Αν καθήσεις απέναντι από τους κάδους σκουπιδιών της πόλης τι θα δεις μέσα σε μία ημέρα; Θα δεις τους κατοίκους της γειτονιάς να κατεβάζουν τα σκουπίδια, καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, άλλοι σε κλειστές σακούλες, άλλοι σε ανοιχτές και άλλοι χύμα να πετάνε ό,τι κρατάνε στα χέρια. 

Γύρω από τους κάδους είτε είναι άδειοι, είτε γεμάτοι, πάντα μία αίσθηση ακαταστασίας και βρωμιάς.

Κάποιοι αφήνουν μεγαλύτερα αντικείμενα από δίπλα, άλλοι παπούτσια ή ρούχα σε σακούλες μήπως και τα πάρει κάποιος. Ενίοτε περνάει και κανά αυτοκίνητο και ο οδηγός πετάει χωρίς να κατέβει μία σακούλα ή έναν καφέ, όχι πάντα με επιτυχία στο… καλάθι.

Και είναι και οι μπλε κάδοι που γεμίζουν με κλειστές σακούλες, με μεγάλα χαρτόνια, πιο σπάνια και με μη ανακυκλώσιμα, τις λιγότερες μάλλον φορές με ξεδιαλεγμένα και καθαρά κομμάτια προς ανακύκλωση. Κι από κοντά πολύς κόσμος, 10 και 15 άτομα όλη τη μέρα με καροτσάκια υποτυπώδη, σκαλίζουν μέσα στους κάδους για μεταλλικά είδη, πλαστικά και άλλα ανακυκλώσιμα ή ό,τι νομίζουν ότι μπορούν να μεταπωλήσουν. Κάποια στιγμή μέσα στη μέρα περνάει και το απορριμματοφόρο.

Το θέμα δεν είναι αν όλος αυτός ο μικρόκοσμος της διαχείρισης των απορριμμάτων, είναι μία καλή ή κακή εικόνα της πόλης. Δεν είναι σίγουρα η καλύτερη. Το θέμα είναι ότι δεν δίνει την αίσθηση της αποτελεσματικότητας. Η πόλη δεν είναι αποτελεσματική στη διαχείριση των απορριμμάτων της. Όπως και οι περισσότερες ελληνικές πόλεις, άλλωστε και σίγουρα όλες οι μεγάλες πόλεις. Κάτι δεν δουλεύει καλά συνεπώς.

Κι αυτό δεν έχει να κάνει με το αν η διαχείριση είναι δημόσια ή ιδιωτική. Γιατί το ζήτημα δεν είναι πια, πώς θα πάρεις αυτό που είναι μέσα στον κάδο για να το πας σε ένα εργοστάσιο.

Το ζήτημα είναι να μην φτάνουν όλα αυτά τα σκουπίδια ως τον κάδο. Για αυτό και είναι καλοδεχούμενο το πρόγραμμα για τα βιοαπόβλητα που έρχεται όπως όλα τα καλά πράγματα, αργά στις πόλεις μας.

Μεγάλο θέμα παγκόσμια, η διαχείριση των σκουπιδιών, αλλά ήδη στον προηγμένο κόσμο οι πολιτικές που εφαρμόζονται έχουν να κάνουν με τη διαλογή στην πηγή και τη μείωση του όγκου όσων απορρίπτονται. Να παράγουμε λιγότερα σκουπίδια είναι πια το σημαντικό. Εμείς στην Ελλάδα ασχολούμαστε τι θα κάνουμε όσα έχει μέσα ο κάδος, για αυτό και μπήκε πια στο τραπέζι και η καύση. 

Οι πόλεις όμως που απλώς παράγουν σκουπίδια και κοιτάνε μετά να μην τα βλέπουν μπροστά τους, δεν είναι βιώσιμες. Θέλουμε ανακύκλωση και επανάχρηση. Αυτό είναι το μέλλον και αυτό στο κάτω κάτω είναι και ο αστικός πολιτισμός που έχουμε ανάγκη. 

Οι μεγάλες αφηγήσεις στη μικρή οθόνη

Τώρα με τη μακρά καραντίνα πολλοί ανακάλυψαν τις τηλεοπτικές σειρές με πολλούς κύκλους. Δεν είναι πρωτόγνωρο αν θυμηθούμε πόσο κράτησαν τα «Φιλαράκια» ας πούμε που επανέρχονται στο προσκήνιο με τη νέα συνάντηση των φίλων, ή για πόσα χρόνια ήταν ζωηρό το ενδιαφέρον για το Game of Thrones. Η διαφορά αυτή τη φορά όμως ήταν ότι με τον χρόνο που είχαμε μέσα στο σπίτι, βλέπαμε και δύο και τρία επεισόδια μαζί, μέσα από συνδρομητικές ή ελεύθερες πλατφόρμες που μας έδιναν χιλιάδες ώρες διαθέσιμες για θέαση.

Το ότι έγινε ένα κόλλημα οι σειρές δεν το συζητάμε. Περισσότερο λειτούργησαν σαν παρηγορητική διέξοδος, σαν μία επιλογή που μας αποφόρτιζε από την πίεση της κατάστασης γύρω μας. Νομίζω όμως ότι τελικά η ιδιότητα των τηλεοπτικών σειρών που μας κράτησαν και είχε περισσότερη επίδραση από άλλες, ήταν η αφηγηματική τους δύναμη και η δυνατότητα που μας έδιναν να «διαβάζουμε» αλλιώς τον κόσμο μας.

Μας κράτησε μπροστά στην τηλεόραση αυτή η ανάγκη μας να βιώσουμε μακρές, ζωντανές, δραματικές αφηγήσεις άλλων κόσμων που έμοιαζαν ή δεν έμοιαζαν με τον δικό μας, αλλά μπορούσαν να μας συνδέσουν, να μας συγκρατήσουν εκεί, στη θέση μας, χωρίς όμως αυτό το βάρος που μας πίεζε το στήθος από την πραγματική μας ζωή της πανδημίας.

Όσο κι αν έχουμε δίκιο σε όσα καταμαρτυρούμε στην τηλεόραση, είχε εκδοχές που μας έδωσαν πολλές ανάσες τους τελευταίους 13 μήνες. Ας το αναγνωρίσουμε.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr