Η ζήτηση για έξοδο, διασκέδαση και διακοπές είναι εύλογη. Πώς θα υπάρχει «ελευθερία» αν δεν υπάρχει δυνατότητα για χαλάρωση στον κόσμο; Κατά συνέπεια, όμως, δεν μπορεί και να μας παραξενεύει και η αύξηση των κρουσμάτων. Ξέρουμε από την πρώτη ημέρα της πανδημίας ότι οι μετακινήσεις είναι αυτές που αυξάνουν και τη μετάδοση.

Αυτό που δεν μπορούμε εύκολα να πετύχουμε αυτήν την περίοδο στη χώρα μας είναι να γεμίσουμε τον χώρο ανάμεσα στις αντιφάσεις της κατάστασης. Γιατί πρόκειται για αντιφάσεις και όχι για μία πορεία προς τη βελτίωση, το «τελευταίο μίλι» προς την έξοδο και την ελευθερία όπως αρχικά προαναγγέλθηκε.

Η αντίφαση συνίσταται ακριβώς στην απόσταση που χωρίζει τη βελτίωση των δεδομένων λόγω της αύξησης των εμβολιασμών και την αύξηση των κρουσμάτων λόγω των αυξημένων επαφών και μετακινήσεων των ανθρώπων. Μοιάζει τόσο απλό, αλλά δεν κατανοείται από όλους μας, ακριβώς γιατί δεν είναι εύκολο να γίνει αποδεκτό αυτό το δίπολο, αυτό το θετικό μαζί με το αρνητικό. 

Το πιο απλό θα ήταν να γίνονται τα εμβόλια και να περάσουμε ένα ήσυχο καλοκαίρι κι από φθινόπωρο βλέπουμε. Αλλά ούτε ο ιός θέλει έτσι, ούτε η πραγματικότητα που συνήθως είναι πιο πολύπλοκη από τις προθέσεις μας.

Σήμερα συνεπώς, δεν πιάνουν τόσο οι παραινέσεις για εμβολιασμούς ή οι εκκλήσεις για την τήρηση των μέτρων. Είναι προτιμότερη, η ρεαλιστική αντιμετώπιση της κατάστασης που λέει ότι από τη μία τα εμβόλια πιάνουν και προστατεύουν τον κόσμο και από την άλλη, η τήρηση των μέτρων, οι περιορισμοί και η επαγρύπνηση, βοηθάνε την κοινότητα συλλογικά να αντιμετωπίσει την κατάσταση.

Αυτή η διπλή συνθήκη, μπορεί να γίνει κτήμα των περισσότερων σήμερα και να λύσει και τον γόρδιο δεσμό μεταξύ αρνητών, προβληματισμένων, πιεσμένων και αγανακτισμένων. Όλοι έχουν ένα λόγο να μην αντέχουν όσα τους συμβαίνουν. Αν όμως δεν γίνει αποδεκτή ως ρεαλιστικά αντιφατική η πραγματικότητα, δεν θα πάμε και στην επόμενη φάση που είναι το πώς θα την αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί. 

Ατομική ευθύνη είναι και η ενημέρωση

Επειδή έχει γίνει βαρετό και ανούσιο όλο αυτό περί του "δεν μας λένε τίποτα", "τα έχουν βρει μεταξύ τους", "διαπλεκόμενος Τύπος" κλπ, τι θα γίνει με την ατομική ευθύνη του πολίτη στην ενημέρωση; 

Μία εφημερίδα κάνει ένα καλό ρεπορτάζ, μία φορά το χρόνο ας πούμε. Ρεπορτάζ που βοηθά τον πολίτη και τη δημοκρατία. Η εφημερίδα μπορεί να είναι δεξιά, αριστερή, καλή, χρυσή, μαλαματένια. Αλλά το ένα το ρεπορτάζ το κάνει. 

Κι ο υπεύθυνος πολίτης τι κάνει; Κοιτάει να δει πώς θα το διαβάσει τζάμπα "στο ίντερνετ", αντί να πάει να δώσει ενάμιση ευρώ ή μισό ευρώ στην επαρχία- μία φορά το χρόνο- μήπως και γίνει και ένα δεύτερο καλό ρεπορτάζ κάποτε. 

Κάποιοι έχουν ιδεολογικοποιήσει και το "δωρεάν", δηλαδή την οκνηρία τους να πιστεύουν ότι ξεγελάνε ένα σύστημα το οποίο γίνεται καθημερινά όλο και πιο  ισχυρό και διαποτίζει κάθε σημείο του ελεύθερου- ακόμα- χώρου γύρω μας. 

Αυτή είναι η κατάσταση του Τύπου σήμερα στην Ελλάδα, από τις χειρότερες στην Ευρώπη. Με 10 χιλιάδες αναγνώστες στο περίπτερο μία εφημερίδα τα βγάζει πέρα, αλλά ελάχιστες τα καταφέρνουν ακόμα και αυτό πια. Που σημαίνει ότι δεν τις θέλει ο κόσμος, ο οποίος προτιμά κάτι άλλο, από την ενημέρωση. 

Για να καταλαβαίνουμε όμως και πώς έχουν τόσο κοινό τα "δωρεάν" fake news και οι προπαγάνδες…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr