάνατζμεντ πρέπει να έχουνε μεγαλύτερο ρόλο στο σύστημα Υγείας, ότι δεν χρειάζονται άλλες προσλήψεις στο Δημόσιο. Για να μην αναφερθούμε σε αντιλήψεις που επί χρόνια ζητάνε απολύσεις, διαθεσιμότητες, λουκέτα στο Δημόσιο κλπ. κάποια εκ των οποίων τα ζήσαμε. Θυμόμαστε που έβγαιναν σε διαθεσιμότητα οι φύλακες των πανεπιστημίων, για να έρθουν σήμερα να ζητάνε ακόμα περισσότερη φύλαξη.

Η τάση κρατικής στήριξης των νοσοκομείων είναι διεθνής και δεν είναι ανακάλυψη της ελληνικής κυβέρνησης. Και δεν αποτελεί ιδεολογική μετατόπιση κομμάτων όπως η ΝΔ που συνεχίζουν να έχουν στις προτεραιότητές τους τις αγορές και τις ιδιωτικές επενδύσεις. Είναι όμως η ανάγκη της κεντρικής οργάνωσης και της αξιοποίησης της μεγάλης εμπειρίας και των δομών που έχουν τα κρατικά συστήματα που στρέφουν τις κυβερνήσεις προς τα δημόσια συστήματα Υγείας. Όμως, αυτό που έπαθαν τα νοσοκομεία όλα αυτά τα τελευταία 10 και 20 χρόνια είναι ότι βρέθηκαν μέσα στη δίνη της μείωσης των κρατικών ενισχύσεων στο όνομα της δημοσιονομικής προσαρμογής και της επίτευξης των στόχων της λιτότητας στους προϋπολογισμούς. Ειδικά στην Ελλάδα υπέστησαν και την πίεση της έλλειψης πόρων των κρατικών ταμείων λόγω της κρίσης. Μπορεί να αποτελέσει η πανδημία ευκαιρία για μία άλλη πολιτική για το σύστημα Υγείας που θα το εντάσσει στις βασικές μέριμνες της κρατικής φροντίδας; Δύσκολο, γιατί δεν έχουν αλλάξει οι ιδεολογικές και πολιτικές προτεραιότητες των κομμάτων σαν αυτά που κυβερνούν σε χώρες όπως η Ελλάδα. 

Το ότι έρχονται όμως αντιμέτωπα σήμερα με τις αντιφάσεις τους και επιλέγουν τις προσλήψεις και τις επιδοτήσεις, είναι μία καλή αρχή για όσους βλέπουν την κατάσταση όπως διαμορφώνεται, μέσα από τις κοινωνικές ανάγκες.

Προβλήματα επαφής

Είναι τόσο αυξημένη πια η επικοινωνία που μοιάζει να γίνεται πρόβλημα και αρχίζει και μας λείπει η φυσική επαφή. Δεν είναι μόνο η έλλειψη της επαφής και ο εγκλεισμός που μας κάνει να επιθυμούμε ξανά την επαφή και την ελευθερία των επιλογών να συναντήσουμε όποιον θέλουμε, όποτε θέλουμε.

Είναι ότι βλέπουμε κι ότι δεν πάει μακριά και η εκ του μακρόθεν συνάντηση, ότι έχει τα προβλήματά της.

Είναι αναμφισβήτητο ότι αυτό τον καιρό χρειαζόμαστε την ψηφιακή επικοινωνία. Τη θέλουμε ακόμα και ως φάρμακο, ως θεραπεία της έλλειψης της εικόνας, της αίσθησης του προσώπου του άλλου. Μόνο με την φωνή από το τηλέφωνο δεν πας μακριά, σύντομα νιώθεις την έλλειψη.

Αλλά η υποκατάσταση της αυθεντικής επαφής με την ψηφιακή, συνδυάζεται και με την ψυχρότητα της διαμεσολάβησης της τεχνολογίας και αυτή τη χαρακτηριστική αίσθηση ότι δεν μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα όσο συνδέεσαι μόνο με την εικόνα του άλλου. Γιατί οι άνθρωποι δεν είμαστε εικόνες και επικοινωνούμε μόνο όταν σπάει το κέλυφος που περιβάλλει όσα είμαστε στα αλήθεια πίσω από το προσωπείο.