Η Μάργκαρετ Κίναν, ηλικίας 90 ετών, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έκανε το εμβόλιο χτες στην Αγγλία και είπε κάτι ωραίο και συγκινητικό: «Αυτό σημαίνει πως μπορώ επιτέλους να περάσω χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους μου το νέο έτος, αφού έμεινα μόνη μου το μεγαλύτερο μέρος αυτής της χρονιάς».

Δεν το έχουμε αντιληφθεί αλλά υπάρχουν άνθρωποι που έχουν να βρεθούν από κοντά 10 μήνες τώρα ακόμα και στην περίπτωση που μένουν 10 λεπτά μακριά. Οι ηλικιωμένοι που θα εμβολιαστούν θα μπορέσουν το επόμενο διάστημα να δουν τα παιδιά τους. Δεν είναι λίγο αυτό.

Ας κάνουμε συνεπώς τρεις παραδοχές για τον εμβολιασμό:

Πρώτον, παρήχθησαν ήδη παραπάνω από ένα εμβόλια και αδειοδοτήθηκαν σε κάποιες χώρες και έπεται η αδειοδότηση στο σύνολο της Ευρώπης ως το τέλος του χρόνου. 

Δεύτερον, υπάρχουν διαθέσιμες ήδη εκατομμύρια δόσεις. Τρίτον εμβολιάζονται ήδη άνθρωποι. 

Να τα θυμόμαστε αυτά τα δεδομένα, γιατί μέχρι πριν και από μερικές εβδομάδες αμφισβητούνταν, με λογικές τύπου ότι ούτε σε πέντε χρόνια δεν θα υπάρχουν εμβόλια κι ότι δεν μπορούν να παραχθούν σε επαρκείς ποσότητες για να καλύψουν τον πληθυσμό.

Τις τελευταίες ημέρες διαδίδεται  ότι ούτε με τα εμβόλια θα σταματήσει η πανδημία. Μα προφανώς, κάτι τέτοιο το λένε ακριβώς οι ίδιοι οι επιστήμονες και οι επιτροπές των ειδικών και ο ΠΟΥ και κατά συνέπεια, δεν αποτελεί κάποιο είδος "μυστικής" γνώσης ότι για πολλούς μήνες ακόμα θα πρέπει να τηρούνται και τα μέτρα προστασίας και ειδικά οι μάσκες.

Είναι όμως, φαίνεται μία στροφή που κάνουν οι αρνητές και οι σκεπτικιστές ώστε να αντιμετωπίσουν την εκδήλωση πίστης και ελπίδας της πλειονότητας για μία καλύτερη μέρα, με ανοιχτή την κοινωνία χωρίς μέτρα και περιορισμούς. 

Γιατί είναι ακριβώς οι αρνητές και οι σκεπτικιστές που τροφοδοτούνται και αναπαράγουν την επιρροή τους, από το lockdown σπέρνοντας την απαισιοδοξία και τη σύγχυση. Μόνο με ανοιχτή την κοινωνία και την άρση των μέτρων, θα αλλάξει κάτι ουσιαστικά.

Ειδική αναφορά χρειάζεται και στο τμήμα εκείνο όσων εκφράζουν προβληματισμούς για την ισχυροποίηση των φαρμακευτικών εταιριών. Ανάγοντας τα πάντα στον ρόλο του καπιταλισμού και της εξουσίας, επιβεβαιώνονται όταν βλέπουν ότι οι μεγάλες πολυεθνικές του φαρμάκου, πρωτοπορούν. Αποτέλεσμα αυτής της σκέψης όμως είναι το μηδέν, δεν παράγεται τίποτα. Το να ανακαλύπτεις τον καπιταλισμό δεν είναι πρόοδος της σκέψης.

Αντίθετα, αποκρύπτουν από τον κόσμο, ότι οι εταιρίες μπόρεσαν να προχωρήσουν στην παραγωγή των εμβολίων αξιοποιώντας τους τεράστιους δημόσιους πόρους που επενδύθηκαν στην έρευνα, τα χρήματα δηλαδή της φορολογίας δισεκατομμύρια πολιτών που επέτρεψαν μέσω κρατικών αποφάσεων, μία πρωτοφανή ιστορική εξέλιξη, την επιτάχυνση της έρευνας και της παραγωγής μέσα σε λίγους μήνες, πάνω σε μοντέλα που προϋπήρχαν, αλλά ακριβώς γιατί δεν υπήρχε αγορά, είχαν μείνει πίσω. 

Είναι βέβαιο ότι ο μαζικός εμβολιασμός θα αναχαιτίσει την πανδημία, αλλά δεν θα την εξαφανίσει και άμεσα. Αλλά αν δεν γίνει μαζικός εμβολιασμός τις επόμενες εβδομάδες και μήνες, δεν θα ανοίξει ο δρόμος της επιστροφής στην κανονικότητα. 

Από εκεί και πέρα η γνώση που παράγεται ήδη από τη χρήση των εμβολίων θα επιτρέψει ακόμα και μέσα στο 2021 να έχουμε ακόμα καλύτερα εμβόλια και μέσα σε δύο χρόνια να καταφέρουμε να κάνουμε την covid 19 μία ασθένεια σαν τη γρίπη. Αισιοδοξία…

Λιγότερα επιδόματα, περισσότερες αυξήσεις

Να πω εξαρχής είμαι κατά των επιδομάτων στην εργασία. Ούτε μπόνους, ούτε βαρέα, ούτε έκτακτες ενισχύσεις σε κλάδους κλπ. Αντίθετα πιστεύω ότι οι εργαζόμενοι δικαιούνται αυξήσεις στον μισθό τους μέσα από τις συλλογικές συμβάσεις και πρέπει να τις έχουν όταν εργάζονται με συνέπεια. Γνωρίζω βέβαια πόσο δύσκολο είναι πια για έναν κλάδο να πετύχει ακόμα και μία μικρή αύξηση, ειδικά μετά τα μνημόνια που περιόρισαν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Για αυτό και συνήθως τα συνδικαλιστικά σωματεία στρέφεται στο στόχο ενός επιδόματος, ακριβώς για να μη χαθεί η ευκαιρία για μία μικρή αύξηση.

Από εκεί και πέρα, η επιλεκτική ανάδειξη κάποιων αναγκών ειδικών ομάδων σε κάποια συγκυρία, πχ οι γιατροί και οι νοσηλευτές, οι αστυνομικοί, οι δικαστές, οι στρατιωτικοί κλπ για τους οποίους προτείνεται ένα έκτακτο επίδομα ή μία αύξηση, είναι νομίζω ένας λάθος δρόμος. Ειδικά για την αριστερά, δείχνει και μία τάση να σπάσει την εργασιακή συμμαχία και συνθήκη, άνευ λόγου και αιτίας και κατά τη γνώμη μου και με ελάχιστο κομματικό όφελος. Κανείς δεν σε ψηφίζει αν του δώσεις 500 ευρώ. Σε ψηφίζει όμως αν του βελτιώσεις τις συνθήκες εργασίας, αν του δώσεις ένα δίκαιο και αξιόπιστο σύστημα προαγωγών και μεταθέσεων, αν του εξασφαλίσεις ένα σταθερό εργασιακό μέλλον. 

Δείχνει άλλωστε και έλλειψη πολιτικής ευαισθησίας, φαντασίας και δημιουργικότητας, να πιστεύεις ότι ένα έκτακτο βοήθημα θα βοηθήσει την καθημαγμένη κοινωνία που ζει αυτήν την περίοδο μέσα στο φόβο και την ανασφάλεια για το μέλλον.

Ας αφήσουν συνεπώς η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ την πλειοδοσία του ποιος είναι ο καλύτερος υποστηρικτής κάποιων επαγγελματικών ομάδων κι ας κοιτάξουν να προωθήσουν συνολικά την εργασία και τις αμοιβές.